Cherchez la femme
Meestal wist ik nog wel in een café of op de universiteit contact te leggen met leuke, intelligente, mooie, creatieve en dus geile meiden, maar ik verpestte alles op het moment dat ik het contact ook literair handen en voeten probeerde te geven en een liefdesbrief of ondeugende prentbriefkaart aan het slachtoffer adresseerde. Er volgde niets dan verontwaardiging of minachting op, want in mijn bedorven geest was ik al veel verder en ook veel erotischer op dreef dan in werkelijkheid. Bovendien gaven de meeste vrouwen me te kennen - soms al bij de eerste ontmoeting - blij te zijn met iemand in contact te komen waarbij het eindelijk eens niet op neuken aankwam, maar op het oprecht delen van gedachten, ervaringen en emoties. Op de een of andere manier had ik de uitstraling van een seksloze man die alleen zichzelf bevredigde indien dat noodzakelijk was voor de vervulling van een nu eenmaal af en toe opspelende, fysieke behoefte.
Het heeft vele jaren geduurd voordat bij mij het kwartje viel dat ik een watje was. Vrouwen vonden me bijzonder aardig, attent en met ze begaan en gingen daardoor niet met mij naar bed, stel je voor zeg! Nee, de botste botterik, de meest egoïstische bruut, de grofstgebekte domkop, mits voorzien van bolstaande ballen, die bepaalde emoties niet zozeer deelde alswel negeerde, had duizend keer meer kans in bed te belanden met mijn vriendinnen dan ik. Vriendinnen die vol lof waren over mijn edele karaktereigenschappen, maar daarbij werd het mij door schade en schande duidelijk dat mijn edele delen niet bij de lofzang waren inbegrepen. Ik stelde nog minder voor dan een homofiel, want die tot een vrijpartij te verleiden behoorde bewust of onbewust tot begerenswaardige wapenfeiten van het seksuele leven van menig vriendin.
Toen ik het na een aantal schokkende ervaringen beu was en meer recht door zee werd in mijn bejegening was het snel met de vriendschap gedaan. Het kwam er op neer dat ik alleen door het stug onderdrukken van seksuele gevoelens mij mocht scharen in de vriendenkring van vrouwen. Mijn eventuele opwinding werd afgestraft met een breuk, alsof deze gevoelens een verraad betekenden van de vriendschap die was ontstaan.
Maar ik dwaal af. Met deze column wil ik eigenlijk vooral de stelling naar voren brengen dat veel kunstuitingen gevolg zijn van een gebrekkig of ongelukkig liefdesleven. In de streekkrant die ik ontvang staat er vrijwel elke week een artikel over de opening van een of andere kunstexpositie, met onveranderd de foto van een trotse, maar lelijke en ook anderszins onaantrekkelijke kunstenaar van meest vrouwelijke kunne. Kunst maakt niet eenzaam, de eenzame maakt kunst. Ik schrijf omdat ik niet bijster knap ben en verre van uitblink in de liefde. En nu het eindelijk zo ver is dat ik me gelukkig mag prijzen een geliefde te hebben, wordt het schrijven voor mij dan ook steeds minder belangrijk. Af en toe dicht ik iets moois, uit bewondering voor het leven. Af en toe schrijf ik een column voor Fok!, uit bewondering voor de lezers en mijzelf. Maar elke dag uren schrijven zoals ik dat vroeger deed is er niet meer bij. Want ik heb mijn vrouw gevonden.