Blinde fan: Bløf-boys en twaalfjarige Nirvanapuisten
Hiermee doel ik op de hoegenaamde blinde fan. Iets waar ik zelf graag de spot mee drijf, maar daarover zodirect wat meer. Op de eerste plaats verdient het begrip blinde fan wat meer toelichting. Ik doel hiermee op het type mens, dat in een waan van vereringshysterie overgaat tot het blindelings verheerlijken van de persoonlijk favoriete artiest, bijvoorbeeld Queen of Metallica. Deze twee bands noem ik expres bij naam, aangezien dit twee van de meest vereerde bands zijn op het geweldige FOK!Muziekforum. Je moet wel van goede huize komen om een negatief punt te durven noemen over Queen of over Metallica. Bijvoorbeeld over het laatste album van Metallica waarop de drums klinken als het rammelen van een kleuter op een koekblik, of durven te beweren dat Freddie Mercury écht geen opera kan zingen (hij kan het niet, musicals wel, maar opera?!).
Het mooiste voorbeeld van de blinde fan is waarschijnlijk nog wel de twaalfjarige Nirvana-fanaat. Zij hebben immers zelf de tijd van Nirvana niet bewust meegemaakt…, maar hun idoolverering doet niet onder voor de lui die hen nog tijdens het leven van de Jezus van de rockmuziek, Kurt Cobain, hebben mogen aanschouwen. De gelukkigen. Kurt Cobain, de Messias van de rockmuziek, vóór hem was er niets. Geen pop, geen rock en zelfs geen elektrische gitaar. Eigenhandig heeft hij de wereld doen schokken op haar grondvesten door het introduceren van het zessnarige geweld. Een mogelijke uitspraak van een twaalfjarige Nirvana-fan; te herkennen aan de zwarte kleding op de dag dat hij een kogel door zijn kop joeg en de zeven verschillende kleuren shirts (de échte grunge-fan zou weten dat je niet elke dag een schoon shirt aan hoeft) met een afbeelding van zijn gelaat.
Prachtige momenten doen zich voor waarin ik mensen driftig zie posten wanneer hun artiest wordt aangevallen op soms terechte punten, maar niet willen toegeven aan de kritiek van het publiek. En soms ook dit publiek, dat al even driftig tekeer gaat tegen de roze (in ieder geval bij de Queen-fans) bril van de blinde fan. Heftige discussies die zich kunnen richten op de kleding, de onderbroeken en de auto van de betreffende artiest, tot aan zijn of haar kinderjaren aan toe. Stiekem geniet ik er wel een beetje van, deze discussies, de vele bochten waarin mensen zich soms wringen om toch maar hun gelijk te behalen. Hierbij moet echter wel vermeld worden dat het niet deze punten zijn die voor het ridicule voorkomen van de blinde fan garant staan, maar eerder de verafgoding van deze zaken en het daarbij negeren van de kwaliteiten van andere muziek en artiesten.
Nu moet ik toch wel toegeven, dat er in de blinde fan ook altijd een potentiële bron van vermaak schuilt. Hoe leuk is het niet om af en toe een flauwe opmerking te maken over het favoriete bandje of de favoriete artiest. Prachtige reacties! Op het forum stond alweer een tijdje terug een geweldige discussie met een Bløf-fan over de teksten van Bløf. De teksten zouden een ware golf van Zeeuwse poëzie zijn en niet de woorden van verliefde pubers. Geweldig hoe dit standpunt verdedigd werd. De Bløf-boy tegenover de wat ‘mindere liefhebbers’ die op hun beurt van emotionele vervlakking werden beschuldigd.
Wellicht is het een gemene vorm van ‘leedvermaak’, de sadist in mij die zich af en toe wat te hard laat horen. Een door en door verrotte karaktertrek die zich laat rechtvaardigen door mijn eigen mening over het fan-dom wellicht? Aan u het oordeel.