Column: schoolcarrière
Een paar dagen voor deze onheilsdag ging de telefoon. Schichtig keek hij een ogenblik naar zijn moeder, terwijl hij twijfelend de hoorn op nam. "Met Max", stamelde hij uit. Moeder staarde hem vragend aan. "Ja...Ja ok...ja is goed...nee niks aan te doen natuurlijk..ok tot zo." Met een zucht legde hij nee hoorn weer op zijn plek. "Gezakt", echode het in zijn moeders oren.
Max heeft echter nog een kans. Hij mag namelijk economie herkansen. Niets is erger dan een herkansing te moeten maken voor je examen. Je zat eerst in je hoofd met het idee dat het er nu allemaal af hing. Tijdens elk examen wist je dat je op een tiende kon zakken, maar dat zou jou toch nooit overkomen? En nu hangt het allemaal af op één ding, één vak, op één dag.
Nerveuze gedachten schieten door Max zijn hoofd, en alle kennis die daar opgeslagen zit lijkt met zijn gedachten de hersenen te verlaten. Hij zit al een half uur, en er staat amper wat op papier. "Alleen maar omdat ik niet goed wist hoe de belastingschijf werkt, verdien ik mijn diploma niet!", ziet hij zichzelf al zeggen. Maar daar mag hij nu niet aan denken, hij moet hier een voldoende voor halen! Met zijn ogen op de klok probeert hij alles op een rijtje te krijgen...
Enkele dagen later zit Max weer in de aula. Hij denkt terug aan het economie-examen dat hij van de week hier gemaakt heeft. Gelukkig is dat achter de rug. En terwijl hij in gedachten verzonken zit, schrikt hij wakker van zijn eigen naam. "Max Blanken", gevolgd door een luid applaus. Suf kijkt hij om zich heen, en zijn blik wordt beantwoord door die van tientallen meer. Het is zijn beurt om het podium te betreden. Boven hem hangt een groot scherm met een pasfoto van de brugklas. Blozend neemt hij zijn diploma in ontvangst. Op zijn cijferlijst schiet het cijfer 6 in zijn oog, wat hij uiteindelijk gehaald heeft voor economie.
Max kan met een gerust hart genieten van zijn vakantie. Dan kan hij zich voorbereiden op wat komen gaat: studeren. From hero to zero.
Zelf heb ik een hobbelige weg die 'schoolcarrière' heet achter de rug. Acht jaar heb ik er over gedaan om mijn Havo-diploma in the pocket te krijgen. Ik ben blijven zitten in twee havo. Daarna ben ik afgezakt naar de mavo, waar het zo lekker ging dat ik weer onthaald kon worden op de Havo. Helaas werd ik wat ongemotiveerd na al die jaren en dankzij het feit dat ik ook nog erg lui ben, kon ik vorig jaar geen diploma in ontvangst nemen zoals Max in het verhaal hierboven. Dit jaar heb ik het gelukkig wel gered, en zal ik terwijl tientallen mensen mijn brugklaspasfoto zien mijn diploma aannemen.
Ik wil hierbij ook alle mensen feliciteren die het net als ik gered hebben. En voor de mensen die gezakt zijn, maak je niet dik en zorg dat je het haalt. En voor de mensen die moeten herkansen woensdag: ontzettend veel succes gewenst!
Volgende keer wordt Max ontgroend...