Boekreview: A. Boogers - Het Waanzinnige van Sneeuw
ALEX BOOGERS EN HET WAANZINNIGE VAN SNEEUW
een introductie in vijf woorden
"En als de tijd verstrijkt, en je merkt hoe je naam de ronde doet onder de mensen, neem die dan niet meer au sérieux (...)"
Rainer Maria Rilke "De aantekeningen van Malte Laurids Brigge"
Wie zichzelf voorstelt doet zich meestal anders voor dan hoe hij in werkelijkheid is. Dat is doorgaans geen kwade opzet. Veel mensen weten niet wie ze werkelijk zijn en geven dagelijks de beste voorstelling van de persoon die ze menen te zijn. Dat is louter goede wil. Franz Kafka schreef dat een karakter pas in de dood zijn voltooiing vindt. Een karakter dat niet langer bestaat hoeft zich niet meer voor te stellen. Dat is een van de weinige voordelen van de dood. De dood is het Amerikaanse tv-café Cheers. Iedereen is er gelijk, iedereen kent je naam.
Er zijn mensen die leven en die zich pertinent weigeren voor te stellen. Verschillende oorzaken kunnen daar aan ten grondslag liggen. Denkt u aan roem, een gebrekkige opvoeding, misplaatste arrogantie, het ontbreken van sociale vaardigheden, autisme, krankzinnigheid, om maar wat te noemen. Van deze oorzaken lijkt roem me nog wel de kwaadaardigste.
We zijn allemaal acteurs ( Shakespeare ) en de rollen die we spelen, spelen we met verve. U ziet het vast om u heen. Misschien hoeft u niet ver te zoeken, omdat u regelmatig denkt dat u de beste acteur bent die er bestaat. Een acteur in een dwaze soap, of in een 'feel good movie'. Van zulke acteurs sterft het.
Welkom bij de voorstelling
Als ik Kafka moet geloven - en ik heb geen reden om aan hem te twijfelen - kan ik mezelf aan u voorstellen, maar wie ik werkelijk ben, dat zult u pas ontdekken als we elkaar tegenkomen in het hemelse café Cheers. Ik trakteer u dan op een cola light of een drankje naar keuze en voor de nacht om is heeft Marilyn Monroe in mijn oor gehijgd en vertroetelende woordjes gesproken met haar geile fluisterstem, ligt u in de armen van ..., en eindigen we samen in de bruidssuite van een hotel waar niet lang daarvoor Michael Hutchence van INXS en zijn vriendin Paula Yates kinky seks hebben bedreven.
Nu laat het zich aanzien dat het hemelse café Cheers en de bruidssuite nog even op zich zal laten wachten. Misschien moet ik mij dan voorstellen zoals in een rubriek met van die vragen. Geloof je in God of de duivel / Favoriete man / vrouw / hond / Ik zou wel eens willen douchen met / Ik scheer mijn schaamhaar ja / nee / Ik walg van / Omschrijf jezelf in vijf woorden.
Vijf woorden om tot de essentie van iemands persoonlijkheid te komen.
OBSESSIEF/ EERLIJK / VIRIEL / GEDREVEN/ WOEST/ NEUROTISCH
Onmogelijk.
Vijf woorden.
Duizend woorden, als ik mezelf in toom hou. Vijf is een aanfluiting. Wie verzint zoiets? Mijn grasparkiet heeft meer woorden nodig om zichzelf te omschrijven. Het is een driftig vogeltje.
Bij een introductie zoals dit gaat een aantal woorden op aan een beknopte biografie waarin ik iets vertel over mijn literair debuut Het waanzinnige van sneeuw ( maart 2002, uitgeverij Podium ). Dan vertel ik ook nog dat ik onder het vrouwelijke pseudoniem M.L.Lee de korte roman Het boek Estee (december 1999, uitgeverij Podium ) heb geschreven, dat vooral op de Nederlandse boekenlijsten in het voortgezet onderwijs een geheimzinnig maar langdurig leven beschoren lijkt. Dit laatste met name is heel belangrijk. En dan heb ik nog niets over de inhoud van de boeken verteld, of over mijn voornemen om nog 'ns in de boksring te stappen of een donutketen op te starten.
Ik schrijf voornamelijk over jongeren, over geweld, over seks, maar meer nog zoek ik naar de ontroering, zoek ik -
Goed, denkt u aan rapmuziek, aan Eminem, het nummer 'Stan', aan Danny en Sandy op de kermis in Grease, aan absurde tv-programma's, aan MTV's Jackass, aan rock-'n-roll, aan Bruce Lee, aan thaiboksen, aan hoge en lage culturen, aan Ben & Jerry's ijs, aan chimpansees die elkaar omarmen, aan een bevende paus, aan ribbels in het tafelkleed, aan vissen in een vissenkom, aan Jenna Jameson, aan David Letterman, aan operamuziek, aan honden in Korea, aan cheerleaders, aan een oprecht goedhartig gebaar, aan een gemeend woord, aan een blik die zegt: 'Ik zie je. Ik ben hier. Ik ben echt. Voel maar. Hou me vast.'
Vijf woorden.
DRIFTIG / ROMANTISCH / OPENHARTIG / CYNISCH / CHAOTISCH / IMPULSIEF -
Ik heb het ooit anders gezegd.
Iemand zei: "Wat zijn je thema's?"
Wie stelde mij die vraag? Een voorbijganger op straat? Een wildvreemde? Een docent Nederlands? Een student?
Het is mij om het even.
"Mijn thema's?"
"Dat boek van je, hoe heet het, Het waanzinnige van sneeuw, dat boek. Waar gaat het over?"
Ik somde mijn thema's op zoals een marktkoopman zijn groente en fruit aanprijst. Ik schreeuwde als een marktkoopman. Ik wás een marktkoopman.
"Ik schrijf over verlies, over de drang naar puurheid en het bewaren van onschuld, over de zelfgekozen dood, als een emotionele uitweg, als een esthetische voltooiing van het karakter; over vaderloze jongeren, halve wezen, eigenlijk, over de ontwrichte gezinnen waaruit zij voortkomen en de soms krankzinnige werelden waarin zij zich begeven, of vluchten, waarbij niet meteen moet worden gedacht aan het aan trends onderhevige hedendaagse escapisme waaraan elke verwende puber zich wel eens overgeeft, dikwijls middels een pilletje, een aantal biertjes en likeurtjes, of de aloude hasjpijp. Als de thematiek in één zin zou moeten samengevat, dan zou die luiden: De immer terugkerende strijd van het ontwortelde, eenzelvige, hypergevoelige individu tegen het pezige lichtvoetige spel van schijn en poses van de inhoudloze massa, tot leven gebracht met ontroerende portretten van jonge levensechte personages geschetst tegen rauwe decors."
"Denk ik."
"Ah, leuk"
Weg was de vreemdeling.
Vijf woorden.
EEN DANSER BEN IK NIET.