Brief aan Peter - 9
Ik moet zeggen dat het een behoorlijk vervreemdende ervaring is te gaan wonen in een stad waar je totaal onbekend bent, en waar je voor je verhuizing misschien 4 keer doorheen bent gewandeld. Vrijdag kwam ik terug in Nederland, Zaterdag heb ik mijn spullen in een boedelbak gepropt en ben ik verhuist, Zondag heb ik mijn meubeltjes vele malen in de rondte geschoven voor ze allen een eigen plekje hadden, en Maandag begon ik echt.
Gelukkig hoefde ik pas in de middag naar school, dus ik besloot eerst wat boodschappen te gaan doen. Maar met fiets en boodschappentas gereed buiten staande, besef ik mij opeens dat ik geen flauw idee heb waar de supermarkt zich bevindt. Ook is het voor mij, Randstadmeisje, even wennen dat men hier op de fiets echt stopt voor een rood stoplicht. Eenmaal boodschappend sta ik me tien minuten lang te verbazen over de prijs van vuilniszakken hier, twee en twintig gulden?! Het schijnt dat het een of ander scheidt-je-afval-of-betaal-je-blauw-project is, waar ik nu geheel onvrijwillig in mee draai. Chagrijnig koop ik de belachelijk dure zakken, ze blijken nog rood ook.
Bij de kassa heb ik weer een probleem. Wat zegt de kassamevrouw? Wat zegt u? Wat? Ik kan er niets aan doen en voel me vreselijk stom, maar ik ben aangewezen op het vertrouwde ABN, en versta haar echt niet! Dan krijgt ze door wat het probleem is, en gooit het vreemde accent overboord.
Nu ben ik nog verbaasder, is het een knop die omgaat; wel verstaanbaar ***switch*** alleen voor ingewijden?
Ik ben nog erg onwennig in mijn nieuwe stad, ik ben het er zelfs nog niet helemaal mee eens dat het een stad is. Alles is hier zo schattig, bijna poppenhuisachtig! Zonder mijn nieuwe woonplaats al te erg te beledigen blijf ik het toch meer een uit zijn voegen gegroeid dorp vinden.
Van het weekend ben ik dus maar weer even op adem gekomen in mijn vertrouwde Hilversum. Wanneer ik iemand vertel dat ik nu in Maastricht woon reageren ze meestal met een “dat is zo’n leuke stad!” en denken meteen aan vakantie en vlaaien, alsof ik mij gevestigd heb in een soort van CenterParcs. Ook looft iedereen Maastricht om zijn geweldige uitgaansgelegenheden, maar als ik om precieze adressen vraag blijft het angstaanjagend stil. Veel verder dan wat bruine cafe’s, studentikoze bralgebeuren en een cafe waar men meteen heel attent een rekening voor mij opende (wilt u betalen of zal ik het maar opschrijven?) ben ik nog niet gekomen! Help mij, wie is er bekend met de zuidelijke hotspots?
Over een half uurtje verlaat ik weer mijn vertrouwde plek, en ga terug naar huis. Een leuke contradictio in termini. Ik kan er niets aan doen, het voelt toch een beetje als me in de rimboe begeven. Alsof ik ieder moment verwacht voor een douche eerst te moeten pompen, maar zo erg is het natuurlijk niet. Ik heb een beetje de eerstje-jaars-studentje-thuis-was-het-anders-blues, en mijn beltegoed is er nog nooit zo snel doorheen geschoten. Woensdag had ik het echt even helemaal gehad, ver verwijderd van internet-contacten en even-langsloop-vrienden voelde ik me behoorlijk verloren. Ik kan ook niet vertellen hoe zevendehemels ik was toen mijn lieve vriendje na twee seconden telefooncontact verklaarde meteen op de trein te stappen en drie uur later voor mijn nieuwe voordeur stond!
Waarschijnlijk zwicht ik binnenkort toch maar voor de vaste lasten van een internetaansluiting…