Frank mag mee, lekker kaarten
In het kader van die uitspraak vielen wel wat namen te bedenken van internationals die afgeserveerd zouden kunnen worden. Toen Dick afgelopen woensdag echter zijn EK-selectie bekend maakte, bleek dat er eigenlijk niemand gesneuveld was. Ja, Paul Bosvelt en Jerrel Hasselbaink. Makkelijke keuzes. Zijn vernieuwende keuzes waren ook niet echt dapper. Wie zou John Heitinga niet geselecteerd hebben?
Er zal in ieder geval één speler erg blij zijn met het laffe karakter van onze bondscoach. Dat is onze recordinternational, Frank de Boer. Je kunt als voetballiefhebber alleen maar respect hebben voor de carrière van deze man. In 1992 was Frank er al bij, op het EK in Zweden. Dat toernooi werd voor hem niet zo’n succes, net als het WK van 1994 in de Verenigde Staten. In 1996 moest Frank het EK door een blessure missen, waarna hij in 1998 definitief doorbrak voor het grote publiek op het WK.
In die dagen was Frank de Boer in Nederland al jaren onomstreden. Begonnen als linksback en langzaam doorgeschoven naar het centrum was hij één van de pijlers en cultuurdragers van een zeer succesvol Ajax tussen 1993 en 1996. Frank toonde zich een serieuze prof, die voor zijn vak leefde en er over nadacht. Frank was nooit te beroerd om zijn mening te geven over tactische zaken. In 1998 speelde hij een fantastisch WK, waarop hij met zijn sterk positioneel verdedigen en fantastische pass misschien wel de beste speler van Oranje was. Frank was toen al 28 en kon via dat toernooi nog een transfer naar Barcelona realiseren.
Vanaf dat moment ging het langzaam bergafwaarts, als een atleet die jaren toeleeft naar de Olympische Spelen, goud pakt, en dan af gaat takelen. Frank speelde best nog goede duels in Spanje en Oranje, maar zijn gemiste strafschoppen tegen Italië op het EK van 2000 waren de eerste scheurtjes in zijn relatie met “het volk”. Het gemiste WK van 2002 deed de rest. Frank stond ineens, samen met bijvoorbeeld Davids, Kluivert en Seedorf, model voor de volgevreten vedette die zich niet meer kon opladen. Niet helemaal terecht, want Frank gaf zich altijd voor de volle 100 %. Wat wel in zijn nadeel sprak, was zijn gebrekkige zelfkritiek. Wie Frank – of tweelingbroer Ronald – kritisch bejegent, krijgt direct te horen dat dat een gebrek aan respect is.
Nu, ik weet zeker dat er velen zijn die Frank en zijn betekenis voor Oranje respecteren, maar op gegeven moment moet je eerlijk zijn. Buiten Nederland was men al eerder om. Franks mislukte avontuur bij Galatasaray is een goed voorbeeld, evenals het feit dat Barcelona hem vrij eenvoudig liet vertrekken. Frank was nooit de snelste en op zijn huidige leeftijd komt dat nog nadrukkelijker aan het licht. Frank opstellen als centrumverdediger was eigenlijk zelfmoord in de speelstijl die Dick Advocaat wilde hanteren. Frank was degene die in Schotland de backs sommeerde hem achterin te blijven assisteren, omdat hij het niet meer kon belopen. Het kostte Frank zijn basisplaats. De verwachting was dat Advocaat hem spoedig zou gaan melden dat het boek Oranje dicht was, maar niets is minder waar. Frank mag van Advocaat nog een paar hoofdstukjes lezen voor dat het licht definitief uitgaat. Want Dick Advocaat selecteerde Frank voor het EK. Een onbegrijpelijke beslissing. Natuurlijk heeft Frank er hard voor geknokt, na zijn overgang naar de Rangers. Maar in de Schotse competitie speel je tegen spitsen zonder tanden en met de motoriek van een bezemsteel, op die paar duels tegen Celtic na. Daar blijft zelfs Frank nog wel op de been.
We hebben Frank helemaal niet meer nodig. Als linker centrumverdediger is Cocu eerste keuze, gevolgd door Bouma en eventueel zelfs nog Heitinga. Als linksback is Frank helemaal geen optie, want hij zal steeds voorbij gesprint worden. Frank is alleen bruikbaar als vrije verdediger tussen twee mandekkers en dat systeem spelen wij niet. Advocaat zal ongetwijfeld zeggen dat er geen alternatieven zijn of dat Frank met zijn ervaring prima van pas kan komen op een groot toernooi. Dick had echter best een rechtsbenige verdediger – de Jong, Melchiot of Ooijer – kunnen kiezen in plaats van Frank. Dick durft echter niet. Bang voor een gebrek aan respect. Daarmee is Dick één van de slechts drie Nederlanders die Frank nog in Oranje wilde hebben, samen met Ronald de Boer en Rob Cohen. De rest had Frank een mooi afscheidsduel voor het EK gegund en hem tegen zichzelf in bescherming genomen, want een recordinternational met een bijrol is als Bob Dylan in het voorprogramma van een collegerockbandje.
Maar goed, een EK duurt een paar weken. Daarin zitten momenten van verveling. Die moeten de spelers zelf opvullen. De jonge generatie heeft daar de Playstation voor, de GSM eventueel of de discman. De generatie van rond 1970 doet andere dingen. Die kaarten. Ik begin te vermoeden dat Cocu en van der Sar Dick hebben gevraagd of Frank mee mocht. Frank is namelijk een meester in het kaarten en anders kwam men kaarters te kort. Frank mag dus mee, lekker kaarten. Zo is de Boer toch nog ergens troef.