Tibetioot
Tibetioot is geen scheldwoord. Het is niet perse een idioot in persoon, het is meer zijn gedrag dat idioot kan overkomen voor mij, de nuchtere Nederlander. Idioot wordt hier liefkozend bedoeld, een scheldnaam als idioot zou ik nooit van mijn levensdagen durven gebruiken voor meisjes met rode appelwangetjes, glimlachen van de bergen en figuren van de zee(meermin).
Een Tibetioot wordt gekenmerkt door zijn of haar nieuwsgierigheid naar alles dat niet van Tibet, of tegenwoordig, van China is. Echter, in tegenstelling tot Nepal, of in ergere mate India, is het niet vervelend en heeft het geen gevolgen voor je portemonnee. Het kan zo maar zijn dat wanneer jij op je gemak naar de gouden daken van de kloosters kijkt, je op dezelfde manier van de zijkant wordt bekeken door een familie pelgrims. Wanneer je dan je hoofd omdraait verschijnt er een grote glimlach en vervolgt men zijn weg. Tashedilek, so long, and thanks for all the fish.
Eten kan je beter niet voor het raam doen, tenzij je het leuk vindt om als etalagepop door het leven te gaan. Niemand is te beroerd om even een minuutje voor het raam te kijken wat je eet, hoe je het naar binnen werkt en of het er misschien nog op dezelfde manier uitkomt. Uiteraard is een ophoping van drie kijkers voor een raam een teken van een gebeurtenis van formaat en is het halve dorp binnen no-time op de hoogte dat er rare witte mensen eten achter het raam. Zo moet een Tibetaanse prostituee zich voelen.
Maar eerlijk gezegd is het gedrag nog niet eens zo idioot, het is met name de levensstijl die vanaf onze platte klei bekeken volledig buiten properties te gek voor woorden is. Vierduizend meter hoger dan waar jouw computer staat verbranden mensen Yakpoep, drinken ze 60 koppen Yakboterthee op een dag, offeren ze Yakboter in duizenden kilo's, en kleden ze zich in Yakvacht. Vierduizend meter hoger schijnt de zon tanden wit, wangen rood en verschroeit het al wat groen was zodat er na de winter niets anders over blijft dan stof en kale rotsen. Vierduizend meter hoger lopen kudden schapen, kudden yaks en kleine tingelende paardjes die noeste arbeiders langzaam naar de volgende yakboterthee plaats brengen.
Het Tibetioots is misschien wel dat ze niet eens meer zien in welke omgeving ze leven. Ze zijn volledig gewend aan de zandstormen die over het plateau razen, de witte bergtoppen van boven de achtduizend meter die zich machtig verheffen boven meren die blauw schitterend de ogen doen samenknijpen. Ze kijken niet meer om zich heen als de weg hen leidt over vijfduizend meter hoge passen, hooguit om een zijden sjaal of een vlaggetje op te hangen uit pure religieuze routine. Ik denk niet eens dat ze 's nachts nog wel eens omhoog kijken om een zuivere sterrenhemel te zien, zonder enig kunstlicht of atmosferische storing. Nee, ze zien niet meer dat hun handen gehard zijn, maar hun karakters des te minder. Ze zien niet meer dat hun meisjes onweerstaanbaar kunnen flirten en dat hun kinderen vanaf dag één gewend zijn aan de ijle berglucht die mij de lagere landrot doet duizelen van zuurstofgebrek. Ze verwonderen zich allang niet meer over Boeddhisten, volledig opgaand in een filosofisch debat op vierduizend meter hoogte waarbij men elkaar letterlijk van zijn standpunt mag duwen.
Er zullen vast wel meer idioten op de wereldbol lopen, maar het kan gerust gezegd worden dat de Tibetioot één van 's werelds laatste en meest stugge zijn, zonder scrupules, zonder al teveel neiging tot verandering, zonder al teveel klagen, enkel en alleen als de thermosfles zijn laatste druppel laat vallen...
Want dan is het slecht Yakboterthee drinken met de Tibetioot.