Column: Gat in de markt
Een poos later rolde Juan zijn karretje met alle benodigde bakapparatuur voor de ingang van de hyper-giga-mega-supermarkt. Juan was in business. Een gat in de markt, die mini-donuts, hoewel het zo vanaf het tegenovergelegen café bezien niet echt storm loopt. Maar goed, het is nog vroeg. Aan Juan zal het in ieder geval niet liggen. Zijn symmetrische, zwarte snor staat er fier bij en het witte schort is keurig om zijn robuuste lijf gedrapeerd. Zijn breedste glimlach voor eenieder die langsloopt is Juan's enige geheime verleider.
Mini-donuts. Ik bestel een koffie om eens rustig na te denken over het concept mini-donuts. Zijn echte donuts nu echt zo groot dat er vraag is naar een kleinere variant? Zou de mini-donut zich misschien richten tot een bepaalde doelgroep waar ik buiten val? Een doelgroep die helemaal plat gaat op verkleiningen der dingen? Goed, hij zal er wel over nagedacht hebben zullen we maar zeggen.
Juan speurt de winkelende, zwetende, petjesdragende meute af op potentiële klandizie. Zo in dat hemd met die schort erover lijkt hij eerder een tot mini-donutbakker omgeschoolde bouwvakker, dan het type uitvinder dat doorgaans met onovertroffen noviteiten op de proppen komt. Zoals daar zijn de afwasborstel, de kano, de boekdrukkunst, de paperclip, het condoom, de ballpoint, het wiel en zo kan ik nog wel even doorgaan. Daar steekt de mini-donut toch een beetje schraal bij af.
Nee, een échte uitvinding kom je zelden nog tegen. Het is meestal de zoveelste variant op een bestaand product, dat inspeelt op die ene latente behoefte bij de consument die nog niet door een passend productje wordt bevredigd. Wat dacht je van het Senseo-creme koffiezetapparaat. Of van die kleverige yoghurtdingetjes die je staand kunt eten? Of de pre-styling-gel, dat is gel die je vóór de fresh-out-of-bed-wax (voor die lekkere, wilde, ochtend-look) in je haren moet smeren zodat de wax nóg beter kleeft.
Willy Wortel zou er zijn handen niet vuil aan hebben gemaakt. Maar Juan Wortel hier tegenover mij heeft inmiddels twee heuse klanten aan zijn kar staan. Ze bekijken de minuscule donuts van dichtbij. Een grote blonde vrouw (wedden dat het Nederlanders zijn) leunt naar voren en vraagt Juan iets onverstaanbaars. Plots trekt ze haar met plakplaatjes behangen man mee en wuift de mini-donutkar achter zich weg. 'Ah nee, drie euro voor tien van die kleine, kloterige donuts, is-ie helemaal besodemieterd? Drie euro! Die kerel is gek.' Juan verstaat er geen bal van, want hij lacht nog immer voort. Gelukkig maar.
Niet veel later (de derde kop koffie is in bestelling, het is namelijk vakantie en dit terras zit me als gegoten) strijken er vier meisjes neer op de grond naast Juan. Ze kijken vermoeid, alsof ze zich drie weken lang hebben verveeld langs de zwembadrand, om vervolgens maar wat te gaan hang-outen bij de lokale supermarkt. Ze eten donuts, van die kleffe uit de supermarkt. Voor het eerst die ochtend is Juan's glimlach verdwenen.
Ik krijg behoorlijk wat medelijden met de stumper. Het wordt tijd om iets te doen. Ik kan niet machteloos toekijken hoe een moedig ondernemer ten onder gaat. Ik zal hem aan business helpen. Dat heb je af en toe, met een klein gebaar kun je van grote betekenis zijn. In mijn beste Spaans bestel ik één mini-donut, gewoon voor de smaak. Als er eenmaal een klant voor zijn stal staat, zullen het er binnen no-time meer zijn, net zoals een leeg terras dat volloopt als de eerste gasten hun kont in de stoel hebben geparkeerd. Waar haal ik het godvergeten lef vandaan, wil Juan graag weten, om één enkele mini-donut te bestellen? 'Het is altijd hetzelfde met die klote Hollanders', schreeuwt Juan in gebrekkig Engels.
Ik bedank Juan en groet 'm. Dat-ie lekker in zijn mini-donuts zakt. Het zal toch nooit wat worden met die mini-donuts, want de consument, Juan, die is genadeloos!