Me too en Peking
Dit epistel is mede tot stand gekomen door input van mijn lieve vriendin.
“Wat een hedendaags gezeik als er überhaupt al iets van waar is”. Zo noemde ze het letterlijk. Vervolgens beschrijft ze hoe zij zelf ooit op de middelbare school ook werd lastig gevallen door een “eersteklas lul”, die haar benen “geil” vond. Daarna heeft ze in haar leven nooit meer last gehad, terwijl ze haar hele leven in een “mannenwereld” gewerkt heeft en nog steeds werkt. Haar slotsom is dat zij medelijden heeft met de jongen die haar op school lastig viel. Haar slotwoord: “Lul, get a life”. Tot zover haar input.
Mijn vriendin en ik zijn het regelmatig met elkaar oneens. Andersom lijkt het ons ook vreselijk saai te gaan worden. Op dit onderwerp ben ik het echter wel dolenthousiast en hartverwarmend met haar eens. Soit,verkrachting en aanranding keuren we beiden af. Punt.
Toch ben ik bang dat we op een hellend vlak aanbeland zijn. Mannen en hun families, hun loopbaan en hun integriteit gaan door het riool zonder dat er ook maar iets bewezen is. In ons rechtssysteem zou het zo moeten zijn, zo is het ook vastgelegd, dat niemand last mag hebben voordat een rechter of nadien een Gerechtshof de verdachte in casu schuldig acht. Dat, juist dat, is mijn probleem in deze materie.
Ik zou echt graag willen dat er meer vrouwen zouden zijn die hiermee omgaan zoals mijn vlam. Inderdaad, wat een gezeik. In mijn leven heb ik “dames” meegemaakt die zich via mij omhoog wilden neuken. Nooit op ingaan. Ik vond het vooral erg sneu en ik had medelijden met hen.
Wat mijn vriendin en mij dan ook nog opvalt, is dat de tijdspanne tussen vermeend delict en aanklachten in casu best wel erg lang is.
Peking in de titel. Jaja, het staat er en niet voor niets.
Als ik Suzanne Schulting een tikkie op haar bil zou geven loopt dat niet goed af voor mij. Bovendien zou ik dat liever doen bij Hanne Desmet.
Zelf iets te melden? Tip de crew!
Ben jij ook creatief met woorden en heb je iets te vertellen? Meld je aan als columnist!
