De 'Uitdaging'
Ik zit momenteel bij mijn vriendje, mijn vriend, mijn toekomstige man, hoedanook, we hebben een relatie. Op mijn weg hierheen moest ik denken aan hoe mijn leven zich zal ontwikkelen. Ik ben niet zo’n persoon die ontzettende dromen heeft over wereldreizen en de Nobelprijs winnen, dus erg avontuurlijk zal het niet worden. Ben ik dan een losbandige vrijgezel, die elk weekend gaat stappen, one-night-stands heeft en zich van niets en niemand wat aantrekt omdat het haar eigen leven is?
Maar nee, dat past ook niet bij mij. Hoe weinig moet ik dan wel niet meemaken, zou je je afvragen en toch ben ik best tevreden zo, ik maak genoeg mee en heb genoeg problemen zonder al dat gezanik van alles doen wat je wilt en alle consequenties die exponentieel evenredig (of iets dergelijks, wiskunde is niet mijn sterkste kant) oplopen.
Ik word het zat om door allerlei televisieprogramma’s zoals Fear Factor en Peking Express te worden gepusht om ‘iets met mijn leven te gaan doen’. Je zou er zowat een schuldgevoel van krijgen dat JIJ het niet hebt aangedurft om je aan te melden voor een programma, waar je als een zwerver door een land moet zien te komen, waarvan je de taal niet spreekt. Of nog mooier, twintig naaktslakken in je mond te stoppen, door te moeten bijten (want ja, anders leven ze door in je maag oh oh oh!) en door te slikken om vervolgens een glas gal van een koe leeg te drinken.
De deelnemer zet met een triomfantelijk gebaar het lege glas op de tafel. De tafel die van glas is, zodat je goed het slijm van die smerige slakken kunt zien. De tafel die in een schemerige kamer staat, zodat het ‘lugubere’ van het geheel nog eens extra kan worden benadrukt. De tafel, met nog drie porties van het smerige diner dat kronkelend ligt te wachten op de volgende o zo dappere deelnemers.
Dit is geen grenzen verleggen, dit is pure zelfkwelling en eigenlijk maak je jezelf er nog belachelijk mee ook, door het aan heel Nederland te willen laten zien.
Ik maak zelf wel uit waar mijn uitdagingen liggen en die zijn niet zo heel erg groot, zwaar en spannend. Niet dat ik alleen maar van huisjeboompjebeestje droom, wat overigens ook een geweldige droom kan zijn voor de juiste persoon, maar ik droom van een normaal leven. Zonder veel tegenslagen en ik hoef ook niet zo nodig de miljoenenklapper van één of andere schreeuwende loterij te winnen.
Geloof me, ik heb absoluut niks tegen mensen die elk land van de wereld gezien willen hebben, die de behoefte hebben om elk weekend of in ieder geval elke maand een nieuw lichaam naast zich in bed willen hebben, een nieuw lichaam om weer te verkennen en andere dingen mee te doen dan met al die anderen die al vergeten zijn op het moment dat je ze aanraakt.
Ik word er alleen zo moe van, dat ik eigenlijk zo zou moeten zijn. Wie legt zich nou vast op 19-jarige leeftijd, wie kan er nou tegen dat je niks meer kan en mag, omdat je altijd verantwoording moet afleggen aan degene aan wie je ongezegd iets beloofd hebt.
Staat er ook weleens iemand bij stil dat ik misschien ‘niks’ meer wil?
Ik hoef geen drie jongens op een avond en ook geen spannende wilde verhalen, ik hoef geen leven zoals Carrie uit Sex and the City.
Voor anderen is het waarschijnlijk, of blijkbaar, een uitdaging om slakken te eten, op de bonnefooi heel Rusland door te reizen en met een parachute op je rug van de Eiffeltoren af te springen. Heel veel geluk allemaal, maar ik wil niet meer zo geïntimideerd worden.
Ik ben geen player, ik verslind geen mannen en daar ben ik gelukkig mee.
Bedankt voor het luisteren.