Charles en Sharon
Een kopje thee met honing
Er is iets aan de hand met Charles, wist Sharon. Reeds twee dagen had ze hem niet gezien.
Toch maar even naar de buurman gaan, dacht ze. Ze nam haar net gekregen verse honing mee en
Charles zijn favoriete thee stak onder haar bovenarm. Even kijken of hij zijn brievenbus heeft
leeggehaald en met de post in haar ene hand en de honing in haar andere duwde ze met haar zij
de achterdeur van Charles open. “Klik”, vloog de deur uit haar slot en daar stond ze in de keuken
van haar buurman. Die verschoot toen hij de deur hoorde openvliegen. Niemand die hem ooit
gezien had in zijn reeds jaren afgedragen badjas, maar hij schaamde zich niet.
“Ik voel me niet lekker”, zei hij drie lepels koffie in de koffiefilter kappende, niet omkijkend
wetende dat het zijn buurvrouw was. “Ik heb koorts en krijg niets door mijn keel, ik voel me als
een afgedankte vod”. “Het lijkt of er geen zuurstof meer in de lucht hangt en ik voel me zo moe,
ik haal net het toilet en terug, daar houd het op”, zei hij waarna de koffiezet haar eerste slurp liet
horen.
Sharon verschoot want zo kende ze Charles niet, ze waren al tientallen jaren buren, wisten
elkaars levensverhaal en zoals buren vroeger deden, doen zij het nog steeds, zonder
aankondiging en voorafgegaan door twee korte klopjes elkaars achterdeur opentrekken.
“Hallooo”, moest Sharon niet meer roepen, want het eerst ze zag ze haar hoofd keerde toen ze
de keuken binnendraaiende was Charles zijn afgesleten kont en twee ellebogen met gaten in, dat
gold toch voor zijn afgedragen badjas.
“Wil je die koffie laten, alstublieft”, zei ze, “ik heb je favoriete thee mee en verse honing van bij de
boer. Toen pas draaide Charles zich om. Hij had al twee schepjes suiker in zijn tas gekapt en het
scheutje melk zat er ook al in. Toen hij daadwerkelijk zijn favoriete thee zag en de verse
honing, liet hij de koffie voor wat deze was en nam de fluitketel die voor de helft gevuld op de
houtstoof werd gezet. 54 jarige Charles slefferde op zijn slofjes naar zijn keukentafeltje en schoof
aan bij de gezelligheid die zijn buurvrouw Sharon steeds met haar meebracht.
Eén kopje thee later ging Sharon naar huis en vergat haar potje met honing. Niemand buiten de
honing zelf misschien zal het ooit geweten hebben. Maar moest Sharon, de vriendelijke
buurvrouw haar potje honing niet vergeten zijn, zou Charles nooit 96 jaar geworden zijn.
