Word leraar zeiden ze (10)
Sinds het ongelukkige overlijden van zijn rijke moeder heb ik in een serie gesprekken Henk ervan overtuigd dat het geen zin heeft om bij een scheiding in de materie te gaan hangen, en hij gunt me een kwart van de erfenis van zijn moeder inmiddels ook best. Hij gunt me Marieke ook best. Maar waar hij mee zit is dat Marieke haar kwart erfenis (als Marieke en ik gaan trouwen is de helft van haar helft immers mijn kwart, zodat er nog een kwart voor Marieke overblijft - whaaaa! Als ik zo bezig blijf met sommen uitleggen kan ik beter verpleegster worden. Hier snapt niemand wat van. Even opnieuw. Henk heeft acht miljoen eurovriendjes geërfd, maar is in gemeenschap van goederen getrouwd. Hij heeft dus recht op de helft. Marieke heeft de ander helft. Maar nu gaat hij scheiden, en Marieke gaat met mij trouwen. In gemeenschap van goederen natuurlijk, ik ben niet half gek. Ik zei tegen Marieke, we zijn dol op gemeenschap en goederen zijn ook nooit weg dus laten we dat maar kiezen. Ze knikte gedwee van ja. Dus, nu is de helft van Mariekes helft straks voor mij. Kruislings vereenvoudigen en presto, een kwart voor mij, een kwart voor Marieke en de helft nog steeds voor Henk.)
Het is meer het aandeel van Marieke waar hij mee zit. Ik ben al best ver in mijn pogingen om Henk ervan te overtuigen dat een kwart van een erfenis peanuts is, een peuleschilletje, niet waard om je over op te winden. Samen hebben we driekwart, Henk en ik, wat maakt dat miezerige kwartje van Marieke dan nog uit? Het is nog minder dan de fiscus wil hebben! Nee hoor, die lullige centjes die aan Marieke toevallen, dat is stof, gruis, minder dan niets. Waar hebben we het over, twee miljoen euromannetjes. Wat is dat nou helemaal. Je moeder koop je er echt niet mee terug!
Intussen moet ik natuurlijk ook mijn ex een voorstel doen om de alimentatieverplichting af te kopen, ik denk dat ze met 60.000 euro ineens wel akkoord gaat. Maar als een en ander binnenkort geregeld is, dan gaan juf Marieke en meester Tijl trouwen en dan gaan ze nog lang en gelukkig en heel erg rijk leven. In een heel duur huis wat we cash gaan afrekenen, maakt zo'n suffe notaris ook nog eens wat mee. Ik stel voor een paar koffers te vullen met stapeltjes met briefjes van twintig, tien en vijf, maar dan niet stapeltjes van tien, maar sommige stapeltjes van tien en sommige stapeltjes van negen.
Maar het was niet alleen holadi-hee-holadi-ho in mijn leven. Zoals je in aflevering 1 hebt kunnen lezen, dacht ik na het zien van een postbus 51-spotje, kom, laat ik mij eens aan het lerarentekort wijden. Ik herhaal dit even, want misschien heb je aflevering 1 overgeslagen. (Ik ben net Herman Kuiphof die vroeger bij voetbalwedstrijden altijd na vijf minuten zei: voor de mensen die te laat hebben ingeschakeld, het is nog steeds nul nul bij Ajax tegen Celtic. Mooi lullig als je dan na zes minuten te laat inschakelde! Maar ja, wat moet Herman Kuiphof ook anders. Hij kan moeilijk na zes minuten zeggen: voor diegenen onder u die nog later hebben ingeschakeld, ik heb net al gezegd dat het nog steeds nul-nul is. Ik ben ervan overtuigd dat de gewoonte om boven in beeld de stand te laten zien, te danken is aan een technicus die het geëmmer van Kuiphof meer dan zat was.)
Over emmeren gesproken: waar was ik? O ja, ik wilde me aan het lerarentekort gaan wijden. Ik dacht, laat ik voor eenmaal gewoon eens een keertje doen waartoe de overheid mij oproept: word leraar! Lekker concreet ook, vergeleken met 'de maatschappij dat ben jij' of 'wie is de bob'. Weet ik veel?!? Hoe de neuk moet ik nou weten wie de Bob is? Maar 'Word leraar', daar kan ik tenminste wat mee! Dat is tenminste begrijpelijk!
Dus ik mij opgeven bij de onderwijs BV. Opeens bleek het heel erg moeilijk om bij de info-middag te geraken, maar ik sjanste me door een telefonische intake heen en mocht aanschuiven. Het gezelschap aan prematuur geburnoute aspirant zij-instromers was indrukwekkend in aantal. Tekort? Er was niet één leeg stoeltje in de warme zaal!
