De Liefde
Als er iets is wat mij fascineert dan is dat wel De Liefde. De Liehiehiefde!!!! Waarom? Ik weet het niet. Misschien omdat het zo ongrijpbaar is. Misschien ook omdat iedereen het wil! Ik ken niets anders wat iedereen wil, ja, geluk, maar kennelijk is dat voor de meeste mensen onlosmakelijk verbonden met elkaar. Liefde en Geluk, ik beschouw ze met argwaan.
Denk je eens in dat je iets bent wat iedereen wil, wat zou je dan doen? Zou je jezelf te grabbel gooien, klaar voor iedereen om ook te hebben? Echt niet. En toch lijkt het wel eens zo met Liefde en Geluk, alsof iedereen ze kan hebben.
De Ultieme Liefde is voor de meeste mensen een partner, een liefje, een vriendje of vriendinnetje, een Vrouw, een Man, een minnaar en geliefde. En als je je Ultieme Liefde gevonden hebt, ben je voor de rest van je leven Gelukkig. Zelfs wanneer de anders gestorven is ben je nog Gelukkig, omdat je Liefde hebt gekend.
Ik geloof het niet, ik geloof er helemaal niets van. Als ik om me heen kijk zie ik heel veel mensen die wel een porsche zouden willen hebben, al heel lang willen ze dat wel, maar krijgen ze hem zomaar? Nee! En ze willen ook Liefde, en dat krijgen ze dan wel. Dat slik ik niet, ik geloof helemaal niet dat die mensen Gelukkig zijn. Ook al zij ze getrouwd, want dat schijnt ook nodig te zijn, zodat je zeker weet dat de ander niet meer wegloopt.
In een goed huwelijk of een goede relatie heb je drie keer per week sex, een keer per week orale sex en zeg je iedere dag dat je van elkaar houdt. En daar mag je geen discussie over voeren, over dat houden van, want je houdt evenveel van elkaar. Een goede relatie moet zijn als een weegschaal, waarin je allebei evenveel van elkaar houdt, en evenveel voor elkaar doet. Nou, dat geloof ik niet, volgens mij is er in een relatie altijd een die meer van de ander houdt, anders zou het wel heel erg veel toeval zijn. Je wilt toch ook niet per se net zoveel wegen als de ander? Of net zo veel haren hebben? Waarom moet je dan per se wel evenveel van elkaar houden? Volgens mij zorgt de een ervoor dat de ander zich lekker voelt in de relatie, en daarmee is die ene dus de lul. Maar ook weer niet helemaal, want die bij-elkaar-houder is er zeker van dat hij door dat bij elkaar houden het Ultieme Geluk heeft gevonden, en ja, daar moet je wat voor over hebben he?
Maar kennelijk is Liefde behalve iets openbaars, ook nog iets wat weer kan stoppen. Het lijkt wel een soort koek af en toe, ja, ik hield heel veel van je, maar nu is dat op.
Op.
Een gevoel wat op is? Je gaat toch ook niet naar iemand toe om te zeggen, ja, ik heb je nooit gemogen, maar nu is dat op dus zullen we samen wat gaan drinken??????
Liefde is grillig wordt er dan gezegd, maar volgens mij is dat helemaal niet waar. Liefde is helemaal niet grillig, maar als je denkt dat je van iemand houdt, en dan kom je iemand tegen van wie je echt houdt, dan weet je opeens dat je jezelf bedrogen hebt. Dan is de liefde nooit op, dan heb je gewoon nooit echt van die ander gehouden.
Maar ja, dat schijnt dan weer zo lullig te klinken, dus dan maar zeggen dat het er ooit wel was maar nu niet meer.
Ik had een keer een vriendje die toen hij het uitmaakte zei dat onze liefde was geweest als een fel brandende kaars, die helaas nu op was. Toen geloofde ik nog in De Liefde en ook ik dacht toen dat ik Gelukkig was, en dus werd ik heel boos op de jongen. Op? Uit? Hoezo nou? Dat was te kort, dat was geen kaars maar een waxinelichtje! Ooit een waxinelichtje heel fel zien branden? Nou ik dus niet.
Een paar maanden later was ik de kaars vergeten, en was ik weer Gelukkig met iemand anders, die ik na een half jaar helaas bedroog omdat ik de ware gevonden meende te hebben.
Nu doe ik het niet meer, bekijk het maar, ik doe er niet meer aan mee voordat de Liefde haar gezicht laat zien. Wat nou schone liefde? Met al de schade die ze aanricht denk ik een puisterig en etterend gezicht te zien! Wat nou Geluk? Ik geloof er helemaal niets meer van.
Liefde?
Laat me niet lachen...