Perentietjes (brieven aan Tim, 2)

Walter (Seborik)
Hoi Tim,

Zoals je weet ben ik sinds kort in het bezit geraakt van een drietal Wim T. Schippers gerelateerde boeken uit de collectie van Boudewijn Büch. Helaas kon ik zelf niet naar de veiling, maar was een vriend zo aardig om voor mij op deze juweeltjes te bieden en met succes. Een van die boeken is het boek De gekke wereld van... Hoepla. Een boek waarin het complete verhaal staat van het baanbrekende jongerenprogramma dat de VPRO in 1967 uitzond en slechts beperkt bleef tot drie afleveringen. Het meest bekend is dit programma wellicht geworden door de blote verschijning van Phil Bloom.

Wat nu zo aardig is aan dit boekje, is naast de vele items over muziek zoals over de Soft Machine, Frank Zappa en Mick Jagger, een enorme hoeveelheid aan lezersbrieven gericht aan Phil Bloom. Het zal je verbazen wat zij allemaal over zich heen kreeg. Uitgescholden, uitgejoeld, bedreigingen, noem maar op. En dat alles om een stel perentietjes. Zoiets zou nu natuurlijk niet meer kunnen gebeuren, althans, in Nederland, want in bijvoorbeeld de Verenigde Staten heerst er nog een groot taboe van perentietjes op de nationale televisie. Maar ik ben ervan overtuigd, dat over enkele jaren de perentiet (en tiet in het algemeen) daar ook haar dagelijkse intrede zal doen.

Waar ik naar toe wil is het volgende. De debiele reacties op de naakte waarheid van Phil Bloom zijn de wereld niet uit, want zoals je wellicht zelf wel eens op je surfreizen op het internet ondervonden hebt, krijg je al snel de wind van voren wanneer je ook maar durft te zeggen iets niet leuk te vinden. En dan ook nog in niet misverstane bewoordingen. "Krijg kanker, gek!", "Val dood!", "Hou je muil!" Dat is dan alleen nog maar op een simpele en normale mening, dat je iets niet belieft. Een band, een album van een band waar je normaalgesproken fan van bent of zelfs een nummer op een album, dat je voor de rest wel te pruimen vindt. Het moet toch niet gekker worden. Kennelijk is iets niet leuk vinden net zo wereldschokkend als de eerste naakte dame op de vaderlandse televisie en dat ruim dertig jaar later. Het is meer geaccepteerd om een enorm billboard te hebben met daarop de melkfabrieken of een zestal schitterende achterwerken van niet onaangename vrouwen dan een billboard met daarop de tekst "De nieuwe van Coldplay is net zo'n matige remixplaat als de vorige!" Kijk maar uit, want je kunt zo aan het gas.

Zulke reacties vervullen me met een vreemdsoortige Weltschmerz. Een prachtig Duits woord overigens, waar eigenlijk geen goede Nederlandse vertaling voor is. Daarbij heb ik altijd een zwak gehad voor de Duitse taal. Ze lijkt zo puur en direct. Geen verbloemingen, maar een directe toegang tot de inhoud.

De Weltschmerz. Het geeft me een triest gevoel, maar tevens een gevoel van afschuw. De eerste zinnen van het nummer Lord of The Flies van Iron Maiden dringen zich op dat soort momenten altijd op... "I don't care for this world anymore, I just want to live my own fantasy." Je kunt het vinden op het album The X-Factor met Blaze Bayley op zang. Een ondergewaardeerd album en ondergewaardeerd zanger. Iemand die niet het krediet krijgt, dat hij verdient. Helaas zijn er zo velen. Om overigens nog even terug te komen op de VS... Ik heb een Amerikaanse uitvoering van The X-Factor, omdat dit album jarenlang amper te verkrijgen was in Nederland. De cover verschilt van de Europese versie, want die was kennelijk te schokkend voor de tere zielen van perentiet-vrezende yanks. Nu staat de afbeelding nog wel in het boekje, dus veel hebben ze er niet aan gehad.

Tot schrijvens, Tim. De Stones heb ik altijd meer kunnen waarderen dan de Beatles. Sla me niet dood.

I believe what the prophets said, that the oceans hold their dead,*

W.

*Savatage - The Wake of Magellan