Opportunisme
Maarl liefst 69 procent van de Nederlandse bevolking was er afgelopen woensdag van overtuigd dat het aandoenlijk zwakke Duitsland kon winnen van het B-elftal van de Tsjechen en dat was allemaal de schuld van Dick Advocaat, de man die de briljant spelende Arjen Robben wisselde voor de oude en versleten Bosvelt. De overige tien dikbetaalde professionals raakten volledig in paniek, want wat moesten ze toch beginnen zonder de man die al helemaal zeven interlands had gespeeld? Jan Mulder wilde hem opknopen, Hugo Borst wilde hem verbannen en het merendeel van de Nederlandse bevolking zag hem het liefst wegrotten in een donkere kelder buiten de landsgrenzen.
Direct na de gewonnen wedstrijd tegen de Letten barstte er een volksfeest uit. De sympathieke Tsjechen waren zo vriendelijk om Kahn en consorten een enkeltje Heimat aan te bieden en 72 procent van de Nederlandse bevolking wist het zeker, Nederland haalt de halve finale. Over de wissel hoorde je niemand meer en de kritiek op de bondscoach nam weer af. Zij die van Tsjechië verloren hadden werden gewoon weer wij die van Letland wonnen. Waar komt deze plotselinge ommezwaai toch vandaan?
Wij Nederlanders schijnen van nature nuchter te zijn en we laten ons niet zo snel van de wijs brengen. Wij denken eerst na voordat we iets zeggen en het Poldermodel is het toonbeeld van onze nuchterheid. Samen komen we er wel uit, is het niet? Na de moord op Pim Fortuyn, het missen van het WK in 2002 en het overlijden van Prins Claus bleek die nuchterheid opeens verdwenen. Het hele land was naar de klote; de linkse kerk en de rechtse moskee maakten elkaar uit voor rotte vis en de volgevreten miljonairs konden niet meer voetballen.
Nadenken en nuanceren zijn vieze woorden geworden. Als je iets op je lever hebt moet je het naar buiten gooien, ook al slaat het werkelijk nergens op. Vraag het Rosenmöller, Zalm, Van Aartsen, maar ook Uytdehaaghe, Krajicek of Troy Douglas. Op het ene moment waren ze geliefd, ze deden het goed in hun discipline en daarom waren ze geliefd. Helaas voor hen kregen ze te maken met tegenslag en ze werden het pispaaltje van de natie.
Neem nou Jochem Uytdehaaghe. In 2002 was hij de held van de natie met twee Olympische titels, een wereld kampioenschap en een Europees kampioenschap. Iedereen wilde met de sympathieke Utrechter op de foto en de sponsoraanbiedingen bleven maar binnenstromen. Afgelopen winter kwam de omslag; hij werd gediskwalificeerd nadat hij zijn vriend Carl Verheyen had gegangmaakt op de vijf kilometer. Hijzelf was al kansloos voor de zeker geachte eindzege en reed de frustratie uit zijn benen. Heel sportminnend Nederland viel over deze arrogante valsspeler heen. Hij kon er niks van en eigenlijk was hij toch niet meer zo sympathiek.
Dick Advocaat zit nu in hetzelfde schuitje. Hij is de pispaal geworden dankzij een domme wissel, het nuchtere volk verloor haar kalmte en maakte zich schuldig aan de meest gruwelijke verwensingen. Drie dagen later was de meest gehate man van Nederland weer een beetje koning en de meesten hebben hem de wissel al lang vergeven en als hij op 4 juli de finale wint, is hij zelfs een grote held. Dat heeft niets met nuchterheid te maken, dat is puur opportunisme. Daar is helemaal niets mis mee, maar we moeten zo eerlijk zijn het toe te geven. Nederlanders zijn geen nuchtere mensen, het zijn opportunisten die graag het gevoel voor realiteit kwijt raken. Je gelooft me niet? Kijk dan op 5 juli maar eens in de grachten van Amsterdam.