De John Peel-a-go-go
2004 Lijkt het jaar te worden van de gevallen muziekiconen: Johnny Ramone, André Hazes en nu dus ook John Peel. Geen performer, maar waarschijnlijk wel belangrijker geweest voor de popgeschiedenis dan menig band. Als er een Nobelprijs voor de muziek uitgereikt zou kunnen worden, zou hij hem verdienen. Als geen ander wist hij nieuw talent te ontdekken en dit ook nog eens aan de man te brengen door het simpelweg te draaien. Zo bracht hij bijvoorbeeld begin zeventiger jaren de punk aan het publiek lang voordat anderen zich eraan durfden te wagen. Net zo met reggae en hiphop. Wat hem nog unieker maakte dan anderen, was dat hij ook bleef vernieuwen en niet als een ijzeren gordijn nieuwe muziek probeerde te stoppen. Nee, hij ging er naar op zoek of het nieuwe wist hem wel te vinden. Zowel nationaal als internationaal, want op de Nederlandse radio was hij ook met regelmaat te horen. Daarnaast was John Peel een groot fan van Nederlands beste platenzaak: De Platenworm in Groningen. Die zaak is op zich al een column waard, maar hier volstaat de vermelding dat een waar muziekicoon er zijn boodschappen deed.
Beste lezers, het lijkt wel een verkooppraatje of een overlijdensbericht – af en toe is het verschil wat arbitrair - , maar u moet weten hoe bijzonder deze man was. Welke andere traditionele DJ kan zeggen dat er cd’s zijn uitgebracht met zijn naam er op? Waarschijnlijk heeft iedere zaterdagmiddagplatenzaakjesdoorspitter wel eens een ‘Peel Session’ in zijn handen gehad. Ik zie het nog niet gebeuren met onze vaderlandse radiopraters… Bijvoorbeeld de Ruud de Wild sessies met een uur gekut, gefuck en gegodverdomme; dat is toch niks. Nee, zelfs voor mijn favoriete Nederlandse radioheld Henk Westbroek zit het er niet (meer) in.
Ik zie het nog niet gebeuren met onze vaderlandse radiopraters. Wanneer de bekende en overbetaalde Nederlandse DJ’s dan ook nog een figuur weten te slaan wat betreft het gebrek aan kennis van de muziek waar zij welhaast dagelijks mee te maken hebben in de Popquiz a Go Go, ga je iemand als John Peel alleen nog maar meer waarderen. Iemand die in zoveel stijlen kind aan huis is en zich niet blijft beperken tot één stijl of alleen wat hen opgedrongen wordt vanwege commerciële belangen.
Trouwens, de Nederlandse radio heeft nog weinig met muziek te maken. Als Robert Jensen drie platen in een uur draait is het veel. En Ruud de Wild met drie uur lang gekut, gefuck en gegodverdomme; daar wordt je ook niet echt wijzer van. Zelfs voor mijn favoriete Nederlandse radioheld Henk Westbroek, die ooit toch de popquiz in Nederland introduceerde, zit het er niet (meer) in. Zijn lunchuurtje tussen twaalf en één heeft niets met radio te maken, het is slechts borrelpraat aan de bar.
De enige DJ die qua presentatie en muziekkennis een klein beetje in de buurt komt van Peel is Rob Stenders, met zijn ochtendshow, maar vooral met de Freak-O-Lympics, elke vrijdagnacht. Stenders heeft een enorme muziekkennis, een goede smaak wat muziek betreft, kan boeiend vertellen over nummers en artiesten en sinds Eric Dikeb amper meer in zijn programma is te horen, komt het wellicht nog wel goed met hem. Helaas voor Stenders luistert er geen hond naar Yorin FM. Wat heb je aan een zak met geld als er niemand naar je luistert?
Het is bijzonder somber gesteld met de Nederlandse radio, helemaal wanneer je bedenkt dat het ook zo ontzettend anders kan. John Peel gaf het goede voorbeeld, maar navolging heeft hij niet gekregen, hooguit goedbedoelde pogingen om in zijn stijl radio te maken. Zijn zendtijd zal dan ook met moeite opgevuld kunnen worden. Eigenlijk is met John de radio ook een beetje doodgegaan. Er komt nog wel geluid uit, maar niet meer dan dat. Ik laat vanavond de radio uit en zet een CD op, speciaal voor jou John. Je hebt immers lang genoeg voor anderen gedraaid.