Een Zekere Dood
Als mijn wekker gaat, sla ik die met een onvaste hand uit en zie alles voor mijn ogen dansen. Ik gun mijn lichaam even de tijd genoeg sterkte te verzamelen, zodat ik rechtop kan gaan zitten, maar dit is mij niet gegund. Trillend kruip ik mijn bed uit en zoek steun bij de muren en de grond. Ik bereik de badkamer en zet de douche aan. Goed heet, stomen, zweten, voor ik er echt kapot aan ga. In het te felle badkamerlicht ziet mijn huid er ziek uit. Wit, vlekkerig, doorschijnend haast. Als ik mijn gezicht in de spiegel bekijk, kan ik eerst niet voorbij mijn bloeddoorlopen ogen kijken. De zwarte rand onder mijn ogen, de ingevallen wangen en de geelgrijze kleur van mijn huid. Mijn haar is vet, plakkerig en hangt troosteloos langs mijn gezicht. Ik ben al een wandelend lijk. Alleen mijn hart weet het nog niet.
Alles wordt waziger, instabieler en ik twijfel of ik de voordeur nog haal. De kleding om mijn lijf hangt er losjes bij en kan niet verhullen dat de dood nabij is. Nu de dood bij me voor de deur staat, wil ik toch het heft in eigen hand houden en stap in de auto. Ondanks al mijn hallucinaties en andere idioten op de weg, bereik ik het kantoor, wat mij bescherming biedt tegen het felle buitenlicht, wat pijn doet aan mijn ogen.
Mensen ontwijken me. De dood is niet leuk om te zien. Alleen achter mijn pc glijdt de dag aan me voorbij. Water smaakt naar koffie, de koffie smaakt naar slootwater. Stil zitten doet pijn, opstaan is onmogelijk. Wiebelend, trillend, wachtend. Dat sterven zolang kon duren. De dood me zo aan zou staren. Een onmacht waar je geen grip op kan krijgen. Langzaam al het leven uit je weg te voelen stromen. Met mijn laatste krachten begeef ik mij naar huis, waar ik mij ten ruste zal leggen.
Om de pijn te verzachten neem ik een aantal pijnstillers tot me en ga in bed liggen. Ik doe mijn ogen dicht en probeer rustig adem te halen. Bij de tweede poging hoest ik mijn longen naar buiten en ga al stikkend rechtop zitten. De tranen lopen over mijn wangen en ik tril zo erg dat ik niet eens bij de tissues kan. Rochelend, piepend, astmatisch ademhalend, voel ik mezelf wegzakken. Ik verwelkom het gevoel. Langzaam laat ik me meevoeren in het donker en voel niets meer.
Ik schrik wakker van de wekker. Ik haal diep adem en voel hoe de lucht zich een weg baant naar mijn longen. Opgelucht sta ik op, schraap mijn keel en merk dat ook die weer functioneert. Een licht kuchje, minimale weerstand in mijn neus en spieren die weer doen wat ik wil. Met vaste hand en stevige tred loop ik naar de badkamer, waar ik de meest verfrissende douche van mijn leven neem. Fluitend kleed ik me aan en als ik naar buiten stap, geniet ik van de zon op mijn gezicht. Ik haal nog eens diep adem en geniet van mijn vrije luchtwegen. Wat kan een verkoudheid toch vervelend zijn.