Met stijve tepels naar de overwinning - 2
Of etaleer ik nu een onsportieve smaak?...
En toch, en toch! Regelmatig struin ik met geperverteerde wellust Internet af voor ondeugende sportfoto’s. Van een voetballer die een been omhoog gooit en duidelijk laat zien dat hij opteert voor kwaliteitssperma, want, geen binnenbroekje. Een tennisster die de bal nog nèt weet tegen te houden en haar tiet nèt niet. Of die kunstschaatsster die bij één of andere ingewikkelde spagaat demonstreert dat ze haar vagina tegen de ijsbaan-kou beschermt met een bontmanteltje i.p.v. een schaatsjaegertje. Lebber, lebber.
Als vanzelf komen we bij dat ietwat enge aspect van seks: Blootheid. Dus praten we liever niet over die zwarte bladzij in de sportgeschiedenis: de allereerste Olympische Spelen. Puma, Adidas; het moest toen allemaal nog uitgevonden worden en speerwerpen en hardlopen en worstelen werden beoefend in een laagje olijfolie en verder niets. Ten overstaan van juichend publiek! De eerste streakers, dus. Je kunt je evenwel afvragen hoe praktisch zoiets is. Atleten (toen nog uitsluitend mannen) kregen behalve een lauwerkrans en een buidel met goud ook een kampioensbed vol mooie jongetjes mee (arme meneer Spooren; zo helemaal in de verkeerde tijd geboren). Dat werd uiteindelijk afgeschaft. Want je kunt nóg zo Spartaans zijn; na 100 meter piemelnaakte hordenloop presteer je echt niet veel meer, in dat kampioensbed… Sommige hedendaagse tennissters hebben een aardige voorgevel, je kunt je voorstellen dat ze geen bal meer raken als ze eerst hun eigen borsten weg moeten slaan. Zowel mannelijke als vrouwelijke kogelstoters zouden de verkeerde kogels weg kunnen stoten en bij voetballen zie ik het helemaal voor me: wéér spelvertraging omdat een aanvaller (wat heet) met het doelnet of de vlaggestok van een grensrechter verknoopt is geraakt.
Het belangrijkste argument om gekleed te sporten heeft echter niet alleen met fatsoen te maken. De financierders moeten óók leven, maar niet iedere sporter zou het op prijs stellen als de naam van een sponsor op zijn of haar billen wordt getatoeëerd (plakletters zweten er te snel af).
Dwaasheid, dus snel terug naar de realiteit: sportverdwazing. Het verergert. Vermogens betalen voor het enige echte voetbalbroekje waar het bloed van Paul Gascoigne’s fijngeknepen ballen nog in zit, of het rij-jasje inclusief de tepelimpressies van Anky van Grunsven. Leden van het Koninklijk Huis, die helemaal niet aan zoiets volks als lichamelijk contact worden geacht te doen, kussen voor de camera’s zo’n bezwete Nederlandse zwemster.
Voetballen is de meest dwaze van alle sporten, inclusief de carnavalesque merchandizing er omheen. Sport is daar verworden tot een woord waar de ogen van naar elkaar toetrekken, het voorhoofd slinkt en de stembanden regresseren tot Neanderthal-niveau. Met de plassertjes op stoerstijf slopen sommigen een stadscentrum omdat hun helden gewonnen hebben, of verloren, of helemaal niet hebben gespeeld vanwege een financieel ingestort stadium. Voetballen, voebbelle, foehballuhhhh…
“Laat je bal los, lul-op-kromme-poten! Staat daar maar een beetje te primadonnen! Weet je wat het is met die jongens? Ze kenne niet foehballuh! Als IK trainer was…”
Die jongens kunnen het honderd keer beter dan ik of die bierzuipende braller op de bank thuis. De bedragen die betaald worden op de voetballiaanse slavenmarkt absurd? Het wordt niet van mijn bankrekening afgeschreven dus ik mag het eigenlijk niet bekritiseren.
Maar waarom moet ik sportmensen bewonderen? Omdat ze ten koste van alles en zichzelf willen winnen? Omdat winnen ze een kick geeft? Wat heb ik daar aan, als toeschouwer? Wat heeft het allemaal voor nut uiteindelijk, behalve die medaille en die naamsbekendheid en gevraagd worden om footwear en drinkyoghurt met druivensuiker aan te prijzen? Tegen giga bedragen, uiteraard?
Nee, niet alle sporters sporten louter voor de poen. Het is ook een feit dat de meesten rekening te houden hebben met een vervroegde pensionering. Misschien omwille van het verkrijgen van een superconditie, dan? De zware, vaak geforceerde training biedt een sporter geen garantie een leven lang kerngezond te blijven.
De eer, dus? Dat is allemaal zo betrekkelijk. Ik heb nog steeds méér respect voor dat lichamelijke wrak Stephen Hawking (beroemd hersengymnast) dan voor iemand die op fysiek gebied een staand record met drie-tiende seconde weet te verbeteren.
Maar hier komt, wat mij betreft, de knockout voor de Heilige Sport: volgens de statistieken van Kinsey (en niet alleen de zijne) moet het barsten van de homo’s en lesbo’s in de sportwereld. Dat is niet meer dan normaal. Maar in plaats van een voorbeeldfunctie te zijn voor al die seksueel met zichzelf worstelende jongeren verzwijgen de gay sporthelden hun geaardheid. Vreemd, profsporters zijn over het algemeen assertieve mensen en vanwege hun iconisering kunnen ze het zich naar mijn idee VEROORLOVEN te zeggen: “Ik ben homo.” Hun kastgedrag vind ik dus een beetje laf. Met wie ze bijslapen heeft weliswaar weinig met hun fysieke prestaties te maken, maar het maakt het wel moeilijk om zulke mensen mijn grenzeloze bewondering te schenken.
Het is zeker mooi dat er zoiets bestaat als Gay Games. Toch zul je daar geen namen van coryfeeën aantreffen. Het is trouwens een evenement dat de media niet serieus nemen (er valt niet genoeg aan te verdienen) en er zijn zat mensen die het ronduit een belediging voor de ‘gezonde’ sportwereld vinden. Als het aan al die sportieve Stormfronters lag kwam er in Auschwitz een sportbarak…
Ik sluit deze warrige rondrit door sportland hier maar af, ook al valt er nog veel meer over te vertellen.
‘Sport is een verslaving,” wordt er vaak gezegd. Ik laat het bijvoeglijke naamwoord ‘gezonde’ bewust weg. Zo gezond vind ik het allemaal niet. En de van mijn vetrollen gegleden Adidas, ook al is het er één zonder spermaverzwakkend binnenbroekje, hijs ik niet meer op. Sport? Flbflbflbl.
…wie glijdt daar in mijn Adidasje met zijn saunazweterige hand?
…
Weleedelen sportprinsch; susch Uwen geweeten,
den schoonsten trainer van het land
verlangt slegts Uwe voetbalspanningh te meeten
©2005doubleu-eenwilvanblootenbilproductie