Column: Het geheim van succes
Ik voldeed jarenlang aan de voorafgaande omschrijving. Wat heb ik gedaan om daarvan af te komen? Het antwoord is al briljant in zijn eenvoud, ik kocht een pistool. De aanschaf van een Colt 1911 was een ware omwenteling in mijn leven. Het grote, zware handwapen ligt lekker in de hand en laat je in aanzien groeien. Het stoere uiterlijk van dit schietijzer helpt daaraan mee. Hier begint het succes al. Omdat je jezelf met zo'n wapen op zak toch wat zelfverzekerder voelt straal je dat ook naar buiten toe uit en iedereen weet dat een zelfverzekerd voorkomen belangrijk wordt gevonden. Nu nog weten wanneer en waar naartoe je het pistool mee kan nemen.
Ik ben voorzichtig begonnen. Dus eerst nam ik het wapen alleen maar mee als ik naar mijn ouders of grootouders ging. In een vertrouwde omgeving ben je meer op je gemak en dat is heel belangrijk. Je moet leren totaal op je gemak te zijn met je artillerie in je broek. Ja, ik stop het altijd in mijn broek, onder de riem. Wat mij meteen brengt bij nog een bijkomend voordeel, ik ben fanatiek begonnen met buikspieroefeningen. Waar ik voorheen mijn bierconsumptie duidelijk door mijn omvang liet merken, ben ik nu wat zorgvuldiger met mijn figuur. Zo'n stuk metaal gaat toch klemmen op den duur met de schurende zwembandjes. Zo ziet u dat de kosten, een kleine 580 euro, snel in het nut terugverdiend worden.
Bij mijn ouders begon dus het gewenningsproces. Toen het vuurwapen één was geworden met mijn dagelijkse outfit begon ik steeds vaker ook te laten merken dat ik in het bezit was van een stuk vuurkracht. Als ik bijvoorbeeld buiten de basisopstelling was gelaten in mijn voetbalteam, dan trok ik alleen even mijn shirt omhoog richting de trainer en zijn beslissing werd prompt teruggedraaid. Ik vergaf het hem ook, vergissen is immers menselijk. Mijn laatste schooljaren zijn ook veel soepeler verlopen dan de beginjaren. Waar ik voorheen als kansloos werd afgeschreven en er nooit een goed woord voor mij over was werd ik later de gevierde jongen! Ik ben destijds een keer het lerarenvertrek ingelopen, met de kolf van mijn pistool opzichtig uit mijn riem stekend, en naar de klootzak die mij de slechtste cijfers altijd gaf toegelopen en heb hem uitgelegd dat hij antwoorden eens wat genuanceerder moest corrigeren. Vanaf dat moment waren mijn ouders zeer trots op hun zoon, de goede leerling.
Ik had ineens macht gekregen. Steeds vaker merkte ik ook zichtbaar de grote gevolgen van mijn nieuw verworven respect. En vrouwen hè! Ja, vrouwen geilen op macht. Die macht stak uit mijn broek....Ik hoef u niets meer uit te leggen, toch??
Mensen hadden ook grote angst voor mij. In het uitgaansleven ook. Let wel, een gevorderd wapenbezitter past zijn schiettuig aan de gelegenheid aan. Zo heb ik op advies van mijn "mannetje", E.M. te H, speciaal voor het beruchte nachtelijk leven een Ruger .22 aangeschaft. Het is een kleiner wapen en dat danst nu eenmaal wat prettiger. Klein doet overigens niets af aan de uitstraling van het wapen. Portiers doken nog steeds spontaan weg voor de ingang die zij kort daarvoor nog zorgvuldig afschermden tegen indringers, als ik alleen nog maar de hoek om kwam lopen met dit kleine executiemiddel.
Ik kan het werkelijk iedereen aanraden. Zo had ik een conflict met mijn baas over mijn salaris. Uiteraard wilde ik meer hebben en hij wilde daar maar voor een deel in meegaan. Ja, zo zijn we niet getrouwd natuurlijk, en ik heb hem een aanbod gedaan dat hij niet af kon slaan. Ik gebruik overigens wel vaker quotes uit films om de stoerheid van mijn gun extra kracht bij te zetten. Zoals de zin van Tony Montana in Scarface als hij in zijn eentje een heel leger aanvecht: "Say hello to my little friend." Ja zo'n zin deed mijn baas ook wel even twee keer nadenken voor hij nog eens een verzoek van mij afwees.
