Rudi stuntman
Rib gebroken, pijnlijke knokels met scheurtjes overal, benen vol blauw plekken en het voelt of ik een schotwonde heb in mijn schouder. De laatste weken ben ik meerdere malen zwaar ten val gekomen. De oude stuntman in mij is naar boven getoverd en blijkbaar niet zomaar, ik ga hem namelijk nodig hebben de komende periode. Stuntman is buiten adrenalinejunk, ook gecertificeerd EHBO'r, redder en raadsman tezamen, enkel in zee heb ik geen brevet, maar daarvoor hebben we schepen.
Oude gedachten maken vaarwater cruisend op mijn mountenbike langs de vaart. Mijn kunsten trotserend aan de omgeving maak ik er een uitdaging van om van brug13 tot brug12 alles zonder handen te doen, niet iets onmogelijk, toch een route bezaait met uitstekende stenen, oude betonnen achterblijfselen van toen alles nog op kolen draaide en alles wat je op een wandelpad verwacht. Rijke mensen met honden, kwade ogen, goede ogen, ambtenaren in hun camionette die hun feitelijke job niet doen en het jaagpad misbruiken, mooie vlinders en bloemen, madeliefjes, ganzen en eenden. Mijn pijnlijke schouder en de gebroken rib maken het avontuur nog groter en ik fantaseer dat ik in Portugal fiets richting een groot meer, waar ik op meerval ga vissen, alsook de edele oneetbare carper. En dan duiken er drie vlinders op waarvan ik er eentje bijna overrijd, het gebeurde maar net niet en ik denk terug aan de mus die het in zesennegentig tussen de wielen van mijn Honda MT niet overleefde en zo plat als een vijg aan het asvalt plakte.
Ik fiets aan de overkant, een broebbelig weggetje, ideaal voor de MTB, geen normale fietsers daar maar heel rijke mensen wandelen er om hun honden te laten schijten en dan met hun plastiek hondenkakzakje de hondenkak op te kuisen, leuk toch. Ik fiets dus op het zandpad en niet op het asvalt en doe ondertussen bijna aan veldrijden. Vind ik zo lachen, rijke mensen hondenkak zien vastpakken. Daar ga ik morgen een gedichtje over schrijven, terwijl ik mijn remmen en versnellingen afstel op het bankje tussen brug12 en brug13, ga ik rijmen over hoe rijk en welgekleed ze wel niet zijn en ervoor hebben gezorgd dat als hun hond schijt in het gras tussen twee bomen, dat dit niet goed is.
Maar we gaan door, zelfs mijn bril kan ik missen, want blind typen doe ik al zesentwintig jaar. We kruipen met gebroken rib, twee halve liters Cara, een paar lijnen coke en een grote verse sappige cubensis achter ons kiezen op de MTB richting huisarts met Bob Marley in de hand. 'Volledig verdoofd' kom ik mijn gebroken rib laten onderzoeken op zoek naar extra pijnstilling omdat 's avonds de pijn echt komt opzetten en ik quasi niet meer kan hoesten. En als roker moet je hoesten, anders slibt alles dicht. Ik rook meer als Bob Marley en zijn nazaten tezamen, drink anderhalve liter bier per dag, doe alles met de fiets, en eet af en toe. "Maak je geen zorgen Dokter", zei ik, "alles wat ik tot mij neem is plantaardig." Mijn hoge bloeddruk voorspelde ik haar en het resultaat mocht blijken, alleen de oorzaak hield ik voor mezelf. "Zou het de coke geweest zijn?" voelde ik haar denken.
Of de stress? Misschien zijn we aan het combineren? Combineren is gevaarlijk zeggen dokters. Maak je geen zorgen, combineren doe ik al lang niet meer. Is er stress, dan moeten we stoppen met alles. Is de stress weg, dan snuiven we ons toch bijna een fles whiskey in de keel zeker. Laat maar komen de luchtpijptransplantatie.
Mijn zesde versnelling vraagt smering, ook heb ik een shifter voor negen versnellingen en een cassette achter met acht bladen, dus schakelen is soms een beetje tricky, te traag zijnde moet ik afstappen en gelukkig heb ik nog geen clickpedalen, zo hang ik niet vast aan wat je soms neer moet leggen zonder te vallen. Zelfs de beste moeten knielen, denk ik maar, en die hebben geleerd elke keer terug op te staan.
Alles kan me niet gestolen worden, ik heb de impact die ik heb op mijn omgeving zwaar onderschat. Alles blijkt deel uit te maken van het kleine ik ben en ik maak deel uit van alles waar ik maar een steen ben in een grote berg. Maar als die steen van plaats veranderd, kan deze bovenaan dalen laten ontstaan, remind yourself the butterflyeffect. Wat ik denk, word letterlijk opgeslagen in iets wij enkel kunnen denken en niet alleen ik denk maar iedereen die voor deze gedachte openstaat.
Het laatste van mijn Cara giet ik uit in het gras voor de mieren. Ik steek mijn blikje herleidt tot de grootte van een vuist in mijn rugzak opzij en besluit, "ofwel gaan ze de vaart verbreden of ze gaan brug12 vernieuwen, of was het brug13, dat ben ik vergeten."
