Supermarkten.
Nu wil ik niet sentimenteel worden, maar waar is die goede oude supermarkttijd toch gebleven? Het begon al een paar maanden geleden, toen Albert Heijn ineens verhuisde naar een nieuw winkelcentrum, vijf minuten verderop, wat voor hun waarschijnlijk financieel gezien leuk was, maar wat wel betekent dat ik nu op de fiets moet stappen bij een plotselinge zin in chocolade. Maar daar kon ik nog inkomen. Ze zitten nu pas naast een Dirkson, en dat zal wel een hele slimme zet zijn van Albert Heijn.
Alleen momenteel wordt het toch wel steeds verwarrender. Sinds kort hebben wij namelijk geen supermarkt meer, maar een comfort-winkel. Dat leek mij in het begin wel handig, denkend aan luxe stoelen als je moet wachten voor de kassa en radiografisch bestuurbare winkelwagentjes met schokbrekers. Ik ben echter op die mening teruggekomen, nu blijkt dat het eerder inhoudt dat mijn goedkope merk aardbeienjam weg is; er voor in de plaats wil men mij aan de exotische-vruchtenjam hebben, die ik niet lust. Ik ben er nog niet helemaal achter wat daar nou precies comfortabel aan is.
Ook duurt het boodschappen doen opeens weer twee keer zo lang, omdat alle producten op een andere plek staan.
Meneer Heijn gaat er vanuit dat ik denk in eetmomenten. Zo is er een ontbijtmoment, een lunchmoment, een snoepmoment, en zo de hele dag door. Ondanks dat ik het al heel eng vindt dat iemand zich ermee bemoeit of soep nou wel of niet volstaat als ontbijt, is het nog niet eens waar ook. Ik denk namelijk helemaal niet in eetmomenten, ik denk in opmomenten. Een opmoment bij mij is bijvoorbeeld op de wc zitten en een leeg rolletje zien hangen. Dan denk ik; wc-papier kopen! Een ander opmoment is zaterdagnacht met honger thuiskomen en een onverwacht lege koelkast aantreffen.
Maar ik geloof niet dat ze nu in de winkel wc's en lege koelkasten gaan neerzetten om mij het boodschappendoen te vereenvoudigen.
Maar niet alleen heeft de comfortabele exotische-vruchtenjam mijn aardbei eruit gewerkt, nu blijkt het hele supermarkt-vernieuwingsgebeuren ook nog eens als een besmettelijke schimmel om zich heen te grijpen.
MerkenKoopZucht tiert welig, want ook mijn vertrouwde Super gaat nu verdwijnen. Er schijnt een winkel voor in de plaats te komen waar al het personeel zich met je wil bemoeien. Ze dragen shirtjes met daarop groot de tekst "KAN IK U HELPEN?", en ze willen zich ook constant ontfermen over mijn lekkere zachte fietsbanden. Volgens mijn buurjongetje wordt het een supermarkt waar je sla in de lege-flessen-automaat mag proppen, maar volgens mij wordt het er een waar iedereen verplicht eerst langs het klantentoilet moet voor je je aankopen mag doen.
Ik wil helemaal geen personeel wat zich met mijn lijstjeskopen en impulsaanschaffen loopt te bemoeien, ik wil geen eetmomenten en geholpen worden hoef ik al helemaal niet.
Ik weet wel wat de ideale supermarkt zou zijn. Gewoon een soort huis waar je binnen komt, en dat je dan niet alles zelf uit de vakken hoeft te gaan staan graaien, nee, gewoon een vriendelijke meneer achter een soort van bar, die je alles overhandigt wat je nodig hebt.
En daarna wil ik helemaal geen porseleinzegels, airmiles, wedgwoodverzamelacties, spaarrekeningen, koopzegels, klantenpassen, chipknips of bonuskaarten, ik geef gewoon gepast contant geld, en een bonnetje hoef ik ook niet. Ik weet immers precies hoeveel geld er nog in mijn huishoudportemonnee zat, en die gaat daarna weer gewoon veilig in de suikerpot.
Ik wil een winkel zonder gratis automatenkoffie, maar met een verkoper die mij het verschil kan uitleggen tussen olijfolie van de eerste en van de tweede persing.
Ik wil geen winkelwagentjes of navulverpakkingen, ik wil gewoon mijn bestellingen doen en dan alles in de boodschappentas die ik van thuis heb meegenomen.
Maar ach, dat zal wel een heel futuristisch idee zijn.