Papa Danny

Danny
Het leven is een wonder. Niet een wonder van God, daar geloof ik namelijk niet in, maar een wonder van de natuur. Hoe ik daar zo ineens bij kom ?
Zwangerschap. En dan niet van mezelf maar van m'n vrouw. Dik 12 weken nu en nu ze niet zoveel meer overgeeft kan het alleen nog maar leuker worden. Trots als aanstaande papa kijk ik regelmatig stiekum even naar haar buikje. Het buikje waarin mijn toekomstige zoontje of dochtertje nu aan het groeien is.
Pas geleden de eerste echo gezien en dat was een nogal indrukwekkende gebeurtenis. Waar ik voorheen zoiets had van 'leuk, we zijn zwanger' had ik op dat moment een compleet ander gevoel. Een gevoel van trots, van vreugde, van liefde, van euforie. Op het scherm zag ik een piepklein wezentje dat al bijna helemaal compleet was. Twee spartelende beentjes, twee zwaaiende armpjes en een, naar verhouding veel te groot, hoofdje.
Een nieuw klein leven groeit in de buik van mijn vrouw en het heeft een energie ! Dat moet later wel een sport(st)er worden, dat kan niet anders.
Dat stuiterde maar rond in die baarmoeder dat het een lieve lust was. Alleen het beeld van 'onze kleine' maakte de vele moeilijkheden van de zwangerschap voor mijzelf meer dan goed, en ook Knor, die zich toen nog hondsberoerd voelde, betrapte ik op een brede glimlach en een traantje.

Maar wat nu ?
Ik ga dus papa worden, maar ik heb echt geen flauw idee hoe dat moet. Beetje beangstigend wel, zo'n eerste kindje.
Geen idee wat ik ervan moet verwachten. Kan ik een luier verschonen zonder te kokhalzen ? Kan ik kots ruimen zonder te kotsen ? Kan ik ertegen als het kind de hele nacht ligt te janken ?
Allemaal dingen waarvan ik nu zeg 'nee, dat kan ik niet', maar waarvan ik het vermoeden heb dat ik het - als het eenmaal zover is - met liefde en plezier doe.

Knor vraagt me weleens wat ik hoop dat het wordt, maar ik kan daar echt geen antwoord op geven. Het maakt mij echt helemaal niet uit. Het is allemaal nieuw voor me en ik heb bij geen van beiden echt een reëel beeld van hoe het zal worden en hoe het onze levens permanent zal veranderen. Denk dat ik wat dat aangaat best wel een beetje onzeker ben van mezelf. Dat ik een beetje twijfel of ik wel een goeie vader zal zijn voor m'n kind.
Ben ook best wel bang dat mijn kind later het verkeerde pad zal kiezen. Criminaliteit viert tegenwoordig hoogtij, zonder drugsgebruik hoor je er niet meer bij en geweld lijkt de gewoonste zaak van de wereld geworden te zijn. Geen idee waarom, maar ik ben toch bang dat dat ook met ons kind zal gebeuren. Dat hij of zij het slechte pad op zal gaan en dat wij daar als ouders helemaal niets tegenin zullen kunnen brengen.

Maar goed, ik denk dat dat angsten zijn die elke ouder wel zal hebben, en dat ik daarin niet alleen zal staan.
Kan eigenlijk alleen maar zeggen: ik zie het wel als het zover is en laten we voorlopig nog even genieten van de zwangerschap (of laat ons in ieder geval gaan genieten als Knor niet zo ziek meer is elke dag...), na 8 mei zal het ongetwijfeld alleen nog maar beter worden. Daar ga ik van uit !