lente???
Vanochtend moest ik bloed laten prikken in het ziekenhuis. Gelukkig was het niet veel en was ik zo weer klaar. Toen ik het ziekenhuis uit liep door de draaideur liep voor mij een jongen van ongeveer mijn leeftijd. Ik liep achter hem aan, want toevallig stond zijn fiets naast de mijne. Ik, helemaal lente-blij, wilde hem in een opwelling vragen om ergens iets te gaan drinken, toen hij iets raars deed.
In plaats van weg te rijden op de fiets die hij net van het slot had afgehaald liep hij er omheen en ging even op de bagagedrager zitten. Terwijl ik aan het klungelen was met mijn twintig sloten, keek ik stiekem naar hem omhoog.
Zijn gezicht deed me schrikken. Hij was zo bleek! Maar niets eens dat was het ergste, hij was ook zo volkomen vlak, zo uitdrukkingloos! Zijn ogen, die volgens mensen toch de spiegels van de ziel zijn, keken, maar zagen niets. Hij zat daar alleen maar. Rondom hem liepen mensen, het begon al best wel druk te worden, maar niemand keek hem aan.
Ik kwam overeind, maar ook nu ik eigenlijk schaamteloos naar hem stond te kijken, viel ik hem niet op.
Ik bedacht me opeens dat hij daar alleen was. Hij kwam uit het ziekenhuis, alleen, lijkbleek en volkomen verward zo te zien. Had hij net slecht nieuws gehad? En hoe slecht is slecht? Hoe slecht is het als je daarna maar beter weer naar huis kan gaan?
En dan alleen te zijn, niemand om even je gezicht aan te raken, niemand om je even te omarmen als het moeilijk wordt.
Het was lente, een van de eerste lentedagen. De narcissen waren allemaal vrolijk geel en ik maakte me nauwelijks zorgen over mijn schoolonderzoeken, en al helemaal niet over andere dingen! En dan opeens, wordt je op een woensdagochtend geconfronteerd met iemand die alleen maar staat en kijkt maar niets ziet.
Ik reikte en pakte even zijn hand vast, vluchtig, alsof het ook een vergissing zou kunnen zijn. Een oude-mannetjes hand, droog en zo dun en breekbaar. Nou heb ik niets tegen oude mannetjes, maar een jongen van een jaar of 18 hoort niet zulke handen te hebben. Op dat moment mochten van mij ter plekke alle narcissen verrotten.
Hij keek me even aan en stond toen op en liep weg. Hij vergat zijn fiets, en liep gewoon weg, weg van dat ziekenhuis, weg van de dingen waarnaar hij had zitten kijken, en ik besefte me, zelfs als je je zo slecht voelt, en het liefste gek zou worden, dan nog heeft het geen zin alleen maar te blijven staan op dat punt in je leven waar je dan toevallig was. Als er iets is wat zo erg is, dan is het niet meer interessant om een fiets te hebben zodat je sneller ergens kan zijn. Kennelijk vond hij het ook niet meer interessant om op de stoep te lopen, hij liep door de narcissen, maar paste op ze niet te vertrappen.
Ik fietste zwaarmoedig naar huis, nog steeds wensende dat het geen lente was maar herfst, omdat dat beter bij mijn stemming zou passen.
Maar terwijl ik fietste zag ik een meisje wat hand in hand liep met haar kleine broertje, die een broodtrommeltje in zijn hand hield en honderduit praatte. Ik kwam op mijn kamer en rook voor het eerst mijn hyacinten, die voorzichtig het blauw onthulden uit hun groen. Toen ik mijn raam opendeed, stond twee huizen verderop mijn oude buurvrouw op haar balkon al neurieend en zingend haar lakens uit te kloppen, ze zwaaide naar me.
Het leek allemaal zo onzinnig, maar zou het niet alleen maar nog onzinniger zijn om nu al op te houden met plezier hebben, omdat je weet dat je dat ooit zal moeten?
Ik werd er zo in het begin van de lente wel weer even aan herinnerd dat ik zo veel mogelijk moet genieten van dit leven, dat het mijne is. En dat ik wel zo kan gaan zitten stressen voor mijn schoolonderzoeken, maar dat ik ook een beeeeetje in het oog moet houden wat er nou echt belangrijk is.
Ik wens iedereen bij deze een hele fijne lente met veel zonneschijn!