Schuttingtaal
Zo zat ik laatst, samen met het echtpaar dat aan de andere kant van mijn buurman woont, netjes op een rijtje op zijn driezitter. Eerst begint het koetjes en kalfjes geklets, maar de buurman is te zenuwachtig, hij kan niet wachten tot zijn vrouw uitgekeuveld is. Hij wil dolgraag gaan beginnen met de presentatie van zijn meesterplan.
De koffie is op en de schoteltjes met de laatste cakekrummels worden afgeruimd om plaats te maken voor een stapel papieren en een hoop staaltjes van hout. Het geheel voelt aan als een enge Tupperware-avond met dit verschil dat je bakjes en schaaltjes van dit plasticmerk weg kunt stoppen in kasten waar je nooit meer in kijkt, die schutting wordt echter het zijaanzicht van je tuin.
De doe-het-zelver is helemaal opgestaan in mijn buurman. Als een ware Jan des Bouvrie schetst hij zich suf in een speciaal voor deze avond aangeschaft schetsboek. Hij tekent drie grote rechthoeken, die onze tuinen moeten voorstellen. Hij maakt de randen van zijn tuin dik. "Hier willen wij dus een nieuwe schutting gaan plaatsen." Duh, alsof je hem diagonaal door je tuin zou laten lopen. "Ons idee," vervolgt hij, "is om zo, zo en zo de latten te plaatsen." Hij schetst in een paar vlugge lijnen de opzet die hij in gedachte heeft. Ik bekijk intussen de andere buren die zo hard mogelijk proberen gebiologeerd te kijken naar de tekenkunsten van de schuttingbouwer.
"Is om en om leggen geen optie?" oppert de andere buurman. Een kort "Nee", van zijn echtgenote is voldoende om die variant onmiddellijk af te keuren. "Nu kunnen jullie kiezen voor alleen de zijkant," hij wijst weer de dikke lijnen om zijn tuin aan, "of jullie kunnen ervoor kiezen om een zelfde poort als de onze te nemen." Om dit te benadrukken maakt hij nu ook de voorkanten van onze tuinen dikgelijnd. Vol verwachting kijkt hij onze gezichten langs. Als hier geen enthousiasme valt te bespeuren gaat hij over op meer visualiserende middelen, de staaltjes, vijf soorten hout, waaronder een met de schors er nog op. Hij laat ze allemaal zien aan ons. Ook heeft hij uit de waaier van verfstaaltjes al vier keuzes uitgeklapt. Het echtpaar naast mij knikt bij ieder voorbeeld dat ze voorgehouden wordt.
Drie biertjes verder komen de bitterballen op tafel. "Mou, wak vinnen hulie effan?" mompelt mijn buurman terwijl de damp van de hete bal nog uit zijn mond dwarrelt. "Ziet er goed uit hoor buurman." Zeggen wij drieën bijna in koor. "Dus over het ontwerp zijn we het eens?" Wederom antwoorden wij in harmonie: "Ja hoor." Nog een aantal consumpties worden opgeslobberd terwijl een ieder de staaltjes nog eens nauwkeurig bestudeert. Uiteindelijk gaan we akkoord met de keuze van de initiatiefnemer. "Mooi, nou dan zal ik even een voorberekening maken. Zoveel meter bij zoveel meter, dat maal twee, dat maal drie, is zoveel meter hout. Die verf, zoveel blikken, overige materialen. Ja, ja, nou dan komen we ongeveer op zoveel uit." Hij wijst het eindtotaal aan van een optelsom van vijf bedragen. De vermoeidheid en de alcohol zorgen ervoor dat wij het wel geloven. De buurman regelt het wel, dus dat komt goed.
De gemaakte afspraken worden bezegeld met een laatste toast en ’s nachts in mijn eigen bed beginnen de twijfels. Heb je wel de juiste keuze gemaakt? Heb je jezelf niet iets laten aanpraten of een oor aan laten naaien? Klopte die kosteninschatting wel en waar had hij die op gebaseerd? Maar goed buurmanschap dwingt je te leven met de gemaakte afspraak.
De dag zelf begint vroeg. De buurman heeft alle materialen in huis gehaald en we beginnen de oude schutting met geweld neer te halen. Als die eenmaal helemaal om is vindt hij het tijd voor de eerste pauze. Vervolgens beginnen we met de nieuwe palen in de grond te rammen. Voor deze krengen recht staan is de ochtend al verstreken. Een enkele zakt zelfs al weer terug. "Geen punt, die wordt straks door de latten wel weer recht getrokken", verzekert de buurman ons. Het sjouwen doe ik, want de rest heeft allemaal last van pijntjes in de rug of schouders.
Als we in de namiddag, en vijf pauzes verder, de planken ertegenaan hebben zitten bemerken we dat we een aantal planken missen. Een misrekening van de goede buur, die meteen naar de bouwmarkt snelt omdat die nog precies een kwartier lang open is.
Als de volgende dag blijkt dat er ook te weinig verf is aangeschaft( logisch als je ook minder planken had berekend), breekt de hel los in de tuin naast mij. Zijn vrouw geeft hem de wind van voren en hij antwoordt heftig terug. Leuk zo’n schuttinkje plaatsen. Op enkele plaatsen laten ook latten bij mijn buurman los. Die hij provisorisch vast probeert te timmeren. Zijn vrouw moet de plank vasthouden en hij presteert het de vingers van zijn eega te raken met de eerste klap. De krijs van haar is nog drie blokken verder te horen. In plaats van excuses aan te bieden legt hij uit dat zijn vrouw zo dom was om haar hand er zo dicht bij te houden. Het huis, of liever gezegd de tuin, is te klein.
Als ik vraag of alles goed gaat zegt mijn buurman alleen: "vrouwen!" en knipoogt daarbij. Alsof ik zijn opmerking meteen maar moet snappen. Na veel getimmer, gekwast en gemopper zit de hele omheining eindelijk om onze tuinen heen. We kijken er naar en merken toch dat de grove schets die de buurman uit de losse pols had gemaakt er strakker uitzag dan het eindresultaat is geworden. Altijd handig om een echte Nico naast je te hebben wonen. Maar na twee dagen werken is het mooi genoeg voor ons en we ploffen uitgeblust neer op de tuinstoelen van de buurman.
Hij komt nog met een eindafrekening, die door de extra materialen hoger is dan verwacht. Omdat het bedrag tegenvalt, vraag ik of hij er nog bonnetjes van heeft. De buurman lacht hard. "Bonnetjes? We gaan het toch niet ruilen?" antwoordt hij proestend. Een bedenkelijke gang van zaken, maar dat is nu eenmaal niet meer terug te draaien en niemand wil toch mot met zijn buren dus betaal ik hem het volle bedrag.
Ik lig lekker op mijn bank thuis en baal nog van de vreemde gang van zaken van vanmiddag als mijn voordeurbel gaat. Ik doe open, mijn buurman van de andere kant staat voor de deur. "Zeg buurman, ik zag je nieuwe schutting en ik dacht als je die nou ook aan de andere kant wilt hebben dan wil ik daar ook wel in meegaan hoor." Gillend word ik wakker op de bank, gelukkig was dat laatste maar een droom. De tv staat nog aan, het journaal is bezig en ze hebben het over de onwettige omheining om Israël heen. Ik knijp hard in mijn arm, helaas ik word geen tweede keer wakker.