Gele monsters en McDonalds
Bejaarden die niet weten wat ze moeten doen, mensen met alleen papiergeld, kinderen die uit baldadigheid de machine bekliederen en niemand waaraan je kunt vragen op welk spoor je moet instappen. Nee, het was een dwaas idee, maar er moet nou eenmaal bezuinigd worden en dat zullen we weten ook.
Bij ons op het station hebben ze wel een heel apart systeem, na 11.00 s' ochtends gaat het loket potdicht (en daarbij ook de wachtruimte) je bent dan dus geheel op de gele kaartjesautomaat aangewezen.
Maar goed, ik zou dus naar mijn neef gaan. Ik mistte bijna mijn trein omdat het gele ding niet snel genoeg printen wilde, maar toen ik nog snel de trein insprong en het me lukte een plaatsje te krijgen, kwam ik uiteindelijk in Utrecht aan.
Wanneer je in Utrecht uitstapt, kom je, of je het nou wil of niet, toch meestal in het algemene verzamelpunt terecht. Tijdens deze treinreis mistte ik de trein die ik hebben wilde en dus besloot ik op een bankje bij het grote treintijdenbord te gaan zitten. Massa's mensen liepen voorbij en terwijl ik krampachtig mijn tas op mijn schoot hield, keek ik wanneer m'n volgende trein aankwam. Die kwam ongeveer een kwartier later en al snel zat ik in het boemeltreintje dat ook langs Bodegraven ging.
Ik heb in die dagen veel gezien, niet alleen enkele steden daar in de buurt, maar vooral veel mensen. Hoewel ik het niet vaak wil erkennen is het wel zo dat er enkele verschillen zijn tussen het oosten en het westen van Nederland. En ik denk dat het dan vooral op het fenomeen junkfood terechtkomt. Bij ons is een McDonalds heel wat. Als je die in je stad of dorp hebt, kun je eigenlijk wel spreken over een grote stad.
Een Burger King hebben we niet, en die hebben we ook helemaal niet nodig. De kinderen hebben aan een Happy Meal en het ballenbad genoeg en zo kunnen de ouders eindelijk eens genieten van een romantisch Big Mac dineetje voor twee. Ook met kinderfeestjes is het gemakkelijk. Dump je kinderen in de McDonalds en ze hebben de tijd van hun leven. Ze komen terug met McDonalds hoedjes, vlaggetjes, koekjes en, ok, het kost wel een paar centen, maar nog maanden daarna zullen ze het erover hebben en dan vult je hart zich weer met blijdschap en dat allemaal door de McDonalds.
In het westen echter, gaat het er allemaal iets anders aan toe. In de McDonalds staat er een rij tot op de stoep, de twee verdiepingen gevuld met tafeltjes en stoetjes zijn altijd bezet, vooral die bij het raam, en uiteindelijk ben je dan toch verplicht om naar buiten te gaan, om daar al lopende je cheeseburger op te eten (uiteraard met een hoop geknoei en veel sla verlies). Mocht je de moed opbrengen om in de rij te gaan staan, dan kun je een eeuwigheid wachtten, en bén je dan eindelijk aan de beurt dan moet de McDonalds juffrouw net even iets wegbrengen. Na nog een 10 minuten wachten word je eindelijk geholpen en ben je niet alleen een paar burgers, maar ook een paar huilende kinderen rijker, die het allemaal iets te lang vonden duren.
Wat mij ook altijd opvalt zijn de reclames van de McDonalds. Laatst was er weer een op de tv. Een stralende jonge vrouw met sneeuwwitte tanden prijsde de nieuwe McDonalds burger aan, die trouwens heerlijk gevuld was met veel mooie groene sla en dat in een bruin gebakken broodje. Wat je denkt is dan: "Kom op, snel naar de McDonalds!" Dus jij erheen en wat krijg je dan? Een plastic doosje met daarin een klef sponzig broodje dat aan je gehemelte blijft hangen. En het ergste van dat alles is nog wel, dat het nog lekker is ook!
