Het Brullen Van De Leeuw Stopt

Thijs (Tony_Montana67)
Op de dag van de Ronde van Vlaanderen stierf Briek Schotte. Op Canvas werd het nieuws gebracht tijdens de uitzending en Michel Wuyts begon een aantal annekdotes op te noemen en direct kreeg ik sympathie voor deze oude krijger. Een harde werker, een eenvoudige man en een absolute held in zijn dagen. Hij won de loodzware Vlaamse koersen op karakter en finesse. Briek Schotte was een Flandrien zoals de Vlamingen het zo mooi konden omschrijven. Een man die altijd goed was in de Vlaamse koersen en altijd wilde aanvallen. Dat soort renners zie je steeds minder en morgen stopt de laatste der Flandriens.

Johan Museeuw rijdt zijn laatste wedstrijd en op een bepaalde manier is de cirkel rond. Museeuw werd prof in 1988 en zijn eerste overwinning was de GP Briek Schotte. Nu, ruim 16 jaar later heeft de Leeuw besloten dat het mooi geweest is. Hij mist de explosiviteit om topkoersen te winnen vind hijzelf, maar wie afgelopen zondag de Hel van het Noorden, Paijs – Roubaix, gezien heeft, kan dat maar moeilijk geloven. Hij is 39 jaar oud, maar rijdt alsof hij zeker 10 jaar jonger is. Toch stopt hij en morgen zullen er in menig Vlaams huishouden de nodige tranen vloeien.

Zijn bijnaam de Leeuw van Vlaanderen heeft hij te danken aan zijn aanvallende manier van rijden. Als hij zijn wedstrijden won, deed hij dat op een grootse manier. Hij trok ten aanval en dat deed hij vaak. Over kasseien en gemene kleine heuvels reed hij hele peletons op achterstand. In zijn eerste jaren als prof won hij een aantal kleine koersen, maar in 1990 liet hij zich voor het eerst zien aan het grote publiek. Dat jaar won hij twee etappes in de Tour de France en was voorin te vinden in een groot aantal klassiekers.

Met de jaren groeide de naam en faam van Museeuw. Belgisch kampioen in ’92, het kampioensschap van Zurich in ’91 en tal van ereplaatsen in andere klassiekers. In 1993 werd hij pas echt een held. In dat jaar won hij de mooiste koers voor iedere Vlaming; de Ronde Van Vlaanderen. Hij reed over de kasseien en de rest kon slechts volgen op grote afstand. Er volgden nog veel meer overwinningen en met iedere overwinning rees zijn ster.

Toch waren er ook dieptepunten in zijn carrière. Een val in het bos van Wallers leek het einde van zijn carrière te worden. Zijn knie lag in puin en volgens de artsen mocht hij blij zijn als hij ooit nog kon lopen. Maar Museeuw gaf niet op. Met een ijzeren discipline werkte hij aan een comeback. Twee jaar na zijn val wint hij met overmacht Parijs-Roubaix en iedereen kan zich het overwinningsgebaar nog herinneren. Met tranen in zijn ogen wees hij op zijn knie en zelfs zijn grootste criticasters spraken vol bewondering over zijn terugkeer.

In 2001 werd hij op zijn motor aangereden en hij lag enkele dagen op de intensive care. Een normaal mens zou rustig revalideren en niet direct denken aan een comeback, maar Museeuw moest en zou herstellen, hij moest zichzelf nog één allerlaatste keer bewijzen. Heel 2002 stond in het teken van zijn terugkeer, maar hij haalde slechts één kleine overwinning. In 2003 hield niemand rekening meer met de Leeuw, maar wederom verbaasde hij de wielerwereld. In de Ronde Van Vlaanderen werd hij geklopt door een ijzersterke Tafi, maar de week daarop won hij Parijs-Roubaix en de Leeuw liet zien dat je hem nooit moest afschrijven. Morgen is dan de laatste koers. Hij won in zijn gehele carrière 105 koersen, waaronder een wereldkampioenschap en 11 wereldbekerwedstrijden en twee keer de eindzege in het wereldbekerklassement. Morgen is het dan eindelijk voorbij en nemen we afscheid van een levende legende, hopelijk met zijn 106e en laatste overwinning.

Johan, bedankt voor alles en het ga je goed.