Kruispunt
Opeens sta ik bij een kruispunt. Achter me ligt de slingerweg die me na vele omzwervingen en een aantal keer verdwalen naar dit punt heeft gebracht. Ik had natuurlijk ook gewoon meteen de grote weg kunnen nemen, dan zou ik dit punt al veel eerder gepasseerd zijn. Maar ja, de grote weg... Files. Drukte. Toeristische waarde: geen.Toen ik van huis wegging was ik vastbesloten om er een mooie reis van te maken. Niet dat de hele reis tot nu toe één groot feest is geweest, maar ik heb me in ieder geval niet verveeld in een file.
Rechts van me loopt de grote weg terug naar huis. Nu nog teruggaan zou behoorlijk zinloos zijn. Een bijna eindeloze stroom Astra's, Golfjes, Focussen (Foci?) en andere forensenblikken komt mijn kant op. Ondanks dat ik in een rappe sportcoupé zit zal het nog een behoorlijke klus worden om een beetje fatsoenlijk in te voegen. Maar het verkeer stroomt hier in ieder geval door, dat dan weer wel.
Links van me loopt de grote weg in de richting van mijn eindbestemming. Een mooie weg, hoor. Rechttoe, rechtaan. Bermpjes netjes kort gemaaid. Om de vijftig meter staan designloze lantaarnpalen die de weg straks in het donker ook nog goed zullen verlichten. In de verte zie ik al de wegwijzers die me bij ieder volgend kruispunt de juiste kant op zullen sturen. Op deze weg zal ik niet per ongeluk verdwalen. Een eindeloze stroom billboards langs de weg waakt over mijn veiligheid en die van anderen. Rij rustig. Doe je gordel om. Houdt afstand. Doe je lichten aan. Drink niet. Geef voorrang. Koop een Toyota. Bel met Vodaphone. Sja, er staan ook reclameborden tussen.
Maar voor me... voor me gaat de slingerweg waar ik vanaf kom verder. Via een aantal spannende bochten zie ik de weg in een prachtig heuvellandschap verdwijnen. Zelfs ondanks dat ik al aan de late kant ben, zou de keuze normaal gesproken snel gemaakt zijn. Ware het niet dat er aan het begin van de weg ook een verkeersbord staat. Verboden in te rijden, bestemmingsverkeer uitgezonderd. En daaronder: "Doorgaand verkeer gestremd". Maar zover ik de weg kan volgen zie ik geen onoverkomelijke obstakels.
Aan de ene kant vrees ik dat de weg rechtdoor een doodlopende weg zal zijn. Dat ze me niet zal brengen naar waar ik zijn moet. Dat er achter de bosjes verderop een agent bekeuringen staat uit te schrijven aan sluipverkeer. Aan de andere kant zie ik de schoonheid van de weg en vraag ik me af of ik die wil missen. Wie weet waar de weg nog helemaal heen gaat voor zij ten einde komt? Wie zegt mij dat er niet achter één van die heuvels mijn droomhuisje staat met een bordje "te koop" in de tuin? Zou het zo erg zijn om tot het einde door te rijden en er dan daar achter te komen dat ik weer een stukje terug moet?
Zo sta ik daar op die kruising. Linksaf de stroom in of rechtdoor naar een onzekere bestemming. Het leven is een reis, en ik heb altijd al de voorkeur gegeven aan de mooiste routes, weg van de gebaande paden.
vrij naar: The Road Not Taken, van Robert Frost