Gewoon effe lekker buurten

Ik ken geen leerkracht die niet af en toe twijfelt aan zijn of haar capaciteiten. Eigenlijk zijn we net mensen. Zo kwam ik onlangs terug van een zesweeks verlof en wist ik niet zeker of ik het allemaal nog wel kon. Mijn leerlingen waren allemaal een aantal weken doorgestoomd, terwijl ik mijn dagen had gevuld met verschonen, voeden, wandelen en nachtbraken. De notificaties van alle aan school verbonden apps stonden uit, ik was er even niet.

Strakke planning

En toen moest ik dus weer aan het werk. Met heel veel zin, daar niet van. Maar hoe zat het ook alweer? Kon ik aanhaken? Wist ik nog hoe de protocollen omtrent de coronabubbels bij ons op school werkten? Kende ik de kinderen nog? Kon ik nog uitleg geven, het zelfstandig werk managen, ouders met vragen of opmerkingen te woord staan? Ik had geen idee. In groep 7 hebben wij doorgaans een strakke planning, je krijgt de dingen die je met de kinderen wil doen ternauwernood in een lesdag gepropt. Ging dit mij wel lukken?

Ontdekkingstocht

Mijn vermoeden werd slechts deels bewaarheid: ja, er moest hard gewerkt worden en ja, de maandag liep over van lessen, taakverdelingen, afspraken maken enzovoorts. Twee dagen later echter, op woensdagochtend, liep het anders. En dat was genieten zeg. Ik vroeg aan een islamitische jongen uit mijn klas of hij zin had in het Suikerfeest. Dat had hij wel, zei hij, hoewel het wel wat minder uitbundig zou zijn dan voorheen. Vervolgens ontspon zich een ontdekkingstocht langs verschillende onderwerpen, waaraan de hele klas meedeed. Met meedoen bedoel ik in dit geval: de kinderen luisterden naar mij en elkaar, staken vingers op, keken op, lachten. Dat deden ze allemaal veel beter dan in de kring op maandag, want dan hoor en zie ik ze regelmatig door elkaar heen praten of met andere dingen bezig zijn. Zo niet deze ochtend. Van het Suikerfeest kwamen we op Hemelvaart, van Hemelvaart op Daidalos en Ikaros, weer terug naar Hemelvaart, Pinksteren, Israël en het conflict dat daar nu woedt, en tenslotte naar de pastoor die met een wc-borstel wijwater rondzwiept.

Lucht

In het onderwijs zijn we gewend om iedere dag vol te stouwen met lessen. We organiseren dit allemaal vaak tot in de puntjes. En hoewel dat hoogstwaarschijnlijk erg gewaardeerd wordt door ouders, de inspectie en zelfs een aantal leerlingen, slaat het ook een beetje de lucht uit je onderwijs. Je moet af en toe ook eens je planning loslaten en ‘gewoon effe lekker buurten’ (Brabants voor 'gezellig kletsen') met de klas. Als leerkracht merk je vanzelf of het met de aandacht en de spanningsboog nog goed zit. Op deze bewuste woensdagochtend vond ik het na een uurtje wel genoeg: zullen we maar eens aan het werk gaan? De meeste leerlingen vonden dit een goed idee: het moest allemaal niet té relaxed worden natuurlijk. We moesten wat andere dingetjes laten vallen, maar dat was het ons allemaal waard.

Dit item is geschreven door Bas van schrijverscollectief Kaf.