Column: Personal Affairs
Gelukkig heb ik collega's die alles ook daadwerkelijk meteen controleren en die wezen mij er op dat we wel meer salaris hadden ontvangen, maar dat we nog altijd in een lagere schaal zaten en dat van die hele terugwerkende-kracht-uitbetaling niets terecht was gekomen. Dit zijn nou uitgelezen situaties waarin het nut van een afdeling als P&O, ook wel bekend als p(ersoneels)z(aken), kan blijken. Ik pak de telefoon en bel de afdeling.
"Goedemiddag Menno, met Sandra."
"Hallo Sandra, ik heb een probleempje met mijn salarisverhoging."
"Hoe kan je nou met een salarisverhoging problemen hebben? [hihi]"
"Haha, ja leuk. Nou de verhoging is niet goed verwerkt. Kunnen jullie dit even aanpassen voor me voor de komende maand?"
"Nou Menno, dan moet je Josanna hebben want die behandelt jouw dossier, maar ze is er vandaag niet.
"Kun je een briefje bij haar neer leggen dan, met het verzoek of ze mij er even over terugbelt?"
"Natuurlijk, komt in orde. Dag Menno."
Nu ben ik niet de persoon die meteen de volgende dag weer aan de lijn hangt, omdat ik zelf ook wel besef dat je op je werk meer te doen hebt, zeker na een vrije dag. In goed vertrouwen dat ik wel een telefoontje zou krijgen ga ik dus door met mijn dagelijkse werkzaamheden.
De week erop heb ik nog altijd niets gehoord. Een nieuwe poging haar telefonisch te bereiken ontvangt hetzelfde antwoord als de vorige keer: "Josanna is er niet. Ik zal haar vragen je terug te bellen."
Weer een week later word ik wat ongeduldiger. Ik heb het idee dat de collega's van Josanna helemaal nooit hebben gezegd dat ik gebeld had en besluit haar te mailen, want dan leest ze het vanzelf wel een keer. Het voordeel daarvan is natuurlijk ook dat ik meteen mijn probleem kan omschrijven en zij al actie kan ondernemen met die informatie, waardoor ze me alleen nog maar hoeft terug te mailen of bellen om te vertellen dat alles geregeld is. Drie dagen later ligt er in mijn mailbox een leesbevestiging van Josanna.
Omdat ik echt in de veronderstelling leefde dat, nu mijn mail was gelezen, alles wel goed zou komen was ik niet meer zo met die zaak bezig, een mens heeft nu eenmaal wel meer dingen aan zijn hoofd. De tijd verstrijkt rustig tot wederom mijn opmerkzame collega wijst op het feit dat we nog altijd geen antwoord hebben gehad. Ietwat geïrriteerd bel ik weer naar P&O. Ditmaal krijg ik te horen dat Josanna met wintersport is en de week erna weer op haar werk is, maar dat ze dan een week lang aan een project zal werken, dus dat ze op zijn vroegst over twee weken er pas aan toe kan komen. Als dan tevens blijkt dat niemand anders bevoegd is mijn dossier te behandelen klim ik weer in de virtuele pen en stel weer een mailtje op.
Dit spelletje is nog een tijd doorgegaan maar nooit kreeg ik een antwoord anders dan: "het is in behandeling". Mijn afdelingshoofd heeft nog geprobeerd er meer vaart achter te zetten maar ook hij kreeg geen reactie van het personeel-en-organisatie-kamp. Naar wie ga je om te klagen over personeelszaken die niet goed door de afdeling PersoneelsZaken worden afgehandeld, bij wie kan je klagen over de consumentenbond, vakbond of andere belangenbehartigende organisaties? De rechter erbij halen is geen oplossing in dit geval en zou ook een te drastische maatregel zijn. Dus je stuurt weer een mailtje en je belt nog eens, maar de moed zakte mij toch langzaam in de schoenen en mijn humeur werd er niet echt beter op. Mensen in mijn omgeving begonnen al te adviseren gewoon (toen nog wel) een andere baan te zoeken, maar ik vind mijn werk echt te leuk om door bureaucratisch gezeur op te zeggen.
Nu is de economie en dus de arbeidsmarkt, niet zo florissant meer en wordt ook in ons bedrijf gereorganiseerd. De afdeling waar ik werk verandert van lokatie en om dit nieuwe beleid te presenteren was er een bijeenkomst gepland waar directieleden en de betrokken P&O medewerkers bij aanwezig zouden zijn. Op zo'n introductie van nieuw beleid is ook altijd de mogelijkheid tot het stellen van vragen en kennelijk wilde onze P&O meid niet dat er al te beschamende vragen werden gesteld waar een hele groep mensen bij zat, dus kwam ze van tevoren naar ons toe om te zeggen dat ze er keihard achteraan ging om onze salarisgegevens goed te laten verwerken en dat de toegezegde betaling vanaf januari in orde zou komen. De opgewektheid waarmee ze dit kwam vertellen, op een toontje alsof ze wel heel liefdadig bezig was voor ons zielige mensen, schoot mij geheel in het verkeerde keelgat. Maar goed er werd aan gewerkt en boos worden helpt soms niet als je een doel wilt bereiken. We benadrukten wel dat het absurd lang had geduurd maar hielden het daarbij, zij erkende dit en beloofde ons het snel opgelost te hebben.
Jullie begrijpen waarschijnlijk al dat we wederom een hele tijd niets meer hoorden van P&O. Totdat de directeur van onze nieuwe lokatie op bezoek kwam en een beetje informeerde wat wij zoal deden en vertelde wat we er straks bij zouden gaan doen. Onze functie zal dan een nieuwe omschrijving en waardering krijgen, die echter nooit lager zou kunnen uitvallen. Het leek ons een mooi moment nog eens te wijzen op wat er met de vorige herweging van functie is gebeurd.
De wandelende uitdaging voor elke couturier, Josanna, stond ook prompt de dag daarna bij mijn bureau.
"Hoi Menno, ik heb alles geregeld nu. Met je salaris van volgende maand krijg je alles verrekend en zit je, en je collega natuurlijk ook, in de hogere schaal.
"Sorry Josanna, je begrijpt toch wel dat ik een houding heb van eerst zien dan geloven?"
"Ja het is allemaal wat uit de hand gelopen, maar vanaf nu is dat opgelost."
"We zullen zien. Het lijkt mij een kleine moeite om een salarisschaal verandering door te voeren, het zou routine moeten zijn voor jullie, maar mijn kijk is kennelijk te simpel want dit hele verhaal kost jullie nu al ruim een jaar. Dus nogmaals: eerst zien dan geloven"
Mijn salarisstrook was qua bedragen een exacte kopie van die van de vorige maand. Ik loop naar de afdeling toe, ik ben het zat. Met forse stappen en kwade blik marcheer ik de afdeling P&O op.
"Waar is Josanna?"
"Die zit in de ziektewet, ze is overspannen."