Willen jullie dan dood of zo?
Als weggebruiker heb je het niet gemakkelijk. Sta je met z’n allen in de rij voor een rood stoplicht om vervolgens geen enkele auto te zien kruisen. Afijn, het licht is 'rood'. Dan eindelijk wordt het groen, je voet graaft naar het gaspedaal. Helaas zit de voorste automobilist echter op de kaart te lezen. Had ie nou een routeplanner gehad, dan was ie al weggeweest. Automobilist twee is nog druk met bellen, terwijl m'n voorganger net z’n asbakje leegt in de goot. Op dat moment bekruipt me even de gedachte: toeter indrukken, vol gas er langs en de middelvinger op. Maar nee, ik ben netjes opgevoed. Ik wacht gewoon tot het licht weer groen wordt en één hele fietser een veilige oversteek heeft gemaakt.
Op het moment dat ik juist weer optrek, moet ik vol in de ankers. Iemand met haast blijkt op hoge snelheid uit de schier lege zijstraat te moeten komen. Nou ben ik doorgaans zo royaal om zo iemand zonder blikschade door te laten, mazzel heeft hij. Mij krijgen ze niet gek, ik trek weer op. Op de royale tweebaansweg is het dan eindelijk fijn rijden. Binnen de bebouwde kom weliswaar, maar men mag hier toch zeventig kilometer bereiken. Nog niet bij de volgende kruising met (groene) stoplichten gearriveerd, moet ik wederom m'n gaspedaal voor het rempedaal verwisselen. Twee fietsers negeren het rode licht en steken vier rijbanen zonder blikken of blozen voor het aanrazende verkeer over. Ach ja, het past precies! Gelukkig hebben wachtende verkeersdeelnemers het wel gezien en de secondes van hun dag beleefd.
Ik geef niet op, ik rij door, dankbaar voor het groene licht. Het verkeer schuift wat in elkaar. Met zo'n snelheid door de stad dat is ook haast te mooi om waar te zijn. Plotseling gaat een dure Audi, die juist aan het inhalen was, net voor me, vol in de remmen. Mijn geladen kleine truck houdt niet van zulk remmen. Deze bestuurder lijkt een ziekenhuisbed echter gerieflijker dan een acceptgiro voor een tiental kilometers. Ook dit loopt net goed af. Ik vergeet het echter alweer snel aangezien er even verderop een vrouw met kinderwagen over de smalle vluchtstrook wandelt. Wat zou die hier doen?
Ik verlaat de brede weg en draai een woonstraat in. Blij word ik verrast door een automobilist die niet weet of ie rechtdoor of rechtsaf wil. Zo iemand zou op z'n minst toch één van de richtingsaanwijzers kunnen doen ontbranden, maar dat zit er niet in. Uitkijken naar eventuele andere verkeersdeelnemers is hem al helemaal te veel. Preventief rijden twee fietsers sportief de stoep op. Dat hadden ze beter niet kunnen doen, want er knalt een 'kebabbrommer' vol bovenop. Gelukkig voor mij zijn er genoeg mensen op straat om hen te helpen, want in deze buurt wil je met je brede truck niemand in de weg staan, dan vallen er mogelijk klappen. Toch vraag ik me af, zou diegene voor mij iets zijn opgevallen? Ik besluit als vanzelf er niet achteraan te gaan.
Braaf lever ik 'zonder strafpunten' mijn vrachtje af. "Geen bijzonderheden baas". Thuisgekomen denk ik er bij een drankje nog wel even rustig over na. Ben ik dan de enige imbeciel die zich hieraan stoort? Hoeveel onbenullige ongelukken gebeuren er wel niet. Moet ik soms zelf de vertegenwoordiger van 3VO gaan uithangen? Nee, dat moet ik dus maar niet. Over drie weken zal het CBS of journaal mij wel vertellen hoeveel mensen of er omkwamen in het verkeer verleden jaar. Op het aantal van 1066 stuks van 2002 maken drie à vier doden meer of minder eigenlijk ook niet zo veel uit. Tenslotte, iedere verkeersdeelnemer rekent, als ie er tenminste de tijd voor heeft.