Sex-appeal
De verkiezingsstrijd verloopt saai, zonder uitschieters of ook maar één spectaculaire uitglijder. Er wordt niet eens met modder gegooid, bijna geen enkele Amerikaanse vrouw loopt er dan ook warm voor. En terecht vind ik, want als ik, als vrouw, zou moeten kiezen tussen Bush en Kerry, koos ik geen van tweeën.
Wat een stelletje droogkloten, boeiend noch prikkelend, niets maken ze in mij wakker, geen enkele erotische fantasie heb ik over hen, nog geen seconde.
Bush noch Kerry heeft sex-appeal, ze zijn absoluut niet te vergelijken met handsome “Wild” Bill Clinton, één van de weinige presidenten ooit die dat wél had. Een man die zijn dikke sigaar een geheel eigen seksimago aanmat en daarmee zelfs mijn erotische fantasieën een flinke oppepper gaf. Nee, als ik George W. en John F. eens goed bekijk, weet ik dat ze niet zullen scoren, niet alleen bij mij of bij hun eega’s, maar ook bij vele andere vrouwen niet, "boring" als ze zijn…
Amerikaanse vrouwen interesseren zich maar bar weinig voor politiek, ze vinden het saai en onbegrijpelijk. Vooral de laag opgeleide vrouwen hebben er weinig trek in, zij kunnen de stembus al niet eens vinden en zijn ze in staat zijn om te kiezen, laten zij zich vrijwel altijd door hun gevoel leiden. Niet de thema’s van de politieke partijen zijn het meest belangrijk, maar het uiterlijk van de presidentskandidaten en hun uitstraling.
Wild Bill bijvoorbeeld kreeg volgens mij vele stemmen extra, alleen al vanwege zijn “good looks”. George en John kunnen dit echter wel vergeten, want noch hun image noch hun uiterlijk zal de dames naar de stembus lokken.
Doodzonde, moet men gedacht hebben,wat jammer van al die verloren stemmen, misschien kan dr.Phil nog een wonder verrichten. Geen verkeerde gedachte, want dr.Phil is niet alleen Amerika’s meest bekende tv-psycholoog, maar ook razend populair bij de verveelde huisvrouwtjes, gestresste vrouwelijke workaholics, ontevreden echtgenotes en overspannen moeders, bij de verloren stemmen dus.
De huidige First Lady mocht als eerste op de bank bij dr.Phil. Keurig netjes zat zij daar, braaf naast haar echtgenoot, beantwoordend aan het beeld dat men van Laura Bush naar buiten heeft gebracht, zorgzaam en een voorbeeldige echtgenote, immer aanwezig, maar op de achtergrond, "boring" dus, net als haar echtgenoot.
De verloren stemmen hadden zich zenuwachtig kwijlend voor de buis geschaard, vol gespannen verwachting en met een paar zakken chips, chocolademuffins en een biertje onder handbereik.
Vergeten was alle stress, verveling en ontevredenheid, zij hadden alleen maar aandacht voor dr.Phil en de huwelijksproblemen van zijn bijzondere gasten, het wereldberoemdr echtpaar Laura en George Bush.
Het werd een bittere teleurstelling, een anticlimax, Laura verhaalde alleen maar over vroeger, over die goede oude tijd, toen George nog poepluiers verschoonde en de tweeling naar school bracht, over hoe trots zij is op haar echtgenoot, een geweldige vader, váder!
Geen openhartigheid, zelfs geen piepklein verhaal over een ordinaire ruzie waarin brave Laura haar man een zelfgebakken appeltaart naar het hoofd smeet, omdat hij met z’n gluiperige oogjes teveel naar de trillende en schuddende billen van zijn secretaresse had gekeken.
Zoiets komt toch àltijd bij dr.Phil ter sprake? In zijn show toch alleen maar huwelijksproblemen, saaie sekslevens, dat ene vluggertje per kwartaal, het orgasme van de vrouw dat er altijd bij inschiet en waarom je soms alleen maar appeltaarten kunt bakken?
Wat was ie tam, die dr.Phil. Waarom bijvoorbeeld spoorde hij George niet aan tot meer kwaliteitsseks en bracht hij Laura niet wat meer begrip voor Korsakow-patiënten bij?
De schijntherapie van John en Teresa Kerry zal evenmin een openbaring geweest zijn, het zal John geen extra stemmen opleveren en al helemaal geen verloren stemmen.
Want hoe "boring" kun je zijn, als je alleen maar kunt praten over het gezamenlijk grootbrengen van alle kinderen uit je vorige huwelijk?
Natuurlijk heeft Teresa wel een boekje opengedaan over haar John, onafhankelijke, steenrijke, flamboyante en glamoureuze, uit de school klappende echtgenote als zij is en niet te vergeten, antipode van Laura Bush.
Zij zal niet nagelaten hebben om te vertellen over haar seksleven, bijvoorbeeld over die keer toen John met zijn trouwe hondenkop plotseling van onder de zijden lakens opdook en paniekerig uitriep: “Hell! It’s dark in here”.
Teresa zal dr.Phil beslist om raad gevraagd hebben. Het is toch ook verdomd moeilijk om een orgasme te krijgen, met een door oorlog en geweld getraumatiseerde presidentskandidaat? Ik verwacht niet anders dat dr.Phil daar een oplossing voor heeft bedacht, ook voor de nachtmerries van John, voor álle doorwaakte nachten trouwens.
Helaas zullen we dit nooit te zien of te horen krijgen, want de meest persoonlijke en intieme details van deze presidentiële sessies, de écht interessante, zullen eruit geknipt worden, dát past nu eenmaal niet in het verkiezingsscenario.
We zullen er nooit achterkomen of George dol is op bananen, Laura in de echtelijke sponde wel eens een striptease uitvoert, welk standje John wél prefereert en of Teresa daarbij haar eigen merk ketchup gebruikt.
Van één ding kunnen we wél zeker zijn: het wordt George of John. Wie het ook zal worden, hij zal vreselijk tekort schieten, dat weet ik nu al...