Arnhemse meisjes (6)
Ik had een nieuwe thuishaven gevonden!... Een echt huis nota bene met centrale verwarming, open haard, parket, ornamenten en zeker tien kamers. Gekraakt. En ik had aan de Ride On, of aan het speedzelfvertrouwen, twee los-vaste vriendinnen overgehouden. Een lichte en een donkere, die elkaar kenden en elkaar ook prima niet mochten, maar verder niets wisten van gewissel tussen hen beiden. Tenminste niet dat ik weet. Met het donkere meisje ging ik stappen en ik kwam ook wel in het huis van haar moeder. Ex-Jehovagetuigen. Adembenemend mooi was ze en nóg heb ik gehoord. Ik ben door een aantal jaren heen op en af verliefd op haar geweest.
Het lichte meisje leerde ik kennen een jaar nadat zij en haar vriend tijdens een ruzie met de auto in volle vaart tegen een boom waren geknald. Ze had vele kleine littekentjes in haar gezicht en kon alleen met tranen in de ogen in de spiegel kijken. De littekens waren als stigmata in haar geweten gekerft. Ze vond dat de ruzie en het ongeluk haar schuld waren. Ik vond van niet. Hij had niet steeds harder moeten gaan rijden...
"Jij had verdomme óók wel dood kunnen zijn!" zei ik als ze dronken en lyrisch haar liefde voor hem bezong en zichzelf haatte.
"Was dat maar gebeurd", zei ze terug.
Maar goed, ik had dus een thuis. Dankzij mijn vrienden, die op een dag een paar krakers - aardige jongens met idealen - met tamelijk grof geweld hun pas verworven pand uitsodemieterden. Een mooi huis in Brusselse bouwstijl in de Burgemeesterswijk. Al gauw waren alle kamers vergeven aan vrienden en kennissen. Waarbij de keuze grotendeels werd bepaald op grond van de drugs die de aspirant-bewoners gebruikten en dus te bieden hadden.
Zo leerde ik amfetamines spuiten... Cocaïne shotten en basen... Hoe LSD de wereld op de kop zet... De lome dromen met opium... Hoe het voelt om een ampul morfine te injecteren in een ader bij de enkel en waarna de warme sensatie ongekend door je heen reist en hoe de roes me daarna tevreden glimlachend naar de rand van de eeuwigheid voerde...
In die tijd bezocht het lichte meisje mij eerst vrijwel dagelijks, maar ze kwam allengs minder dikwijls door mijn drang om op innerlijk avontuur te gaan. Zelfs de nachtmerrie LSD ging ik boven haar verkiezen. En haar roerende triestesse verwerd tot een jammerklacht in mijn ogen en mijn troost verstierf, want ik was me gaan realiseren dat ik nooit tegen haar dode geliefde op zou kunnen. Ik sloot haar tenslotte volledig buiten en op een dag bleef ze weg.
Na een overdosis speed die een helse ervaring bleek, want om volledig bij kennis te merken dat je hart zo hard gaat dat het eerder trilt dan klopt en dat het bloed hoorbaar en als schrikdraad door de aderen scheurt, is een angstaanjagende marteling... Na die overdosis speed, die ik te boven kwam dankzij een buisje valium van het donkere meisje dat me die avond kwam ophalen om naar de stad te gaan, besloot ik het voortaan wat rustiger aan te doen.
Voor mij geen gespuit meer. Ik ging lekker relaxed met een jongen, die net als ik op de bovenste etage woonde, heroïne roken en daarvan knapte ik zienderogen op. Die jongen was een junk pur sang, een klassieker. Geraffineerd en ontwapenend. Hij hield zich afzijdig van al het geëxperimenteer. Hij kon zijn tijd wel beter besteden aan het pingelen op een elektrische gitaar zonder versterker en kleding stelen in de stad. Kleding die hij verkocht aan de hoeren in het Spijkerkwartier. 900 gulden op een dag had hij nodig, beweerde hij. Ik heb wel gezien dat hij dat ophaalde ook na een middagje winkelen en een insluiping hier en daar.
Een rustige tijd brak aan voor me. Ik liep met het donkere meisje. Chinezen deed ik maar drie weken per maand - de laatste week had ik er geen geld voor. Dat je er makkelijk aan verslaafd kon raken, betwijfelde ik zeer, want waarom had ik anders die laatste week nergens noemenswaardige last van? Behalve dan dat ik verlangde naar een spoedig einde van zo'n week?...
Heroïne voelde weldadig. Het was als een warme en tegelijkertijd verkwikkende deken. Als een ondoordringbaar schild tegen nare gevoelens en indrukken. Een remedie voor alle verlangens. Bovendien verschafte het me de ruimte om ongestoord na te denken over mezelf en al wat een mens zo kan bezighouden.
Ik nam mij voor het gebruik onder controle te houden, de vriendin niets erover te vertellen en te zijner tijd uit deze episode te sluipen. Ik was nu de regisseur over mijn leven, stelde ik voldaan vast en glimlachte...