Hoog tijd voor een kroegverhaal (37)

Dat kon wel zo zijn, maar ik had er totaal geen zin in. Om naar de kroeg te gaan, bedoel ik. Ik hoef dan ook helemaal niet in het echt naar een café te gaan om inspiratie op te doen voor een verhaal in deze serie. Dus bleef ik lekker thuis en verzon ik erop los.
Dit soort gedachten, het soort gedachten als hierboven, heb ik wel vaker als ik in het café De Dunne Darm zit. Het is dan ook een verschrikkelijk café. Maar ik had dorst en thuis was net iets te ver weg. Ondertussen kon ik mooi wat toneeltekst oefenen. Ik had een werkelijk briljant toneelspel geschreven voor het gezelschap waar ik zelf ook deel van uitmaak. Het zag ernaar uit dat we mijn stuk eind van het jaar op de planken gingen brengen, dus zaten we volop in de repetities. Ik heb veel moeite met tekst onthouden, maar als ik maar blijf stampen, dan lukt het vaak wel. Overal waar ik loop of sta of zit, daar oefen ik tekst. Hier in café De Dunne Darm dus ook. Waar bleef die serveerster? Ach, daar had je d'r al.

'Dag meneer,' zei ze.
'Wat ben jij voor meissie? Je hebt trouwens grote tieten.'
'Pardon, wat zei u?'
'Och, neem me niet kwalijk,' zei ik. 'Ik was toneeltekst aan het repeteren. Dat je niet denkt dat ik zo'n ongelikte beer ben.' Ik bekeek het kind eens. Ze was nog jong. Heel jong. Net zestien of zo. Ze had een rosse krullenkop en korte benen en een beetje dikke derrière en een wijd vallend shirt aan en wat bolle wangen en best een leuke glimlach, die trouwens nu niet te zien was, waarschijnlijk omdat ze geschrokken was van mijn toneeltekst en dacht dat ik het tegen háár had. Ik zou niet durven. Ze frunnikte wat achter haar oor. 'Heb je jeuk?'
'Nee,' antwoordde ze. 'Ik zette mijn hoortoestel wat harder, zodat ik u goed kan verstaan.'
'O, dus eigenlijk maakte het geen bal uit dat ik tegen je zei dat je grote tieten hebt,' zei ik.
'Zei u dat?' vroeg ze.
'Nee. Ik sprak toneeltekst uit die ik hardop aan het repeteren was.'
'Ach zo.'
'Dat je niet denkt dat ik een ongelikte beer ben.'
'Wat mag het voor u zijn?' vroeg ze. 'Wat kan ik voor u inschenken?'
'Doe maar water,' zei ik. 'Liefst uit de kraan.'
'Anders nog?'
'Ik kan wel iets verzinnen, maar wil voorkomen dat je denkt dat ik een ongelikte beer ben.'
'Eh, wat bedoelt u precies?'
'Niet veel soeps,' zei ik. 'Maar een vraag. Voor het geval dat. Stel, ik kom hier in de toekomst vaker. Hoe heet jij?'
'Judith Gortworst.'
'Mag ik Judith zeggen?'
'U wel. Ik vind u grappig.'
'Wat is er zo grappig aan mij? En kun je dat aan al mijn lezers uitleggen?'
'Hoezo?'
'Die vinden het nogal eens zonde van hun tijd als ze mijn verhaal hebben gelezen. Of dat het verspilling van internet-mb's is. Of dat ik een andere hobby moet zoeken.'
'Dat meent u niet.'
'Wel degelijk.'
'Wat een dropveters zitten er dan onder uw lezers, zeg.'
'Als jij ze dát nou óók eens zou vertellen…'
'… nou, wat dan?'
'Dan zou ik je een dikke zoen geven.'
'Oeh. Nou, graag.'

Een nogal bruusk lawaai onderbrak ons onderhoudende gesprek.
'Wie we daar hebben,' zei ik.
'Wie hebben we daar dan?' vroeg Judith Gortworst. Ze keek naar het personage dat zojuist op nogal lompe wijze café De Dunne Darm had betreden. 'Wie bent ú nu weer?'
'Dat zou ik ook wel eens willen weten,' zei ik.
'Mijn naam gaat je niks aan,' zei de man.
'O? Je wenst liever anoniem te blijven?' vroeg ik hem. 'Dat wordt knap lastig met dat grote litteken in die belachelijke smoel.'
'Ik pik dit niet.'
'Stelen is dan ook bij wet verboden,' zei Judith Gortworst. Ik mocht haar wel.
'Jullie spelen onder één hoedje!' riep de vent.
'Geen van ons beiden draagt een hoofddeksel,' stelde ik vast, 'dus waar je op doelt, is mij een raadsel.'
'Ja, wees eens duidelijk, man,' zei Judith Gortworst. 'Wat wil je?'
'Ik wil helemaal niets!' schreeuwde de man.
'Leuk is dat,' zei Judith Gortworst. 'Doorgaans komt men in een café om iets te drinken. Nu vraag ik wat of je wilt en dan wil je niets. Verdwijn dan, zou ik zo zeggen.'
'Jij vindt jezelf zeker heel grappig, hè?' De man liep rood aan. 'Je staat hier zowat te soppen van zelfingenomenheid. Zeker een oogje op die vent hier aan tafel, hè?'
'Hoe weet jij dat nou w… ik bedoel: wat bedoel je, vent?'
'Dat je hier zo'n beetje staat te gutsen van geilheid op die schrijver!'
'Gelukkig, iemand die me herkent,' zuchtte ik van opluchting.
'Denk niet dat ik ooit maar iets van je heb gelezen,' zei hij. 'Ik ben niet zoals dit wijf hier dat spontaan gaat squirten als ze je ziet.'
'Nou ja zeg,' zei Judith Gortworst. 'Ik kan best opgewonden raken van een fijne man om me heen, maar dat ik hier zowat zou staan klaar te komen, is rijkelijk overdreven.'
'Judith Gortworst,' zei ik. 'Bespaar ons de details. Of althans mij. Want wat kan mij dat hele vrouwelijk orgasme schelen?'
'Pardon, wat zeg je?' vroeg ze.
'Ik leg je dat graag onder vier ogen uit.'
'Je hoort het,' zei Judith Gortworst tegen de man.
'Wat? Wat hoor ik?'
'Dus niet,' zei ze. 'Ben ik niet de enige slechthorende hier in de zaak.' Ze pakte de man bij zijn lurven en sleepte hem naar de deur. 'Eruit! En niet meer erin.'

'Respect voor je kordate optreden,' zei ik haar toen ze even later weer aan mijn tafel stond. 'Maar om even terug te komen op waar we het over hadden: volgens mij heb ik mijn bestelling nog niet.'
'Barst, hoe kon ik het vergeten?'
Ik wist wel een reden, maar voor ik het doorhad was ze naar de bar gerend. Een paar tellen later was ze terug.
'Hier, je water.'
'Dank je.'
'Hoe moet het nu met dit verhaal, Bas?'
'Judith Gortworst, lees je mijn werk?'
'Ja, natuurlijk. Wie niet?'
'Wie niet, inderdaad. Wie niet?'
'Hij in ieder geval niet.'
'Maar jij wel?'
'Ik wel.'
'Dan weet je hoe het eindigt.'
'Ik weet het.'

-
Apeldoorn, mei 2025