Column: De koeien hebben staarten
Nu heb je snoep en snoep. Bij mij in de buurt komen de kinderen nogal eens voor verrassingen te staan. Je hebt mensen die gewoon zo'n ronde plastic bak uit de schappen van Jamin hebben gerukt en die al voor het zingen goed en wel een aanvang heeft genomen onder de neusjes van het onderkruipsel houden. Maar goed, die doen tenminste nog iets. Ontelbaar zijn de deuren die ondanks het licht achter de gordijnen stoïcijns gesloten blijven. Maar het ergst zijn die agressiegeremde lieve mensen die met engelengeduld de liedjes aanhoren en een gesprekje aanknopen over hoe mooi de lampionnetjes wel zijn en of ze die echt allemaal zelf gemaakt hebben. Dat is natuurlijk wel het laatste waar die kinderen op zitten te wachten, maar in de regel blijven ze altijd maar beleefd. Dat wordt bij deze griezels van mensen dan gelukkig toch nog beloond in de vorm van een ook zelf gefabriekt pakketje, waarin een mini-mars, een dropje en een zuurtje zijn verpakt in een fleurig papiertje met een kek strikje eromheen. De inhoud van al die pakketjes is hetzelfde om, heel begripvol, conflictsituaties onder de jeugd te voorkomen. En als je als kind dan pech hebt, krijg je na al dat geleuter nog niet eens het gewenste snoep, maar een mandarijn verdomme!
Over die conflictsituaties had ik natuurlijk weer niet nagedacht. Geïnspireerd door de recente column van Unkle op deze FP, heb ik mij namelijk vol overgave in het wapengekletter der supermarkten gestort. Na zorgvuldige prijsvergelijking had ik mijn oog laten vallen op een jumboverpakking snoepassorti van de firma Aldi: 500 gram glazuurgeweld voor slechts EUR 1,15! De op transport vanuit Duitsland berekende sluiting van de doos bezorgde me bij het eerste groepje nog een genante worsteling voor het oog van ongeduldige kindjes en hun minzaam glimlachende ouders. De kwaliteit van de inhoud was zo belabberd dat alles aan elkaar kleefde en het eerste grijpgrage handje dus vrijwel de gehele inhoud te pakken had. Het begeleidende ouderteam leidde de daaropvolgende verwarring gelukkig in goede banen, zodat ik de nog komende kinderen niet teleur hoefde te stellen.
Wat niet in goede banen te leiden viel, was het effect van 'assorti'. Een kind met een dropsleutel werd jaloers op de zuurstok van een ander. Maar er was geen andere zuurstok. Tranen waren het gevolg en het gezelschap droop al onderhandelend af. Behalve het voornemen dat ik de komende jaren op deze avond geen sjoege zal geven bij het horen van de deurbel, bezorgde deze ervaring mij de bevestiging dat alles is terug te brengen tot die kinderlijke driften.
Als onze eigen vorstin in de gaten krijgt dat een komisch bedoelde serie over het leven van Ronald Reagan en zijn lieftallige echtgenote Nancy in Amerika met succes van het scherm gehouden kan worden, en in Groot-Brittannië de rechterlijke macht publicaties over vermeende homoseksuele uitspattingen van prinses Charles gewoon verbiedt, dan is het alleen maar logisch dat zij roept: 'Dat wil ik ook!'
Helaas had onze premier ook al geen zuurstok meer en gaf hij blijk van weinig opvoedend vermogen door bij de publieke opinie aan te kloppen om het gefrustreerde kind die zuurstok alsnog te bezorgen. Wij hebben immers zuurstokken zat. Maar we geven ze lekker toch niet.