Wachten tot je een ons weegt.....
Een tijd geleden had ik, om 10.00 uur 's ochtends een afspraak in een café in een bekende Amsterdamse straat. Bij voorbaat vraag ik me dan al af hoe wanhopig ik overkom als ik om 10.00 in de ochtend een café in kom struikelen. Naast dat ik een Juffertje Ongeduld ben ik namelijk ook een complete chaoot. Ligt er één tegeltje los waar iedereen over heen stapt. Dan weet ik dat tegeltje feilloos te vinden en zal daar vervolgens ook over struikelen. Maar dat terzijde. Ik had me geen zorgen hoeven te maken over een eventuele wanhopige indruk want ik was dan wel op tijd. Maar het café gesloten. Nog voordat ik mijn dagelijkse martelgang naar Heijn had ondergaan werd ik al gedwongen om 's ochtends vroeg te staan wachten! Niet iets waar ik van ga stralen. Ik besloot echter onopvallend op een hoek te staan want ik had wel een afspraak alhoewel niet meer in het gesloten café. Na tien minuten wachten schuifelde ik richting tramhalte omdat de inwoners van Mokum mij wel zagen wachten maar dachten dat ik stond te wachten op.....een klant. Het wachten op de tram maakte tenminste nog een legitieme indruk en nonchalant hield ik mij stevig vast aan het tramhokje. Ik stond daar dan wel, maar men kon zien dat ik het daar wel allemachtig druk mee had. Uiteindelijk kwam mijn afspraak, twintig minuten te laat en maakte ik toen echt een behoorlijk wanhopige indruk. Want nadat een ander café werd opgezocht had ik me bijna op de jenever gestort, zo door en door verkleumd was ik inmiddels.
Dus ik heb een hekel aan wachten dat zal inmiddels wel duidelijk zijn.
Daarom zou ik ook de heer George W. Bush Jr. eens tot actie willen manen. Ik ben het wachten inmiddels meer dan beu. Bij het journaal verwacht ik telkens dat Freriks wordt vervangen door Peter-Jan Rens die ons toeschreeuwt "doet-ie-'t-of-doet-iet-'t-niet". Want doet ie het nou of niet? Die oorlog met Irak dus.
Niets menselijks is mij eigenlijk vreemd maar de pacifist in mij wordt de laatste paar weken opzij gedrongen door het Juffertje Ongeduld. Die hele oorlog had al voorbij kunnen zijn. We hadden geld kunnen doneren om de arme bevolking van Irak er boven op te helpen en iedereen had de hamstervoorraad koffie en vuilniszakken kunnen aanbreken. Door het gewiebelkont van Bush moet ik tot mijn schande bekennen dat ik vierkant tegen die oorlog ben maar er ondertussen ook zo schoon genoeg van heb dat ik bijna zeg "gooi er een bom op dan zijn we er van af".
Ondertussen zit ik me dan ook diepongelukkig af te vragen of ik daarnaast niet paranoia aan het worden ben. Zou dit niet een nieuwe psychologische strategie kunnen zijn van van die gewiekste Amerikanen. Zoiets als in: laat de rest van de wereld in grote onzekerheid en misschien roept iedereen dan uiteindelijk "gooi er een bom op en dan zijn we van het gelazer af".
Nee dat is te ver gezocht. Toch?
Ik heb daarom nu een boodschap voor de heer George W. Bush Jr. Al roept hij nog maanden lang dat er oorlog komt. Hier bewaar ik dan toch echt mijn geduld voor. Ik ben dan misschien te ongeduldig om mijn hart te laten kloppen vol verwachting. Maar in de zaak VS-Irak sta ik keihard achter "Geduld is een Schone Zaak".