Nederland is vol...
Ten eerste zal ik vast vermelden dat ik niemand voor het hoofd wil stoten. Een persoonlijk verlies wens ik niemand toe en de verwerking ervan is vaak zeer moeilijk. Maar waarom, waarom moet ik daar deel van uit maken? Ik kan tegenwoordig mijn kont niet meer keren of ik loop tegen een gedenkteken aan. Gedenktekens van oorlog, aids, bomaanslagen, branden, zinloze moorden, ontvoeringen, onbekende soldaten. Ik noem maar een willekeurige rij. En nu dus kanker.
Ik las het bericht en kon me niet voorstellen dat ik vanaf nu naar deze plek zou gaan om mijn opa te herdenken. Mijn opa heeft namelijk zijn eigen grafsteen en ik weet zeker dat ik er meer baat bij heb als ik hem daar herdenk, dan op een grasveldje waar een glasplaat staat met zijn naam. Wat heeft hij eraan, verbonden te worden met de mensen die op dezelfde manier zijn heengegaan? Er zijn niet zo heel veel manieren om dood te gaan, sterker nog, ik denk dat we alle vormen van dood gaan nu zo onderhand wel gehad hebben. 6 million ways to die, gaat het nummer. Met een wereldbevolking van 6 miljard, is dat zo gehaald.
Een speciaal monument voor overledenen aan kanker. Waarom vraag ik me af. Het is een erge ziekte, maar zo heb je ook hartaanvallen, Alzheimer, nierziekten, wiegedoden, verkeersongelukken. Waarom een speciaal moment voor deze ziekte? Hoe gaat dat uberhaupt in zijn werk? Komen er een stel nabestaanden bij elkaar die denken; dit is toch wel heel bijzonder, aan kanker overlijden, laten we er een extra gedenkteken van maken. Want deze dood, is erger dan alle andere doden. Of; deze dood is ondergewaardeerd, laten we er een gedenksteen voor maken, zodat iedereen kan zien dat ook bij ons in de familie een grote tragedie heeft plaatsgevonden.
Als je dood gaat word je begraven of krijg je een urn met as. (uitzonderingen daargelaten, Urk en zijn vrouwtje begrijp ik namelijk wel) Beide geven een gedenkteken aan de overledene. Een individueel teken, voor de familie. Begraafplaatsen zijn ervoor gemaakt om deze gedenktekens te plaatsen. Daar liggen mensen van alle rassen, van alle leeftijden en van alle doodsoorzaken. Zo maar, door elkaar heen. Maar niemand die het erg vind, want het gaat maar om die ene steen, daar waar jouw verdriet onder is verborgen. Het willen plaatsen van extra gedenktekens vind ik een grove overschatting van de belangrijkheid van de overledene. Iedereen gaat namelijk dood en op een paar royalties na, worden deze personen alleen herinnerd door hun geliefden.
Waarom hebben wij een dergelijke drang naar herdenken gekregen? Dit nooit meer, is volledig doorgeschoten naar dit voor altijd. Waarom nemen wij niet genoeg met een individuele gedenkplaats op een publieke plek? Waarom moet ik door een bos lopen en herinnerd worden aan het feit dat er mensen in Nederland aan kanker zijn overleden? Wat voor goeds doet mij dat? Dat ik blij ben dat ik leef? Jazeker, maar dat ben ik nog meer zonder die stenen die mijn prachtige natuuruitzicht vervuilen. Herdenken doe je op de begraafplaats en in geval van oorlog op de Dam. Maar hou op om overal die dingen neer te gooien. Als we daarmee doorgaan, voor elke soort dood een gedenkteken plaatsen, dan is Nederland binnenkort echt vol...
vol met gedenktekens.