Column: Op een dag
Op een dag publiceer ik een boek dikker dan de telefoongids. Dikker dan het dikste boek. Ik zal de boeken ingaan als de schrijver van het meest gezette boek dat ooit verschenen is. Slechte recensies zal ik krijgen, maar het zal er staan: een vuistdikke roman die ik zelf heb gevuld. Een literaire kluif. Ik schuif aan bij Barend en Van Dorp met mijn nieuws van de dag en ze zullen luisteren. Tot die tijd perfectioneer ik mijn handtekening, voor de eerste signeersessie.
Op een dag zijn de rollen omgedraaid en ben ik de baas. Een frisse wind zal door dit pand waaien. Ze zullen me meneer noemen en mij om een vrije dag vragen. Ik zal tegensputteren, mopperen over hoe het eigenlijk niet kan. Met mij als Grote Baas valt niet te sollen. Het personeel zal klagen, ze zullen me weg willen hebben, maar succes zal ik hebben. Met mij aan het roer gaat het revenu omhoog, trekt de business aan en prijkt mijn naam hoog in de Quote-500. Tot die tijd werk ik naar de deadline toe voor vanmiddag, anders kan ik wel fluiten naar mijn baan.
Op een dag laat ik de hond uit op de maan. Toegegeven, het zal nog even duren, maar in mijn dromen krijg ik sterke signalen van hierboven. En die zijn eenduidig. Over tientallen jaren wonen we op de maan. En dan ben ik erbij, dan sta ik vooraan. Ik kan niet wachten totdat hond en ik op verkenning gaan over de maan. Van de hondentherapeute begreep ik dat het mijn hond wel goed zal doen, even weg van de aarde. Zij kan het weten, ze fluistert in zijn oren. Tot die tijd moet ik 'm echt eens in de goot leren schijten, dit is geen doen zo.
Op een dag sta ik op nummer 1 in alle hitlijsten en show ik mijn 'crib' aan een gretige cameraploeg van MTV. Van het zwembad tot het basketbalveld, ik geef alles bloot. Buiten staan mijn auto's opgepoetst klaar om blinkend vereeuwigd te worden. Ik laat ze de gigantische keuken zien, waar ik zelden in kook. Ze mogen kijken naar jukebox collectie. Krijgen een glimp te zien van mijn slaapkamer, compleet met drie flat TV's, spiegels en ingebouwde drankbar. Tot die tijd blijf ik sparen.
Op een dag heb ik geen ambities meer. Feitelijk zitten die toch alleen maar in de weg. Waarom moet het altijd meer, verder, hoger, harder, sneller en beter? Is het dan nog niet genoeg zoals het is? Waarom moet het altijd vooruit? Is Mars in zicht dan richten we ons vizier alweer op de volgende planeet. Waarom hoop je, wanneer je neus groter is dan die van tante Sidonia, dat je vrienden je opgeven voor Extreme makeover? Waarom ga je voor vier man staan blèren in de hoop dat je een idool wordt? Op een dag doe ik er niet meer aan. Op een dag ben ik bevrijd van ambitie en geniet ik van het uitzicht. Tot die tijd droom ik rustig verder.