Tijd....
Je kijkt weer naar buiten. Je ziet het ijs vormen om de vijvers. Je ziet dat de tijd alleen maar voor uit gaat. Je blijft maar denken. Oma dacht er ook zo over. Opa ging door. Die keek niet naar gisteren maar naar vandaag en morgen. Hij dacht, het maakt niet uit wat voor gebreken je hebt. Het maakt niet uit wat je gemist hebt. Het is wat je nu mist. Iedereen moet zijn pad volgen en iedereen krijgt zijn portie. Iedereen krijgt de moeilijke dingen voor zijn kiezen. Toch zit ik soms te denken aan gisteren. Nee eigenlijk niet alleen aan gisteren maar aan de afgelopen 20 jaar. Ik had zo veel kunnen doen en zoveel leed kunnen besparen. Maar dat is toch gisteren.
Ik kan het verleden niet wijzigen maar ik denk toch steeds van hoe het was. Ik had zo veel kunnen wijzigen en zoveel kunnen veranderen. Waarom zit ik dan steeds ‘s avonds weer terug naar huis met die gedachten. Waarom ben ik bang in het midden van de nacht wakker te worden en te realiseren dat het weer 20 jaar geleden is. Ben ik bang voor de keuzes die ik dan ga maken ? ben ik bang om profijt te trekken uit de situatie of ben ik gewoon bang dat elke verandering tot een verergering van de situatie lijdt ? Tijd is geen constant gegeven en het is nog steeds theoretisch mogelijk om terug te gaan en goed te maken wat je ooit fout hebt gedaan. Daar zit hem de kneep. Ik wil niet terug om mijn eigen leven beter te maken maar juist die van anderen. Ik zie zo veel pijn en hoop alleen maar dat ik het kan verlichten.
Ik zoek niet een weg voor mezelf om het makkelijker te maken. Die weg wil ik niet eens zien. Maar ik kom zo vaak thuis en ben bang dat ik terug in de tijd ben gegaan. Ik ben zo bang dat ik een 2e kans krijg.
Ik ben gewoon ongelovelijk bang dat ik de kennis kan en zal misbruiken om anderen te helpen terwijl het waarschijnlijk alleen maar tot een erger gevolg zal leiden. Soms zie ik alles helder en hoop alleen maar wat ik doe, dat het iets goed is. Ik wil mensen niet kwetsen maar als ik de gelegenheid krijg om dingen om te draaien waarom niet ? Waarom zou ik de mensen die dicht bij me staan niet verder willen helpen op welke manier dan ook ?
Waarom zou ik niet de gedachte moeten koesteren dat ik een verschil kan betekenen voor die mensen en ze kan laten weten dat ik ze niet laat stikken. Ik hoop ooit nog eens terug te mogen gaan en alle dingen die fout gingen recht mag zetten. Ik zit weer in de auto, moe en verlangend naar huis, op weg naar het verleden wat er toch niet zal zijn. Ik draai de sleutel in het slot en op de deur, Hopende dat zij daar is. Het enige wat ik zie is mijn kleine makkertje die me bijna aanvliegt van geluk omdat ik zolang weg ben geweest……