Het kind van de rekening
Betreft het een gezin, zijn het meestal de moeders die mij het hemd van het lijf vragen. Ik heb er zowat een dagtaak aan. Het is vrijwel altijd hun eerste zorg: de kinderen. Zij informeren bijvoorbeeld naar een goede school, naar het soort onderwijs, of er andere Nederlandse kinderen zijn, hoe de opvang is en nog veel meer.
Het spoort mij extra aan om hun mail te beantwoorden, want ik herken het onmiddellijk, hun onzekerheid, zorgen en twijfels, ik ben namelijk zelf moeder.
Je zou kunnen zeggen dat ik hier als scout fungeer. Zij kunnen van mij dan ook een eerlijk antwoord verwachten. Ik weet namelijk hoe de opvang van Nederlandse gezinnen in Napels geregeld is: abominabel slecht, een zooitje is het. Bovendien moet je als moeder maar afwachten hoe je kind op de nieuwe school wordt opgevangen. Daarvoor kun je niet bij Defensie terecht, want eenmaal in Napels gesetteld, mag je het zelf uitzoeken en interesseert het ze geen zak meer.
Neem onze ervaring. Geruime tijd voor onze overplaatsing, probeerde ik mijn zoon voor te bereiden. Mijn eerste gedachtegang was dat er zoiets als een voorlichtingsprocedure zou bestaan, een gids, een brochure of ook maar iets over Napels. Logisch? Jazeker, een paar stencils met iets over het klimaat in Napels, het verkeer en een extra bijlage over wonen en werken in Napels, daar moesten we het mee doen. We besloten dus zelf maar actie te ondernemen, waarmee we meteen aan de verwachting voldeden, want dat ziet Defensie het liefst.
De speurtocht naar een voorlichtingsboekje voor mijn zoon begon. Ik zocht voornamelijk naar iets met vrolijke illustraties en heldere uitleg, iets dat perfect zou aansluiten op zijn belevingswereld. Simpel, toch? Vergeet het maar! Wekenlang zocht en informeerde ik, doolde ik urenlang rond, in boekhandels en op scholen, zelfs bij verschillende andere pedagogische instituten, maar steeds met dezelfde uitkomst: het was er niet.
Daar sta je dan met je goede bedoelingen. Natuurlijk, breek me de bek niet open, boekjes over emigratie zijn er genoeg, voor peuters en kleuters én zelfs voor oudere kinderen, maar hetgeen waarnaar ik op zoek was ontbrak. Overal. Er waren goeiige winkeliers die het zich allemaal wel konden voorstellen, maar het toch niet helemaal begrepen en met het boekje “Uit logeren” op de proppen kwamen.
Het is gewoon een feit: emigratie en tijdelijke uitzending naar het buitenland lijkt inhoudelijk op hetzelfde, maar is dat absoluut niet. Een tijdelijke uitzending betekent namelijk niets meer dan wonen in Niemandsland. Het woord TIJDELIJK maakt het verschil. En de school waarop je kind terechtkomt.
In ons geval werd dat de Internationale School van Napels. Uiteraard wordt daar in het Engels lesgegeven, maar leerde mijn zoon en passant ook van alles over het Italiaanse leven en de Spaanse, Portugese, Turkse, Engelse, Amerikaanse, Franse, Duitse, Griekse, Belgische, Tsjechische, Roemeense, Bulgaarse, Noorse en Deense cultuur. Om maar even een aantal te noemen, hoor, want ik ben er vast eentje vergeten.
Het schoolgebouw is gevestigd op het terrein van het Hoofdkwartier, dat bewaakt wordt door carabinieri, de Italiaanse militaire politie. Oh fijn, denk je dan, dat is veilig. Deze veiligheid is echter maar schijn. Want de zorg voor de kleintjes verschilt hemelsbreed met die in Nederland.
Een simpel voorbeeld: gaat het kleuterklasje naar de gym – een wandeltochtje over het terrein van ten hoogste twintig minuten – vindt de school dat veel te gevaarlijk met al die legervoertuigen in de buurt. Bovendien kan de juf haar kleuterklasje niet de baas.
Een Ford Transitbusje van een of ander duister Napolitaans taxibedrijfje moet uitkomst bieden, want dat is wél veilig.
De kleintjes verdwijnen als jong, dartelend vee in het busje, beter gezegd, zij worden daar gewoon in gepropt. Ruim twintig kinderen is namelijk meer dan het busje aankan, maar desondanks eerder regel dan uitzondering.
Let nu even goed op: het gaat hier niet om een bijzondere uitvoering van Ford, welnee, het is gewoon een standaard oude brik, met verroeste carrosserie en een bodem als gatenkaas, rijp voor de sloop dus. In Nederland zou zoiets niet alleen onaanvaardbaar zijn, maar zelfs ten strengste verboden. Het voertuig zou meteen van de weg gehaald worden en de baas van het taxibedrijf onmiddellijk op de bon geslingerd. En terecht!
Even terug naar de Napolitaanse legerbasis, want zoiets is daar ondenkbaar, integendeel, daar wordt nog veel meer toegestaan, corruptie viert er immers hoogtij. Dat is altijd zo geweest en zal altijd zo blijven. Als moeder doe je daar niets aan en Defensie in Nederland al helemaal niet.
De veiligheid van de kinderen zal de Internationale school ook een rotzorg zijn. Zolang het schoolgeld op tijd wordt overgemaakt, is er wat hen betreft geen vuiltje aan de lucht.
Defensie doet dat keurig én netjes op tijd, dat moet ik ze nageven, want eerlijk is eerlijk. En vergis je niet, het schoolgeld is geen misselijk bedrag, het gaat hierbij om maar liefst 500 euro. Per maand én per maand per kind, wel te verstaan.
Vragen jullie het je ook af: wie is hier nu het kind van de rekening?