Arnhemse Meisjes (9)

Tijl (tijl)
Ojee. Het begint schijnbaar op te vallen dat mijn bijdragen aan deze serie over seks gaan en die van Eelco over drugs. Maar blijft er iets anders over dan? Rock 'n' roll hoort traditiegetrouw in het rijtje thuis, maar hangt er als dritte im Bunde toch duidelijk een beetje bij. Ik heb meegemaakt dat we tijdens het seksen de Stones draaiden en dat een Arnhems meisje opeens ophield met haar vieze praktijken en mij voor een gram Maroc naar de Noppensteeg stuurde, die we eerst moesten oproken voor ze mij weer in haar zones gedoogde; ik heb meegemaakt dat er een lekkere vette dikke witte lijn op een blinkend schoon spiegeltje lag te wachten, maar dat het Arnhems meisje zei: laten we eerst gaan vrijen anders duurt het weer zo lang voor je klaarkomt, maar nog nooit heb ik meegemaakt dat een Arnhems meisje zei: goeie trip op die paddo's en je pik gaat zalig heen en weer in mijn druipende grotje, maar laten we nu eerst maar eens de plaat omdraaien. Tien tegen één trouwens dat er Steely Dan opstond of Leonard Cohen of JJ Cale, en bij dat genre merkte je geeneens dat de muziek overging in het botsen van de naald tegen de laatste groef.

Ik wil maar zeggen: drugs doen er toe, seks is niet onbelangrijk, maar rock 'n' roll is echt een dingetje voor tussen twee onbelangrijke dingen door. Bibliotheekboeken inleveren en melkgeld meenemen en rock 'n' roll. Daarentegen: seks en drugs en echte liefde!

Echte liefde. Vandaag reed ik door Sleeswijk Holstein, beige koeien staken hun koppen boven de grondmist uit, de zon klom oranje omhoog. Opeens hield ik zoveel van mijn vriendin met ons dochtertje in haar buik, dat ik haar, vrucht incluis, wel had kunnen opeten, als ik nu maar niet door Sleeswijk Holstein had gereden... Gelukkig misschien ook maar, want je kunt je zwangere vriendin wel opeten uit pure liefde, maar misschien is het juist beter haar af en toe een kus te geven en de natuur verder zijn gang te laten gaan. Misschien een heel zacht bijtje af en toe, dat zou misschien nog kunnen.

Dat ik dat toch nog gevonden heb in mijn leven! Als je, zoals Eelco en ik, fourtyish bent, dan sta je op de top van de berg en ben je in de voordelige positie je dat je het leven twee kanten op kunt overzien. Je kunt terugkijken en je weet nog genoeg van vroeger om er de halve frontpage van Fok! mee te behangen, maar je bent ook precies oud en wijs genoeg om te beseffen dat de weg bergafwaarts geplaveid is met kwalen als incontinentie en bariumpap in je darmen, en oninteressante onderwerpen als je toenemende vergeetachtigheid.

Maar waar had ik het over?

O ja, de echte liefde. Daar zou iemand eens een gedicht over moeten schrijven! Echte liefde voelt alsof de sprint van de verliefdheid en de marathon van liefde elkaar maar blijven afwisselen, je loopt op zonneschijn, rent door het schuim van de branding, en maar door, door, door, dolt als een jong hondje door een berg dorre bladeren, en huppelt als een kleuter zo bwaf de kist in. Dood.

Het stomme van echte liefde is dat er veel fake op de markt is, dat je elkaar soms wijs kan maken dat je relatie echt heus wel bijna net echte liefde is en als je door je oogharen kijkt, verdomd, zie jij het ook, ja hoor, echte liefde. Laten we maar gaan trouwen en kinderen maken en een Volvo kopen. En voor je het weet rij je door Noordduitse landschap op weg naar je oudste zoon, want natuurlijk, echte liefde laat zich niet bedotten door namaak, dus het eindigt in een scheiding maar wel met een heel lief zoontje voor wie je graag half Duitsland door rijdt.

Binnenkort is er een reünie van mijn oude school, en daar zullen ze zijn, de Arnhemse meisjes op wie ik neurotisch verliefd was, soms wel een hele week lang. De dochter van de tandarts komt misschien wel; iets zegt me dat ze logistiek manager is geworden in een bedrijf dat halfgeleiders exporteert. Mijn tweede vriendinnetje komt in elk geval, en als twee bejaarden zullen we ginnegappen over het misverstand dat de wereld zou vergaan toen ze het uitmaakte omdat ze een week verliefd was geweest op een doortrapte intreeweekbegeleider, dertiendejaars student toen al; het zou me niets verbazen als hij nog steeds fluitend zijn collegegeld betaalde ieder jaar, alleen vanwege het voorrecht om verse provinciaalse eerstejaars in te kunnen wijden in dat deel van het studentenleven dat zich tussen de lakens afspeelt. 47 imiddels maar nog steeds de eerste keus uit de mand met appeltjes...

Maar uit bleef uit en zij had al snel een andere, meer serieuze vriend, op wie ik hartstochtelijk jaloers was, en met wie ze nu misschien twee kinderen heeft, of maar een en met de latere échte echte liefde twee. Is samen drie. Of zo.

De zon is op in Sleeswijk Holstein, David Bowie zingt "Will you stay in our lovers story, if you stay, you won't be sorry, cause we believe in you", en ik overweeg dat die regels misschien wel leuk zijn op het geboortekaartje straks.

Echte liefde, om een lang verhaal kort te maken.