Maarten's Ongelooflijke Oplossingen: Boeren
Het is me wat. Trekkers op alle wegen, hooibalen en fikkies bij gemeentehuizen, poppen aan de galg boven een brug, en verhaal halen bij een minister (en haar gezin) thuis (waarvoor je soms even door een politieblokkade moet breken). Het stikstof-dilemma (en ondertussen het: 'hoe gaan we met opgehitste boeren om'-dilemma) kunnen duidelijk een oplossing gebruiken. Vandaar deze week bij Maarten's Ongelooflijke Oplossingen: Boeren.
Ergens doen de boeren me terugdenken aan mezelf in mijn studententijd. Ik weet dat ik me dikwijls op de vooravond van een tentamen pissig heb afgevraagd hoe de universiteit in godsnaam kon vinden dat ik al die stof in één avondje uit m'n hoofd moest leren. Ja hoi, dat was dus ook niet het idee vriend, misschien had je op tijd moeten beginnen. Toen bekend werd wanneer het tentamen was bijvoorbeeld. Zo hadden de boeren pak 'm beet 50 jaar geleden aan de gang kunnen gaan toen duidelijk werd dat de stikstof situatie onhoudbaar was, zoals de Deense boeren deden. Maar toen waren ze (politiek en boeren) met z'n allen te druk met met vingers in de oren LALALAIKHOORJENIET te roepen, en dus schieten ze op de vooravond van het tentamen in de stress en geven iedereen de schuld behalve zichzelf.
Maar goed, wat moeten we nu? Het is een bijzondere groep, de boeren. Het is zo'n 0.6 procent van de werkende Nederlanders, maar ze bezitten 60% van het Nederlandse land. Zo'n 20% is miljonair, maar heeft vaak niet veel uit te geven (het geld zit in het bezit) Het aantal megastallen groeit gestaag, terwijl het aantal kleinere boeren krimpt. Dat voelt toch wat anders dan die gezellige boer-zoekt-vrouw-mannetjes die samen met een verliefd stadsmeisje Betsie32 voor de derde keer uit de sloot redden terwijl Yvonne iets pruttelt over hoe echte mannen nog bestaan. Maar volgens mij schuilt in deze kneuterigheid wel de oplossing. Dat sympathieke plaatje van die ouderwetse boer, de natuurliefhebber, de stoïcijnse rakker die het bedrijf van z'n pa voortzet op t platteland, de held die ons eten verzorgt: dat kunnen we weer tot leven wekken! Want er is echt wel sympathie voor boeren (ook bij mij), maar die sympathie is er een stuk minder voor de kerel die 8000 vleesvarkens in te kleine hokjes houdt, of die concurrerende boerenbedrijfjes de markt uitperst omdat-ie weer een mega-installatie heeft gekocht. Dus. We geven boeren het boerenleven terug wat ze ooit geërfd hebben. Kleinschalig, lief en lokaal. Dus geen megastallen, oneindige mechanisatie en automatisering van het boerenleven maar gewoon die lieve Hendrik-Jan die met z'n vierde generatie klompen aan de stalletjes van de koetjes -die 'ie elk bij naam en koosnaam kent- uit staat te mesten met 'n strohalm in z'n smoel. We produceren minder, maar door lokale bedrijfjes die met liefde en passie hun werk doen.
Toch zullen er ook wat mensen moeten stoppen, gezien we op dit moment half Europa van voer voorzien met ons minieme stukje land. Nou wil het geluk dat zich plotsklaps een heleboel vrijwilligers hebben aangemeld om zich te laten onteigenen, dankzij de laatste 'protesten'. Elke debiel die 'met trekkers door de barricade brak' om bij het huis van een minister te komen, elke debiel die 'boeren uit de gevangenis ging uitbreken', elke debiel die met geweld en intimidatie gevaar veroorzaakte heeft perfect laten zien dat hij of zij niet in staat is een sympathieke boer te zijn. De politie kan de trekkers en het andere materieel gratis komen halen, die geven we vervolgens af aan de Oekraïense boeren. Win-win.
