Ik leef niet meer voor jou, of wel?
Ik leef niet meer voor jou, wordt er hard gedraaid. Jij kijkt me aan, je staat twee meter bij me vandaan. Mijn gezicht is een vraagteken naar jou toe. Je loopt naar me toe en slaat je armen om me heen, begraaft je gezicht in mijn haren... terwijl Marco zingt: ik leef niet meer voor jou, zing jij: ik leef alleen voor jou. Ik voel je schouders schokken, je tranen in mijn nek en ik hou je vast. Ga met mijn hand door jouw haren, zoen je zacht in je nek. We staan daar, tussen zoveel honderd man, je huilt waar al je vrienden bij zijn, om mij. Omdat je me kwijt bent. omdat het pijn doet. Het gaat mij nu ook pijn doen, ik wou dat er iets was waardoor je weer kon lachen. Maar nog steeds... Op dat moment zijn jouw armen de enige plaats waar ik zijn wil. Terwijl de muziek over gaat in één of andere après-skihit, sta je nog altijd tegen me aan te huilen. Ik veeg je tranen weg en kijk je aan... Ik zie en voel je pijn en ik vraag me af waarom nu? Waarom geen twee weken geleden? Ik wil je weg hebben bij al die mensen vandaan, die er alleen van genieten dat het uit is. Ik zie boze blikken als ik om me heen kijk van jongens die denken dat ze je kunnen overtreffen in alle mooie en nare dingen die we samen hebben gedaan. Maar dat kunnen ze niet. terwijl we daar staan denk ik aan alle mooie dingen die we hebben gehad... Jij die mijn haar wast als we samen onder de douche staan, wij samen op het strand als je spontaan mijn rug insmeert en lieve dingen in mijn oor fluistert... Je handen op mijn heupen, je lippen bij mijn oor... De nachten die ik bij je sliep, dat ik 's ochtends wakker werd en je naar me lag te kijken met een glimlach om je lippen... Hoe we ons anders voelden dan de rest en iedereen uitlachte die zei dat we het geen maand vol zouden houden... De kriebels die ik kreeg toen we het erover hadden om samen een stekje te krijgen... Zoveel dingen, zoveel emoties. Allemaal voor niets? Nee, nog steeds hou ik heel erg veel van je en nog steeds doet het pijn dat we niet meer samen zijn.
Ik neem je mee naar buiten, waar we naar mijn auto lopen. Je pakt je trui en gaat zitten, ondanks dat ik een zoen en een afscheid van je verwachtte. Ik trek mijn jas aan en kom naast je zitten. In de zaak zei ik je dat het mijn schuld was dat je je zo voelde, Jij zei nee. Jij vond dat alles jouw schuld is, jij zei dat het je niet kon interesseren. Ik wist niet wat ik tegen je moest antwoorden; dus zitten we in mijn auto en je vertelt me dat het besef dat je me kwijt was, pas kwam nadat je met Evy en Wendy had gezoend en dat al je zin in je leven weg was. Iedere keer als je tegen me zegt dat je weet dat je me kwijt bent, gaat het steeds meer pijn doen. Ik mis je heel erg. Ik zag je opklaren toen ik nonchalant naast je kwam staan in de Stef, en ik wilde niet eens naar de anderen omkijken, ik keek alleen naar jou. Je duwde me weg, als geintje, ik wilde weglopen en je trok me naar je toe. Nog steeds is het een raar spel dat we spelen. Ik snap het evenmin als jij. In de zaak deed je het weer maar toen zoende je me. Ik weet dat je een beetje dronken was, maar wat ik in je ogen zag was niet beneveld door de drank. Op dat moment was het zeker dat ik met je mee zou gaan naar huis.
Voordat Marco begint met zingen, dansen we samen. Jij staat achter mij, ik sta met mijn rug naar je toe. het is ons voorspel... Wat maakt het uit dat al die mensen kijken en dat sommigen er boos om worden? Op het moment zijn wij alleen daar, de rest doet er niet toe. Het maakt niet uit met wie jij hebt gezoend, met wie ik heb gezoend, hoeveel ruzies we hebben gehad, het enige dat telt is dat we samen zijn. Het lijkt alsof het niet uit is. Je ogen zeggen niet alleen dat je zin in me hebt, ook dat ik nog steeds de enige voor je ben. Donderdag hebben we er ook over gepraat, ik zei tegen je: "Ik gun je het mooiste, liefste en het beste meisje van de hele wereld". Wat je daarna zei, maakte me aan het huilen. Je zei: " Dat ben jij". Ik vroeg je naar Evy en zei wat ik dacht. Dat ze, ondanks dat ik een hekel aan haar heb, misschien wel het goede meisje voor jou is. Jij zei nee, ze zal nooit zo zijn als jij. Ze is te jong. stiekem hoopte ik dat je erachter was gekomen dat het een ordinaire slet is, en ergens wist ik het ook zeker. Ze betekent nog steeds niets voor je. Ze belde je dinsdag op, nadat ik haar eens had gevraagd hoe het voelt om afgewezen te worden door iemand waar je al maanden achter aan loopt. Ze kwam weer bij je zeiken dat ik zo'n trut ben en dat het gemeen is. Jij hebt tegen haar gezegd dat het jouw zaak niet is, dat het je niet interesseert. Wat kan ik anders dan erom lachen? ze komt bij je voor steun en je zegt haar dat het je echt niet boeit.
We zijn inmiddels bij jou thuis, waar ik net je T-shirt heb staan wassen omdat er cola op zat. We zitten aan de tafel in de woonkamer en we praten over je werk. Dan komen we op Evy en je vertelt me het bovenstaande. ik zeg dat het gewoon een k*nkerhoer is. Je pakt mijn hand en trekt me naar je toe. ik zit op je schoot en zacht zoen ik je lippen. Iets later zijn we beiden naakt en liggen we op de grond. We stuntelen een beetje en ik vraag je wat je wil. Dan zeg je iets waarmee je alles moeilijk maakt en mijn hart huilt en breekt verder. Je zegt: "Het enige dat ik wil, is je gelukkig maken." We zijn op jouw kamer en liggen lepeltje-lepeltje. Je hand op mijn zij, je andere arm stevig om me heen, alsof je me nooit meer los wil laten. Je vraagt of ik blijf slapen, je wil niet dat ik wegga. Ik moet heel veel moeite doen om op te staan en weg te gaan. Ik wou dat ik kon blijven liggen, de magie van het moment bij me houden. Ik wou ook dat ik je kan vertellen dat ik bij je terug kom. maar het gaat nu niet. Ik wil het heel erg graag maar ik weet dat het te vroeg is. Ik zeg je dat je me nog niet kwijt bent en je zegt dat je het weet omdat ik anders niet bij je zou zijn. Hoe kan één zin een hele situatie beschrijven? Het is wel over, maar nog niet voorbij.