Met de bal op de sofa
In de uitwedstrijd bij AZ verloor de ploeg het hoofd na een in Amsterdamse ogen onterecht toegekende vrije trap, waar een goal uit voortvloeide. Tegen ADO Den Haag verzuimden de Amsterdammers de wedstrijd op slot te gooien en kreeg men in blessuretijd twee treffers tegen. Pijnlijk, natuurlijk, maar een ervaren man als Blind moet toch weten dat dit bij het voetbal hoort. Zoals ook fouten van spelers, arbiters en trainers bij het spel horen.
Een mental coach heeft in mijn ogen echter niets met voetbal te maken. Ruud Gullit zal vast wel wat gehad hebben aan Ted Troost en Marco van Basten zal zijn redenen gehad hebben om een psycholoog toe te voegen aan de staf van Oranje bij zijn aanstelling als bondscoach. Wat mij betreft is het echter onzinnig. Een voetballers wiens geest vatbaar is voor de knedende handen van zweverige motivatiebabbelaars, zal waarschijnlijk een gebrek aan persoonlijkheid hebben. Geschikt als waterdrager, maar volstrekt overbodig als het gaat om winnen. En winnen is toch wat de trainers willen.
Het heeft iets potsierlijks, een mental coach. Ze kruipen ineens te voorschijn op momenten dat een club een slechte periode doormaakt. Heeft u PSV vorig seizoen gehoord over een psycholoog? Denkt u dat Liverpool een psycholoog nodig had om een achterstand in de Champions League-finale om te buigen? Welnee. Deze heren vinden zichzelf dikwijls erg interessant en hebben een voetballer weinig tot niets te bieden.
Wat moet zo'n man dan zeggen tegen de hopeloos uit vorm zijnde John Heitinga? Als zelfs trainers met een groot verleden op zijn positie hem niet uit het dal weten te trekken, zal een man zonder voetbalkennis dit heus niet kunnen. Heitinga hervindt zichzelf niet door een praatje over het verleden, zijn onbezorgde jeugd als Ajax-pupil, zijn band met Alphen aan den Rijn en zijn passie voor koken. Heitinga moet een paar duels lekker spelen in het tweede en langzaam weer gebracht worden. Of bent u zo goedgelovig dat u denkt dat een mental coach Markus Rosenberg doelpunten laat maken of Julien Escudé sneller en meedogenlozer maakt?
Een topvoetballer is in mijn ogen ook iemand die met de enorme druk, die er wel degelijk is, om kan gaan. Die niet in de war raakt van een mindere periode en terugkomt. Elke speler, zeker de jeugdige en snel opgehemelde talenten, krijgt te maken met mindere tijden en een terugval. Wie daar zelf uitkomt, is geschikt voor het hoogste niveau. Zij die verlammen, haken af. Het is geen toeval dat Tom Soetaers niet meer bij Ajax speelt, dat Anthony Lurling weg mocht bij Feyenoord en dat PSV ook enkele jongens uit de subtop de deur gewezen heeft.
Trainers die teruggrijpen op zwammende psychologen, zijn de weg kwijt. Want wat moet Danny Blind als Ajax punten blijft morsen, zelfs met zielenknijper in de staf? Een Afrikaanse medicijnman over laten komen? Yogatraining volgen? Meedoen aan overlevingskampen onder leiding van Emiel Ratelband? Of net als Robert Maaskant zelf de psycholoog uit gaan hangen en briefjes voor zijn spelers met opbeurende en motiverende teksten achterlaten? "Een doel is bijna zeven meter breed Markus, je kunt haast niet missen!"
Ach, Danny. Natuurlijk is het een hard gelag dat je spelers zich in Alkmaar van de wijs lieten brengen door een discutabele arbitrale beslissing. Maar was jij het niet zelf die in de rust volledig buiten zichzelf de scheidsrechter en diens assistent van schandalige beslissingen betichtte? Het is te hopen voor Ajax dat je dit plan niet door gaat voeren. Ook voor je eigen bestwil, want ik vrees dat Ajax in wat je zelf een leerproces noemt, nog wel eens tegen een zeperd aan zal lopen. En dan lig je zelf wellicht als eerste op de sofa, te luisteren naar een man die je in gedachten wil laten terugkeren naar 1995, toen het allemaal nog zo zonnig was. Om drie nederlagen verder ontslagen te worden.