Verdacht verkracht
Gelukkig woon je dan in Nederland. In ons rechtssysteem zijn die twee bewijsstukken niet voldoende voor een vervolging. Beide betrokkenen, jij en het zogenaamde slachtoffer, worden grondig ondervraagd. Dit is de bescherming die je geniet in ons land. Schuld dient eerst aangetoond te worden. Een goede zaak, vind je ook niet? Het zou toch schandalig zijn als jouw naam besmet wordt door een vrouw, die ineens spijt heeft gekregen, of zich schaamt of een schroefje los heeft zitten in haar hoofd. Iemand een verkrachter noemen is een zware beschuldiging, dus is het een goede zaak dat de verdachte niet onmiddellijk als misdadiger aangepakt wordt. De verdachte wordt beschermd!
Nu komen we echter bij het slachtoffer. Een vriendin van mij is enige tijd geleden zoiets walgelijks aangedaan. Midden in de nacht wordt er bij haar aangebeld en zij kijkt wie het is en besluit de man niet binnen te laten, maar deze dringt met kracht haar huis binnen. Hij bedreigt haar met een mes en berooft haar van wat geld en haar mobiele telefoon. De lafaard gaat daarna nog door met bedreigingen en worstelend met het mes wordt zij in haar eigen huis verkracht. Ze heeft nog wel om hulp geschreeuwd. De buurvrouw hoorde dit en belde onmiddellijk 112. Die meid maakte immers nooit lawaai in al die tijd dat ze er woonde. Kennelijk is een schreeuwende buur geen alarmerend signaal voor ons nationale alarmnummer, want als het slachtoffer na de daad zelf het nummer belt blijkt er nog geen agent met de melding bezig te zijn. Onze grote vrienden met petten die een ieder wel passen arriveren later bij haar. Een diepte-interview wordt haar afgenomen. Gore details worden gevraagd en zij moet, nog amper bijgekomen van de shock, alles maar oplepelen.
Om ook een indruk te krijgen van de dame die een aanklacht indient wordt een profielschets gemaakt aan de hand van een buurtonderzoek. Zorg dus maar dat al jouw buren je heel erg sympathiek vinden, want in dit specifieke geval was het contact met de buren niet zo goed. Zij kende haar buren totaal niet, op die ene na dan die zo alert was om meteen de politie tevergeefs te bellen. De buren echter hadden wel een mening over haar. Wij Nederlanders hebben een rijke gluurcultuur en deze spionnetjes-staarders hadden geconstateerd dat er vaak mannen bij haar over de vloer kwamen.
De speurneuzen hadden dus een aanknopingspunt gevonden. Met de snijwonden nog in haar hand mocht ze uit gaan leggen wat al dat mannelijke bezoek bij haar kwam doen. Het was ze immers ook opgevallen dat ze naast haar vaste telefoonaansluiting, er ook twee mobiele telefoons op na hield. Wat krijgt deze van tact doorspekte Sherlock Holmes als gevolg daarvan uit zijn bek?
"Biedt u seksuele diensten aan tegen een vergoeding?"
-"Bedoelt u of ik mezelf prostitueer? Hoe durft u zoiets te vragen?"
"Waar dient anders dat tweede nul zes nummer voor?"
De arme meid moest zichzelf gaan verdedigen! Daarbij komt nog de vraag of een prostituee wèl verkracht mag worden in dit land? Wat was anders de relevantie van zo'n vraag? Na deze hel werd ze gelukkig door slachtofferhulp wel goed opgevangen. Een instantie die in het leven is geroepen,omdat de politie kennelijk van alle contactuele vaardigheden verstoken blijkt te zijn.
De dader bleek al vast te zitten voor een ander vergrijp dus de mannen en vrouwen in het blauw hadden geen moeite met opsporing. Hoor en wederhoor leverde de politie op dat de man alles ontkent (hoe verrassend) en beweert gewoon seks met haar gehad te hebben. Hoe komt ze dan aan die wonden? Hoe zit het dan met het telefoontje van de buurvrouw? Daar hadden ze kennelijk niet op door gevraagd bij die smeerlap, want het antwoord moesten zij schuldig blijven. Mooi hè, die bescherming van de verdachte?
Terwijl het slachtoffer een kruisverhoor kreeg. Het hele verhaal tig keer heeft moeten opdreunen, om maar zeker te zijn dat ze niet liegt. Zij indirect voor hoer is uitgemaakt door de politie en haar anonieme buren. Zij een doktersonderzoek moest ondergaan en nog steeds wacht op de uitslagen van het bloedonderzoek, want ja, één of andere besmetting kan je ook nog eventjes oplopen. Terwijl zij haar eigen huis niet meer durft te bewonen zit de dader, pardon, ik bedoel natuurlijk verdachte, zijn tijd uit in zijn cel en mag zij straks de hele carrousel nog een keer door als het voor de rechtbank verschijnt.
Hoop op gerechtigheid is er al niet meer, niet bij haar en ook ik zie het somber in. Ik nuanceer graag, ben tegen de doodstraf en andere mensenrechten schendingen, maar bij dit soort zaken gaat mijn bloed koken en komen zelfs uit mijn gedachten hele primitieve strafmaatregelen.
Twee maal daags anaal bewerkt worden met een bezemsteel, net zo lang tot de dader een stoma nodig heeft voor zijn ontlasting.
Ik hoop op een rechter die zegt: "I'm gonna go medieval on your ass," maar ik vrees voor een taakstraf in de trend van: vier weken schoonmaken in een blijf-van-mijn-lijfhuis.