Nergens Eiland (3) - Bij haar thuis
Bij haar thuis.
Ze bracht me naar haar huis. De schat. Veel kan ik me er niet meer van herinneren. Maar het moet voor haar een absolute hel zijn geweest aangezien ik om de vijf minuten instortte. Op het laatst kon ze het niet meer aanzien en gooide ze mij met één worp over haar schouder en droeg me zo verder de nacht in.
Haar huis zag er van buiten authentiek uit, om niet te zeggen middeleeuws. Haar tuin, wat ik er van kon zien in het donker, was onverzorgd en grote struikgewassen belemmerde het pad naar de voordeur. Een kat mauwde hartverscheurend bij de deur. Met een sierlijke zwaai gooide ze mij van haar schouder en duwde ze me enigszins hardhandig de gang in. De voordeur liet ze open. Ze trok haar jas en schoenen uit en gebood mij, enigszins strengkijkend, ditzelfde te doen. Het rook een beetje muf en penetrant binnen. Allesbehalve erotiserend in elk geval. Seks kon ik wel vergeten. In deze ranzige bende wilde ik mijn lichaamssappen ook echt niet met haar delen. Vreemd toch dat ik steeds aan seks denk als een dame me naar diens huis brengt. Alsof dat een garantie tot neuken is. Wat is dat toch met ons mannen? Waarom kunnen we de aardigheidjes van het andere geslacht niet gewoon op de juiste waarde schatten in plaats van het meteen te vertalen naar ordinaire oerdriften. Waarom meent onze liefdespomp toch altijd weer te moeten werken zodra een vrouw iets aardigs tegen ons zegt.
Terwijl ik me dat zo bedacht trachte ik ergens te gaan zitten in de woonkamer. Dat was niet eenvoudig daar de hele ruimte bezaaid lag met ouwe kranten, tijdschriften, kopjes, schoteltjes, restjes punnikwerk en voodoo poppen. Aan de geel uitgeslagen muren hingen foto's van mannen met dikke bierbuiken verborgen in Hawaï shirts. Toeristen, geen twijfel mogelijk. Ze verzorgt uitgelaten en uitgeputte reizigers om er vervolgens foto's van te maken. Giechelend kwam ze de kamer binnen. Ze had in de tussentijd een soort van koffie gemaakt. Zwarte drab met absoluut geen smaak of karakter. Uit beleefdheid dronk ik het op maar het liefste had ik de zooi uitgespuugd en was ik gillend weggerend. Ze ging niet naast me zitten. Tot mijn grote spijt want haar parfum rook prima zonet in de kroeg. Of het was haar natuurlijke lichaamsgeur, dat zou ook kunnen. Niets was meer zeker op dit eiland. Zwijgend staarde ze me aan, terwijl ze met haar voeten zenuwachtig tappend en onritmisch mij behoorlijk zenuwachtig maakte. Uren gingen voorbij en ik durfde werkelijk niets te zeggen. Immers, ik kende de taal van dit eiland niet en ik zag ook geen reden om te leren gezien mijn kort verblijf. Opeens sprong ze op en hupste ze naar de platenspeler. Oh nee...niet alweer dansen...laat het niet zo zijn. Mijn poten deden zo'n vreselijke pijn en ik was dood en doodmoe van al die vreemde indrukken. Laat het in godsnaam een luisterplaat zijn.
Gelukkig. Zwoele klanken en rustige, ritmische tonen zorgden ervoor dat ik me meer op mijn gemak begon te voelen. Een strijkkwartet, afgewisseld met folkloristische zang. Wellicht in de taal van dit eiland, aangezien er geen hout van begreep. Voor een moment doezelde ik licht in op haar bruine, met koffievlekken besmeurde sofa. Zijzelf vond het nodig om een exotische dans op te voeren met een speciale cape die ze zo-even van zolder had gehaald. Ik had werkelijk geen zin om daar aandacht aan te besteden en probeerde een beetje te slapen. Het was immers al bijna ochtend.
Ik donderde snel in dromenland en hoorde ergens vaag in de verte de muziek en gelach van mannen. Pas toen ik langzaam maar zeker besefte dat er om me heen mensen stonden schrok ik wakker. De hele kamer was gevuld met mannen in Hawaï shirts! Toeristen! De absolute horror. Zweden, Fransen, Amerikanen, Denen, mensen uit Schubbenkuttenveen...ze stelden zich allen één voor één voor. Volslagen in de war sprak ik mijn naam telkens langzaam en verwarrend uit. Ze knikten allen vriendelijk, alsof ze wilden zeggen dat ze mijn verbijstering begrepen en dat dit henzelf ook overkomen is. Nadat iedereen zich had voorgesteld werd er een kring gevormd. De gastvrouw deed haar cape af en ging zelf in het midden zitten. Er ging een thermoskan rond waar iedereen van dronk. Er werd gefluisterd en geheimzinnig gelachen. Bloemen vielen van het plafond op mijn hoofd en de zon begon door de gordijnen heen te schijnen. Ik voelde me misselijk. Misselijk van de slaap en misselijk van al deze vreemde psychedelische indrukken. Ik wilde opstaan en schreeuwen dat ik verdomme gewoon een hotel wilde om te gaan slapen, maar iets hield me tegen. Het waren haar ogen. IJskoud en doordringend. Ik moest drinken uit de thermosfles...
Volgende week: Deel 4