Column: Ik lig aan gort...
Misschien ben ik negatief - en als dat zo is dan zij het zo - maar na drie maal genaaid te zijn bij verschillende bazen vraag ik me af of er nog fatsoenlijke bazen bestaan. Bazen die begaan zijn met hun medewerkers. Bazen die zich het leed van de mensen die HUN belegde boterham verdienen ook daadwerkelijk aantrekken en die waardering tonen voor mensen die zich bovenmaats inspannen, ondanks de kritische noot die ze zo nu en dan ten gehore brengen.
Laat ik bij het begin beginnen en wel bij mijn eerste baas. Ik werkte als parttimer bij Video Vision. De naam mag ik gerust noemen aangezien het bedrijf inmiddels niet meer bestaat. Binnen drie maanden was ik filiaalleider en ik werkte zeven dagen per week van 9 uur 's morgens tot 9 uur 's avonds. Ik ontving het minimum jeugdloon, wat betekende dat ik personeel in dienst had die een hoger salaris hadden als ik, puur omdat ze een jaar ouder waren.
Ik was zelden ziek, werkte me de kolere en de omzet verdriedubbelde. Tot ik ruzie kreeg met het vriendinnetje van de rayonmanager. Ik werd zonder pardon min of meer gedwongen op te stappen, en ik moest zelfs enorm veel moeite doen om de ruim 500 overuren die ik nog had staan uitbetaald te krijgen.
Later kreeg ik een baan als diepvriesthuisdienstmeneer. Inhoudelijk hield het werk in dat ik 's morgens om 8 uur van huis vertrok en 's avonds om 11 uur weer thuis was. Mijn 'wijk' bestreek een gebied van Gouda tot aan Nieuw-Vennep. Ik reed 400 kilometer per dag op een veel te zwaar beladen bus met verrotte stoelen, een gebroken stabilisatorstang en geen vering en bezocht dagelijks 60 klanten. Ik leefde om te werken, maar na een vakantie werd ik ontslagen omdat ik 1 klant zou zijn vergeten te bezoeken. De rechtzaak heb ik gewonnen, daar niet van, maar om nou te zeggen dat het vanuit het bedrijf een enorme blijk van waardering was ?
Naaistreek twee dus, bij evenzoveel bazen.
En nu heb ik weer een baan. 2 1/2 jaar geleden begonnen, nog voor het filiaal open was. Geholpen met de opbouw ervan en ervoor gezorgd dat de afdeling multimedia waar ik op sta de best lopende multimedia afdeling van heel het bedrijf is. Geen van de andere 35 filialen draait zoveel omzet als het onze op de multimedia afdeling. Onbetaald overwerken tot half twaalf 's avonds, vroeger op het werk aankomen, afdelingen bijhouden, magazijn opruimen, voorraad lossen en de complete voorraad van zo'n beetje alle afdelingen wegwerken; nooit heb ik er een probleem van gemaakt, ook al hoorden veel dingen absoluut niet bij mijn taakomschrijving.
Dan ook nog eens de beste resultaten binnen het filiaal, elke maand weer, en dan denk je toch dat er enige vorm van waardering zou moeten zijn.
Maar nee. Na een toch al kloterig jaar met miskramen, ziektes, een overleden katje en wat al niet meer kreeg ik donderdag te horen dat mijn houding niet deugt en ik kreeg drie keuzes.
In omgekeerde volgorde waren die keuzes dat ik óf zelf ontslag kon nemen, óf overgeplaatst kon worden - waarbij er een 'dossier' van me bijgehouden zou worden met misstappen waarbij het doel was zo snel mogelijk vier waarschuwingen te kunnen sturen en zodoende de ontslagprocedure op te kunnen starten. De laatste optie was dezelfde als de tweede, alleen werd er met geen woord gerept over overplaatsing.
Uiteraard koos ik voor het laatste. Ik heb nog niet één officiële waarschuwing gehad, dus ik zou niet weten waarom ik er opeens vier zou moeten krijgen. Ik werk hard, ben zelden ziek, scoor goed qua omzet, ben collegiaal en nooit te beroerd over te werken. Makkie dus, dacht ik. Maar nee, ook bij de laatste optie bleek overplaatsing te horen naar een filiaal hier een flink eind uit de buurt.
In plaats van 3 minuten lopen moet ik nu ruim een uur reizen, twee keer per dag, en dat ook nog afhankelijk van de gratie van de NS.
Waarom ? Omdat ik niet de juiste mentaliteit zou hebben. Toegegeven, ik trek nog wel eens een beslissing in twijfel, maar zonder kritiek zou er nooit iets verbeteren. Kritiek is echter, en dat had ik na de vorige twee akkefietjes met bazen moeten weten natuurlijk, een ongewenst iets in het bedrijfsleven.
Wederom genaaid dus. Een filiaal dat je godverdomme vanaf de grond hebt opgebouwd, een afdeling die je groot hebt gemaakt simpelweg omdat je bereid bent tot het uiterste te gaan de klant tevreden te stellen en bereid bent moeite te doen je te verdiepen in de produkten die je verkoopt. Collega's die je vanaf het begin hebt meegemaakt en die je meer als vriend dan als collega beschouwt. En dan opeens is het allemaal weg. Zomaar. Geen discussie mogelijk, Danny moet weg want hij is onhandelbaar en er is geen vertrouwen in hem.
Dan probeer je dat een paar dagen en merk je dat je er compleet doorheen zit. Je kunt niet fatsoenlijk meer nadenken, je voelt je leeg van binnen, begint te huilen zodra iemand begint over je werk, je huilt op weg naar je werk, in de pauzes en op weg terug naar huis en je vraagt je continu af wat je nou in vredesnaam hebt misdaan. Waar heb ik steken laten vallen en waar schortte het aan mijn inzet ?
Je slaapt slechter, raakt om het minste of geringste geïrriteerd en emotioneel, loopt de hele dag met een barstende koppijn en nekpijn en je hebt diep in je maag het gevoel dat je al een week niet hebt gegeten. Leeg van binnen voel je je dan.
De plek waar je zo hard voor hebt gewerkt en waar je het grootste deel van de afgelopen jaren hebt doorgebracht wordt van je weggerukt met een grijns.
Je wordt de grond ingetrapt en verpletterd als een nietsvermoedende mug op de muur, en de vlek die je op het behang achterlaat wordt meteen schoongespoeld.
Snel vergeten maar, dat Rotterdamse ventje. Door moeten we, en laat niemand er nou maar iets van zeggen, want dan kan die ook direct op kantoor komen voor een goed gesprek met een van de kaderleden.
Drie keer genaaid bij evenzoveel bazen, alleen valt het me dit keer zwaarder dan ik gehoopt had. Ik voel me lichamelijk en geestelijk gemangeld. Ik mis mijn oude vertrouwde stekkie, mijn vrienden en collega's, de klanten die speciaal voor mij terugkwamen, m'n zelfstandigheid binnen het filiaal en bovenal mis is het plezier waarmee ik naar mijn werk ging.
Negativiteit en kritiek worden wel vaker door elkaar gehaald, maar of dat nou een reden is iemand's leven door de mangel te halen en daar nog bij te grijnzen ook ?
Momenteel ben ik thuis. Ik moet morgen naar de dokter met vage klachten. Koppijn, buikpijn, nekpijn en enorme huilbuien om niks. Ik dacht dat ik sterker was, maar het doel mij compleet te breken is geslaagd. Ik lig aan gort.
Bedankt beste baas, dat mijn inzet zo enorm gewaardeerd werd...
