Arrivederci Re Leone!


Basta! Het wielrennen neemt afscheid van zijn meest kleurrijke figuur. Het wielrennen zal nooit meer hetzelfde zijn voor wie jonger is dan pakweg veertig. In elke massasprint sinds 1989 was HIJ hét referentiepunt. Ofwel omdat hij iedereen uit het wiel vlamde, ofwel omdat hij door zijn afwezigheid de winnaar alle glans ontnam van zijn spurtoverwinning.
Over wie ik 't heb? Over Re Leone, de gekroonde Leeuwenkoning van het peloton natuurlijk! Mario Cipollini maakte immers bekend dat hij een punt achter zijn carrière zet.




Het palmares van de man die dé norm was van de massasprint is ronduit indrukwekkend. Maar liefst honderd negenentachtig keer kwam hij in een profkoers als eerste over de meet. Natuurlijk zegt dat niet alles, je kunt als renner ook koersen van de kerktoren naar het stadhuis en terug winnen, maar dat was bij Cipo geenszins het geval. Hij won grote kleppers. Hij won Milaan-San Remo, voor een Italiaan misschien de mooiste koers van het jaar, maar hij kon het ook in het Vlaamse werk. Drie keer won hij Gent-Wevelgem, Twee keer de Scheldeprijs. In de begindagen van zijn carrière was hij zelfs es de beste in de Harelbeekse E3 prijs.



Maar dé norm legde Re Leone natuurlijk in de grote rondes. Kijk maar naar de cijfers, zevenenvijftig keer schreef hij een rit in Giro, Tour of Vuelta op zijn palmares. Zevenenvijftig! Alleen voor de grote Eddy Merckx (65) moet hij het hoofd buigen. Cipo's achterstand op de Kannibaal is echter kleiner dan zijn voorsprong op dichtste achtervolger Hinault (41). Het zegt alles...

Cipo heeft in zijn carrière hele generaties topspurters weggevaagd. Hij klopte in '89 al Van Poppel, en zelfs dit jaar legde hij nog Boonen (in Qatar) en Petacchi (in Lucca) over de knie.
Je moet het maar doen op je 38ste.
Cipo leek nooit ouder te worden, hooguit rijper. Op zijn 35ste schreef hij in één seizoen tijd nog Milaan-San Remo, Gent-Wevelgem, de regenboogtrui, zes Giroritten en drie vueltaritten op zijn naam.


Maar Re Leone was zoveel meer dan een renner, hij was een superster. Cipo was het type held waar kleine jongens bewonderend en grote mannen een tikje jaloers naar opkeken. Hij was een supermodel, een sekssymbool waar meisjes en vrouwen van droomden. Cipo was extravagant. Hij was misschien nog wel meer "naast" de koers dan tijdens de koers. Iedereen herinnert zich nog wel zijn bijzondere escapades. Die keer toen hij verkleed als Romeinse keizer de start nam in een bergrit in de Tour, of de tientallen opvallende pakjes waarin hij in prologen of andere ritten aan de start verscheen. De ene al extravaganter dan de andere, de andere nog lelijker dan de eerste. Maar één ding was altijd zeker, hij viel op …
In Italië was hij een mega-ster, op en naast de koers. Cipo was de persoon die de ene dag in de Giro gretig de jonge meisjes hem op Beatlesiaanse wijze liet nafluiten om de andere dag met een brede grijns de winnares van "Miss Italia" bekend te maken.



Het wielrennen neemt afscheid van een van zijn opvallendste figuren. De Leeuwenkoning zal nooit meer brullen. Toch op zijn fiets niet meer...