Afscheid
Status quo, een goede vriend van routine, en burgerlijkheid verwerft zich ongemerkt een plek in mijn alledag. Soms regent het, soms niet, soms schijnt de zon en soms .....
De saaiheid van het bestaan wordt onderstreept door de futloze prietpraat over het weer bij de lokale koffieautomaat tussen de krijtsreep en muisgrijze flanel van de kantoorsoldaat.
Een dag, op driehonderdvijfenzestig dagen.
En alles is anders.
Alle kleuren een tint doffer, elk geluid, feller, snijdt een gat in mijn ziel. Negenentwintig jaar status quo verliest het van deze ene dag.
Vandaag draag ik een zware houten kist. Niet alleen, maar net zo eenzaam, dragen we met zessen het eikenhout vooruit, over het grindpad, tussen de anonieme marmeren stenen door naar dat gat waar ik zo bang voor ben. Het gat dat me aanstaart alsof het het gat in mijn ziel weerspiegeld.
In mijn hoofd tel ik de stappen. Alles om te voorkomen dat ik in huilen uitbarst, en mijn taak als drager verzaak. Geen "stairway to heaven" maar wel "who wants to live forever".
Je laatste cliché.
Mijn wapen was het woord, maar jij was nooit te beroerd het samen met mij te hanteren, en daar waar nodig de daad eraan toe te voegen. En vaak hadden we aan een half genoeg.
Nu eindigen we in stilte.
Ik mis onze discussies. Mijn eeuwige ongelijk in jouw ogen, en jouw verbeten stijfkoppigheid in de mijne, maar nooit vals, of kwaad. Ik mis lazarus op de grond plempen na een nacht stevig zuipen, op de vloer van een of ander studentenhuis, waar we tot dan nog nooit eerder waren. Ik mis..
Het meest mis ik de mogelijkheid het je nog een keer te kunnen zeggen.
De kist raakt de boden van het gat. Niet met een schepje, als in de film, maar machinaal wordt er aarde overheen gereden. Rustig, heel beschaafd.
Dan kijk ik naar een hoop aarde, met een schitterend wit marmeren kruis.
Jou naam erop. Ik ervoor, jij niet..
Als we met zijn allen terug zijn bij de koffie en het gebak, komt je moeder mij bedanken.
Nu nog, weet ik niet waarvoor.....