ToBe in Suomi - Finland part 1
Het ineens missen van ouders, familie en vrienden had misschien vooral te maken met de onmogelijkheid om zo maar even bij hen langs te wippen. Ik woon immers al vijf jaar op mijzelf , maar het regelmatig bezoeken van hen allen was nooit een probleem geweest. Nu is er een afstand van meer dan 3000 kilometer die niet zo makkelijk te overbruggen is. Zeker niet als je hier ook de nodige verplichtingen hebt en niet voor een aantal dagen weg kan blijven.
Het was niet zo dat ik aanspraak miste. Ondanks dat ik de taal helemaal niet spreek had ik hier al snel een nieuwe groep vrienden gemaakt. Men spreekt hier goed engels dus dat was geen enkel probleem. Vanaf de eerste dag dat ik hier zat leerde ik een groep mensen kennen, met wie ik vanaf dat moment veel optrok. Hoe verbazingwekkend dat je waar dan ook de wereld mensen kan vinden die dezelfde interesses hebben als jij. Het klikte gelijk en voelde meteen al vertrouwd aan.
Maar toch ontbreekt er iets in zo'n nieuwe groep vrienden. De band die je met je oude vrienden hebt, is een band die in de loop der jaren is opgebouwd, aan de hand van de leuke en minder leuke dingen die je gezamelijk hebt beleefd. De hele geschiedenis van gezamelijke belevingen moet in een nieuwe groep weer van begin af aan worden opgebouwd. Nu hecht ik mijzelf snel aan nieuwe mensen dus een erg lange tijd zal het niet duren voordat een deel van die band weer gerealiseerd is.
Natuurlijk was het mijn eigen keuze om te vertrekken uit Nederland. Ik had er het afgelopen jaar genoeg over nagedacht en besloten dat het het goede zou zijn om te doen. Op zoek naar nieuwe uitdagingen en avontuur. Na vier jaar in Enschede gewoond en gestudeerd te hebben, had ik het daar aan ene kant wel gezien. De stad en de studie boden weinig nieuwe uitdagingen en dat laatste was juist hetgeen waar ik naar op zoek was. Daarnaast had ik al een tijdje besloten dat ik mijn studie wilde gaan afronden in het buitenland. Aan de andere kant was het wel een zekerheid die ik op zou moeten geven. De studie ging mij gemakkelijk af en het leven in Enschede was vertrouwd.
Tot op het laatste moment was het spannend of het vertrek naar het buitenland wel door zou gaan. Ik had mijn kamer in Nederland al opgezegd, zonder helemaal zeker te zijn dat ik hier terecht zou kunnen. De mensen zijn hier allemaal onthaast en nemen rustig de tijd om belangrijke informatie door te geven. Dat is voor een niet onthaaste Nederlander ondragelijk.
Halverwege augustus kwam dan toch eindelijk het bevrijdende zinnetje: "Niels, we would be glad to have you here." Op dat moment was ik dol enthousiast. Eindelijk, hetgeen waar ik al zo'n lange tijd op zat te wachten, werd werkelijkheid. Tevens realiseerde ik mij tegelijkertijd ook, dat er in twee weken nog van alles geregeld moest worden, ik moest er immers 1 september al zijn. Na ouders, familie en een aantal vrienden op de hoogte gesteld te hebben, werd het tijd voor het plannen van de reis en afscheid nemen van familie en vrienden.
De reis was snel gepland, bleek achteraf. Na het nodige moeilijke vragen stellen aan de dame bij het reisbureau, bleek er toch een heleboel meer mogelijk dan dat ik verwacht had. Het was immers geen alledaagse bestemming en oorspronkelijk was er geen mogelijkheid om een reis voor mij te boeken. Na een uur of twee bij het reisbureau gezeten te hebben, was gelukkig alles rond. En de reis zou kunnen beginnen.
Nu kwam voor mij het moeilijke deel, het afscheid nemen van iedereen. Dit viel mij zwaar, want zoals al eerder vermeld, ik hecht mij snel aan mensen. Gelukkig hoefde ik nog geen afscheid te nemen van mijn ouders, zij zouden mij namelijk naar de plaats van bestemming brengen.
Uiteindelijk brak de dag aan van vertrek. Na een uur of 7 in noord-oostelijke richting gereden te hebben kwamen we aan bij een havenstad, alwaar de ferry zou vertrekken. De reis op de boot zou nog 22 uur duren en dan zou ik er eindelijk de plaats van bestemming bereiken...
... Finland.