Trotse jongens
Want wat zal Hossam Ghali opgekeken hebben toen hij in de zomer van 2003 een contract bij Feyenoord tekende. Hij mocht een tijdje wennen, had het toen ook moeilijk, maar toen hij na de winterstop eenmaal basisspeler was, liep de weg recht omhoog voor Hossam. Hij was voorbestemd om een belangrijke pion in het nieuwe Feyenoord te worden, waaraan in dit tussenjaar gebouwd werd. Feyenoord zou op hem gaan verdienen, iedereen was lyrisch.
Arme Hossam. Van de eerlijke en nuchtere trainer Bert van Marwijk, met afstand de beste trainer van Feyenoord in de laatste tien jaar, belandde hij in de onnavolgbare grillen van Ruud Gullit. Gullit wisselde van spelers als van golfstok en loog en draaide zich een weg door de tegenvallende prestaties van Feyenoord. Ruud schroomde niet spelers de schuld van een nederlaag te geven en Hossam werd een makkelijk slachtoffer. Door te wijzen op diens minpunt, namelijk het soms onverantwoorde risico dat hij in zijn spel legt, kon zijn eigen tactisch falen lang buiten schot blijven. Hossam kreeg ook, samen met Karim Saďdi, vaak de schuld van tegengoals uit corners. Ze spraken immers geen Nederlands.
Hossam klaagde, want Gullit nam nooit de moeite eens lekker met hem te praten. Een trotse jongen als Hossam wil graag uitleg en ook liefst onder vier ogen. Maar nee, heel Nederland sprak over zijn gevaarlijke capriolen. Hossam snapte het niet. Natuurlijk niet. Als hij in Egypte zo uitverdedigde, gingen hele stadions op de banken. Dan nam zijn status alleen maar toe, zwol zijn borst en paradeerde hij over het gras als een veldheer. Hossam was op die momenten de topvoetballer die men in Rotterdam in hem zag, mede omdat de tegenstanders daar zijn slordigheden niet afstraften. Want eerlijk is eerlijk, soms doet Hossam dingen waar trainers en fans van gruwen.
Maar het helpt dan niet als je trainer dat vertelt en de Nederlandse napraatcultuur dit overneemt. Want we vinden hier ook allemaal dat Van Bommel zijn man laat lopen, omdat dit ooit eens is gezegd. Hossam verloor zijn basisplaats, terwijl hij wel degelijk goede wedstrijden speelde. De zwalkende Gullit wist het echter ook allemaal niet meer, koos dan weer wel en dan weer niet voor Ghali, en koerste af op zijn eigen einde.
Onder Erwin Koeman is sindsdien op het communicatieve vlak het nodige veranderd, als we de spelers mogen geloven. Ook Ghali leek er baat bij te hebben. Hij begon vrij aardig aan het seizoen. Toch heeft hij inmiddels ook een aanvaring met Erwin Koeman gehad. Sterker nog, Ghali is bezig aan zijn laatste kans. In Boekarest deed hij weer iets links en werd daar voor gestraft. Openlijk uitgescholden door sommige medespelers zelfs, een schande voor de trotse Hossam.
Zijn probleem is duidelijk. Hij kan te goed voetballen voor de plek die trainers voor hem in gedachten hebben. Kort voor de defensie moet een middenvelder soms geen risico nemen. Eigenlijk moet je niet meer kunnen dan slim lopen. Je moet een beetje Vogel zijn, of Galásek. Een speler waarvan iedereen zich afvraagt op basis waarvan je in hemelsnaam mee mag doen, want voetballend pas je er niet tussen. Hossam is veel beter. Hij wil het ook te graag tonen. Logisch, dat werd in Egypte gewaardeerd en deed hem groeien. Wanneer hij iets meer naar voren zou spelen, komen zijn kwaliteiten er ongetwijfeld meer uit.
Nu zit hij echter in een bepalende fase. Daar zat hij dan, op de kamer met Wotte en Koeman. Ze vertelden hem dat hij zijn laatste kans kreeg. Natuurlijk knikte hij gedwee en beloofde hij beterschap. Hij zou wel gek zijn om het niet te doen, hij zit immers minstens tot januari aan Feyenoord vast. De komende tijd zal blijken of Ghali daadwerkelijk nog een laatste keer wil aantonen dat hij misschien wel de beste middenvelder in de Rotterdamse selectie is of dat hij in zijn hart al afscheid heeft genomen van De Kuip.
In zijn trotse, gekrenkte hart. Je ziet het hem denken in het veld. Balletjes breed, geen trucjes. Alleen maar hameren op de dingen die je fout doet. Het wordt misschien tijd dat we in Nederland anders om gaan met voetballers. Want Ghali is geen uitzondering. Vroeger, in volledig Nederlandse teams, was de onderlinge hardheid een wapen. Menig speler is er beter van geworden. Maar jongens uit Afrika, Oost-Europa, Zuid-Amerika, Azië en noem de andere windstreken waar ze tegenwoordig vandaan gehaald worden maar op, kunnen hier maar moeilijk tegen. Trotse jongens vereisen een andere aanpak. Het wordt tijd dat de erkende kneedmeesters Guus Hiddink en Leo Beenhakker hier op de trainerscursus eens een masterclass in gaan geven. Al is het maar om eventuele kapitaalvernietiging te voorkomen, mocht Ghali straks voor weinig geld vertrekken en elders uitgroeien tot topper. Een speler die met de borst vooruit fouten mag maken, maar ondertussen bepalend is. Je zal maar een Egyptische profvoetballer zijn, ver weg en onbegrepen. Arme Hossam.