Niettemin raakte ik ingeschreven aan de verkeerde hbo, en schepte ik links en rechts wat op over het nieuwste dwaalspoor in mijn poëtische reclameyuppencarrière. Men vond het over het algemeen heel Verantwoord wat ik ging doen. En heel Goed ook. Dus ik ging door en meldde mij aan de poorten van de pabo. Het kost een hoop tijd, maar het gaat wel ergens over nietwaar. Al die boeken die ik geacht werd te lezen hebben machtig interessante titels, zoals: Aahn de bhasis van het lheven. Wow, wie wil daar nu niet meer over weten! Aan de basis van mijn leven stond waarschijnlijk het onwaarschijnlijke toeval dat mijn biologische vader en mijn biologische moeder tegelijkertijd zin hadden, maar hoe zit dat eigenlijk bij anderen? Ik ga de uitleentermijn binnenkort toch echt weer eens verlengen!
Hoe het ook zij, ik dacht al die tijd dat het onderwijsveld een beetje op mij zat te wachten. De staat betaalt mijn collegegeld terug en dat is op zichzelf logisch: collegegeld eerst innen en dan schielijk weer terugbetalen, want er is immers een Dreigend Tekort.
Denk je.
Maar wat staat er in de krant? Ja hoor. Er is een overschot.
Overschot. Klinkt naar slachtafval. Overschot, hersendood, woonvoorraad. Echt zo ongelooflijk ongewenst zwanger klinkt dat! We hebben een leraren-overschot, het doet je denken aan een staking bij de uitvaartcentra, stapels kadavers die langzaamaan beginnen te walmen, de massa rouwenden groeit aan, maar hun verdriet wordt overwonnen door walging, de geur van het overschot is teveel, het kán niet langer zo, de brand erin - maar wacht! Onze dierbare overledenen, daar gaan we toch niet mee om als huisvuil of pluimvee?
Misschien vind je dat ik wat ver ga in mijn vergelijking, immers, een tijdelijk overschot aan leraren is toch niet helemaal hetzelfde als een aangroeiende stapel lijken, nee, waarschijnlijk heb je gelijk. Maar zo voelt het. Het woord overschot is gewoon een klap in mijn gezicht. Een lerarenóverschot, en ik studeer van jouw belastingcenten voor onderwijzer?
Daarom, juist ook gezien het overschot moest dringend het probleem Ellie O' Malley worden opgelost. Ik kan het niet hebben hoor, ik sta een groep kleuters in bedwang te houden, elke keer als de deur opengaat ben je bang dat het Ellie is. Bovendien, Ellie weg is één vacature erbij en alle beetjes helpen bij zo'n verschrikkelijk overschot. Ellie moest dus weg, ik had het er steeds vaker met Marieke over. Dan lagen we bloot naast elkaar na te dampen, en dan bij wijze van naspel plannen smeden voor het spoedige einde van Ellie O'Malley.
"We kunnen die achterlijke filtersigaretten van haar vullen met gemalen groene knol amoniet. De biologische tijdbom. Drie dagen later ben je dood. En het laat geen sporen na."
"Bovendien, het staat in koeieletters op het pakje: roken is dodelijk."
"Daarom. Eigen schuld, dikke bult. Of we gooien haar bij het schoolreisje naar Artis zogenaamd voor de grap over het hek bij de grote brulmakaken. Zo'n gangbang overleeft ze echt niet."
"Of we schrijven een briefje in haar naam, dat Stenli nu echt naar het speciaal onderwijs moet. Stenli's ouders kennende is het dan snel met haar gedaan. Een afrekening in het pedagogische circuit."
Ook verlustigden wij ons in teksten voor de advertentie.
Heden riep Onze Lieve Heer tot Zich
Ellie O'Malley
Hij keek even en bedacht zich toen.
Ellie O'Mally
We zullen je niet echt heel erg missen, maar willen wel vrij op de dag van je begrafenis.
Kinderen en personeel van De Karrekiet
Ellie
Waar jij was,
rest nu stilte -
eindelijk.
De dood van Henks moeder had ons gulzig gemaakt. Het smaakte naar meer. Kwam onze kebab te laat op tafel, wensten we haast hardop dat de ober ter plekke aan een hartinfarct stierf. Toen we een keer met een bord soep op schoot naar Boulevard zaten te kijken, zei Marieke: wat een lelijke bloes heeft dat mens aan. Die moest eigenlijk ook dood.
Ik zat al op de www.Goudengids.nl naar een betrouwbare hitman te zoeken, toen ze riep dat het een grapje was. Ik had het zo gedaan hoor. Voor het geld hoefde ik het niet te laten. Alleen die ellendige normen en waarden hè. Lastige dingen zijn dat. Daar helpen geen miljoenen aan.