Taxi's zijn tegenwoordig gratis, net als restaurants, cafés, prostituees en al het openbaar vervoer. Bazen, collega's en andere bemoeikoeien hebben niets meer te melden. Dus alles in mijn leven verloopt zoals ik het zelf wil en bepaal! Dit leven kunt u ook hebben.
Nu kom ik bij de laatste les en wel de belangrijkste! Je hebt een wapen en je dreigt er inmiddels goed mee, maar dit is geen garantie dat werkelijk al uw problemen verdwijnen, daar moet u soms zelf ook nog wat aan doen. Zo ga ik iedere dag met de bus. De chauffeur kent mij inmiddels goed dus hoef ik mijn jas niet eerst op te tillen als hij om mijn vervoersbewijs vraagt, hij knikt automatisch al ter goedkeuring van mijn instappen. Neen, iedere dag staat er een man bij de halte waar ik mij mateloos aan stoor. Hij fluit namelijk zeer irritant en kan daar zelfs geen wijs in houden. Zo'n onverbeterlijke vrolijkerd. Soms heb je daar in de ochtend gewoon even geen zin in. Maar houdt deze man rekening met anderen? NEE! Ik heb hem zelfs wel eens gevraagd op te houden, maar glimlachend ging hij gewoon verder met die stomme melodietjes. Of nog ergerlijker, hij ging over in neuriën. Gisterochtend was de maat vol. Ik trok mijn Smith & Wesson .38 en schoot de kolerelijer dwars door zijn hoofd heen. Een serene rust viel over de abri heen en iedereen keek vol bewondering naar mij. Ze waren sprakeloos!
Ik heb een tijdje bij een vriend van me ondergedoken gezeten want op de een of andere manier moet de politie dan ineens wèl boeven gaan vangen. Een oom van me kwam echter langs en die had een verdomd goede tip voor mij. Ik moest mij aangeven. Als je immers zelf verschijnt bij de politie krijg je uiteindelijk strafvermindering. De eerste nacht in de cel was best door te komen. Dat ik tussen vier muren zat kon mij niet schelen, dat het eten bagger was ook niet, ik had toch mijn gerechtigheid. De nacht ging voorbij en de volgende morgen bleek hoe succesvol ik was geworden. Ik leek wel een superheld! Mijn vrienden en collega's stonden te demonstreren met grote spandoeken. Ze zongen leuzen als: "Wij willen Menno," en "Menno, we love you!." Op het Internet kwamen grote beladen discussie op gang waarin mensen eindelijk openlijk uitkwamen voor hun frustraties. Zo was er een meisje in Amsterdam die ook iedere dag naast zo'n fluitende hond stond en ook zij gaf toe vaak te hebben gefantaseerd om deze kwal om te leggen, maar het nooit echt durfde. Maar nu ze het verhaal van mij had gelezen ging ze hem ook maar eens een lesje leren.
De agent die mij ondervraagde bleef maar hameren op die ene gewetensvraag: "Heb je enig berouw van je daad?" Ik weet dat het ook weer scheelt in je strafbepaling als je spijt betuigt maar principes zijn nu eenmaal principes dus liet ik weten het morgen zo weer te doen. "Besef je wel dat je voor jaren in de gevangenis zit hiervoor?" vroeg de bezorgde bromsnor. Ik knikte nonchalant. "Weet je wel hoe zo'n gevangenis er uit ziet? Het is heus geen pretje hoor?" vervolgde hij zijn pedagogische gewauwel. Ik zuchtte. "Die lui in de gevangenis zijn niet mild, en zeker niet met groentjes, die ontgroenen ze eerst door middel van een gangbang." "Ach," dacht ik, "dat zal maar tijdelijk zijn." Maar toen drong het pas tot me door, mijn arrogante glimlach veranderde meteen in een onbedwingbaar janken. Ik mag mijn pistool niet meenemen.